TotalFishing

Megasnoek 100

Door Co Sielhorst

17 september 2005.
Ik moet op zoek naar iets met tanden. Ik kan het niet laten. Het is een schokkende omschakeling. Ik weet ook niet of ik voor de winter nog niet eens terug grijp naar karper.

Voorlopig heb ik de papieren weer in orde gemaakt voor nieuwe roofvisavonturen. Er ligt water op me te wachten waar ik nog nooit gevist heb. Het is een eind lopen. Eerst mijn spullen reorganiseren. Die tas is een paar kilo lichter geworden. Het is ongeveer een halve kilometer lopen door ruig terrein.

Snel blijkt dat de nieuwe plas veel te ondiep is. Het is wél mooi langs de oevers. Overal bloeien nog vergeetmenietjes. Van hieruit is het misschien te doen om naar een ander water door te steken. Ik probeer even zonder bepakking hoe dicht het oerwoud is. Het is onbegonnen werk.

Anderhalf uur later sta ik met mijn spullen weer bij het dijkje waar de auto staat. Gelukkig heb ik niet teveel meegesleept. Ik hak de knoop door en ga naar een bekende plek. Het water staat flink wat hoger dan vorig jaar. De eerste hengel ligt er snel in. Voor de dobberhengel heb ik alleen een molen met gevlochten lijn bij me. Ver weg vissen zal wel lastig zijn. Op een meter of twintig trekt er wel een bocht in de lijn maar het waait niet al te hard. Blijft wel liggen zo.

De twee hengel liggen nog maar tien seconden op de steunen. De waker kruipt al omhoog. Net voor de lijn strak staat bonk ik vast. Ik herken het stampen van een snoekbaars. Ja hoor, daar komt een stoere kam door de oppervlakte. De vis verzet zich dapper. Vooral de laatste meters over de zandbank heen zijn lastig. Steeds weer boort de vis terug naar de bodem. Kom nou maar. Ik wil graag weer eens een vis vasthouden.

Mooi gehaakt. Randje onderkaak. Heel even het net omslaan zodat de vis niet weg kan. Een plaatje onder water. Ik sla de mazen weer terug. De haak is er uit dus hij kan weg. Even kijken wat hij doet. De vis draait met haar grote ogen. Informatie van andere zintuigen is er even niet. De beperkte bewegingsruimte verwart de vis. Hij gaat iets proberen. Stukje achteruit lukt niet. Stukje vooruit wél. Daar ligt de ruimte. Weg hier. Véél te licht. Nog steeds geen weerstand. Even over een plooi in het net heen. Even die rug een stukje door de oppervlakte. Vijf kilo snoekbaars drukt het net tegen de grond. Dat is een beter gevoel. Trillingen komen niet meer zo beangstigend snel weer terug. De blik reikt nu ook weer de duistere diepte in. Nu wegwezen. Een knallende staartslag en weg is de vis.

Niet lang hierna schokt de dobber. Sardien gepakt. Woest gestamp. Pakken keren en slikken is begonnen. Moet een klein snoekje zijn. Klopt. Ik mis hem. Elastiek is doorgesneden. Snoekje heeft zijn zin. Die zal nog wel een paar keer terug komen. Dan kruipt de waker weer omhoog. De tweelingbroer van die snoekbaars. Ruim tachtig centimeter ook. Het stukje vis zit net als eerder rechtstreeks op de haak geprikt. Net als de vorige is ook deze mooi gehaakt.

Een paar minuten later gaat de dobber er weer vandoor. Mooie trage dip beweging. Vaart traag weg. Vol vertrouwen draai ik strak. Ram. Mis. Krijg de zenuwen van al die aanbeten. De vis hangt er nog aan. Mooi, kan ik even kijken wat het geweest is. Er mankeert niets aan de sardien. Het huidje is nog helemaal gaaf. Ik halveer de vis. De wind krijgt meer invloed. De halve vis wordt door de drijvende lijn op sleeptouw genomen. De bodem is heel schoon dus ik zit er niet mee. Misschien is het zelfs wel handig. Zo kom ik ook bij luie snoeken in beeld.

Ik heb een onbelemmerd uitzicht hier. Ik zie dus ver van te voren een bui recht op me af komen. Imposante wolkenformaties met grauwe flarden er onder. Daar komt aardig wat regen uit vallen. De zon prikt nog steeds onder het donkere wolkenmassief door. Het gaat harder waaien. Tegen een stuk blauwe hemel staat een prachtig stuk regenboog. Het is snel weer verdwenen. Een soort kleine depressie moet zijn energie even kwijt. Plu ligt thuis. Regenpak moet nu echt aan. Onder een stralende zon begint het te storten. De eerste grote druppels maken dikke blazen op het water. Het licht speelt er een fonkelend spel mee. Ik onderga de bui staand, met mijn rug in de wind. Het foedraal houdt tas en stoel droog. De confrontatie met de elementen is niet echt onaangenaam. De roffel van de grote druppels is snel weer voorbij. Nu is de wind weer aan de beurt om me droog te blazen.

Een aanbeet op de halve sardien verrast me bijna. Net vóór de lijn strak loopt gooi ik de beugel even open. Het gaat me allemaal veel te hard. Ik denk dat het weer een snoekbaars is. Daar komt de dobber omhoog. Hij loopt rustig door. Ik hak er tegenin. Wéér een heerlijke knokpartij. Deze vis verslaat zijn voorgangers ruimschoots op punten. Het is een erg sterke vis die flink meters maakt. Ik wil hem graag even zien. Ik doe rustig aan. Op deze hengel staat dyneema. Ook voor een dril is dat geen voordeel. Op de pittige hengel komen de laatste stompen van de vis erg grof over. Ik zie hem aankomen. Weer op het randje gehaakt. Ik onthaak de vis in het water. Het is weer een dikke tachtiger. Iets grover gebouwd dan de vorige vissen. Hij gaat snel weer zwemmen.

Dan komt er nog een dappere vader vissen met zijn zoontjes. Ze zijn binnen een uur uitgevist. De jongste komt schoorvoetend dichterbij. Staat goedkeurend al mijn spullen op te nemen. Vooral het grote landingsnet maakt indruk. Het ventje komt een beetje los. Zal ik jou scheppen, zeg ik voor de grap. In plaats van bang te worden schatert hij het uit. Papa komt de kleine druktemaker halen.De lucht kleurt vlammend oranje. Geen snoek gezien. Toch een leuke dag gehad. In ieder geval iets met tandjes gevangen.