**KLAAR** Megasnoek 1

Op zoek naar Mega-snoek! - (deel 1)

door Co Sielhorst

…Co Sielhorst heeft zichzelf een doel gesteld voor het jaar 2001: het vangen van een mega-snoek. Een vis van plus 35 pond of boven de 1,25 meter. Het plan is rond. Het water waar het moet gebeuren is gekozen. De zoektocht begint in januari 2001. Dan zal hij van iedere sessie een verslag maken…


31-12-2000, oudejaarsdag (aflevering 1)

Het is net een taart, moet er even van snoepen. Het nieuwe jaar is nog niet begonnen, toch ga ik een dag zitten. Ik lust helemaal geen taart maar het is vooral de aankleding van het landschap. Er ligt een dikke laag sneeuw. Dan ben ik niet meer te houden. Ik kan daar intens van genieten. Alles wordt zo stil als die kille deken over het land ligt. Ik krijg een band met dit water, ik voel het nu al. De sneeuw geeft wat extra licht, vaag blauw verschijnt aan de horizon, iedere stap kraakt in de verse witte laag. De eerste hengel staat met een klein makreeltje dertig meter uit de kant op elf meter. Links, vlak bij de kant staat de andere met een forse baars op zeven meter. Er komt langzaam kleur aan de hemel, zachtroze wordt lichtoranje. Een tik op de verste dobber, ik grijp en ram. Even wat gerommel in de diepte, komt erg makkelijk mee en raakt los. Een kleine rakker, duidelijk. Aas is nog intact dus kan direct weer terug. Een uurtje later weer een aanbeet, nerveus gedoe, dezelfde kleine rakker denk ik. Ik zet de haak en voel hetzelfde als de voorgaande keer, nu blijft de vis hangen, hij komt binnen, tachtiger, haak in de punt van zijn bek. Ik wacht hem op met de tang en pluk de haak eruit, hij spurt direct de diepte weer in.

Ik hang een nieuw makreeltje aan het elastiek en zet de dobber een paar meter dieper en gooi wat verder. De zon komt boven de bomen uit, prachtig op die sneeuw, voelt ook lekker aan. Ik zit te genieten. Gaat die verste dobber nou langzaam naar links? Ja hoor heel langzaam. Van zo’n aanbeet slaat mijn hart zes keer over. Ik draai strak en haal uit. Als tegen een muur, mijn hart komt weer op gang, giert meteen naar honderdtachtig, dit is een grote vis, even gebeurt er niets, dan een stamp op de hengel, nog een, een woeste run, ik laat de vis rustig uitrazen, na vier of vijf van die uitvallen glijdt ze langs de oppervlakte. Een dikke rug doorbreekt de waterspiegel. Eenmaal in het net onthaak ik haar direct, kan er zo goed bij. Ze maakt een enorme sprong om uit het net te komen, precies op tijd het net omhoog anders was ze weg geweest. Dat mag natuurlijk, maar eerst even een plaatje. Vijftien kilo, één-zeventien, prachtige vis. Snel zwemmen weer schoonheid. Ze heeft even moeite om naar beneden te komen, eenmaal wat verder uit de kant verdwijnt ze met een paar krachtige slagen in de diepte. Mijn bonkend hart komt weer tot rust. Even orde scheppen en een nieuw makreeltje monteren. Hier kan ik weer uren op teren. Als de zon begint te zakken staat de verste dobber weer te tikken, komt me bekend voor. Even later komt er een tachtiger naar de kant met een klein gaatje in de bovenlip, daar is ie weer. Als het onthaken van een snoek zo soepel gaat en hij komt niet op de kant dan is hij kennelijk helemaal niet onder de indruk en laat zich gewoon nog eens vangen. Dit is zeker niet de eerste keer dat me dit gebeurt.