**KLAAR**                Karperpassie                   99

Karperpassie 99

Door Co Sielhorst

1 mei 2004.
Koninginnedag moet een vrije dag worden, maar ik moet even wat punten scoren met een tuinhek. Ik ga als een speer. Begin van de middag staat het spul zo ongeveer. Het is redelijk dom werk dus ik zorg ondertussen dat mijn aas klaar is.

Ik wil naar de rivier. Gewoon even een ander uitzicht. Misschien kan ik vanavond al iets ondernemen. De weerberichten zijn heel dubieus. Grote kans op onweer. Ik ga toch. Onderweg zie ik de zon al schuil gaan achter donkere wolken.

Ik moet snel zijn. Stoel heb ik niet nodig. Gaat vast niet lang duren. Plu wel denk ik. Eerst het hoge hek over zien te komen. Er staan een stuk of twaalf paarden te wachten. Nerveus snuiven. Hoefgetrappel. Dit zijn geen suffe knollen. Zo gewoon mogelijk doen. Het zijn ontzettend grote beesten. Ze zijn vooral nieuwsgierig naar mijn emmer. Even doorzetten nu. Ik zet mijn spullen over het hek. De plu valt om. Hier worden ze angstig van. Ze blijven nu wat meer op afstand. Ik zwaai mijn been over het zware hek. De kudde splijt. Ik loop er kalm tussendoor. Ik ben blij dat ze me niet volgen en de hele avond in mijn nek blijven hijgen.

Er zit veel vis op mijn stek. Ik voer niet te veel om niet alles te verjagen. Ik zie grote brasems. Windes. Slanke loodgrijze vissen kruisen net onder de oppervlakte. Roofblei misschien?
Het wordt akelig snel donker vandaag. Er staat maar een metertje water op mijn stek. Ik zie dus vrij snel of er vis op mijn stek zit. Er waaiert een staart langs de oppervlakte. Dat is snel!

In de verte neemt de dreiging toe. Aan de horizon rukken meerdere massieve onweersbuien op. Ze klonteren langzaam samen. Het is nu blauwzwart aan de overkant. Achter me is het nog onbewolkt. Een zichtbaar en voelbaar spanningsveld. Overal in de inktzwarte overkant begint het te flitsen. Mijn hoop dat het nog even gaat duren voor het geweld losbarst vervliegt. Flitsen en dreunen volgen elkaar steeds sneller op. Het wordt me te gortig. Ik zit hier midden in een kaal, verlaten landschap. Hoe gaan paarden hier eigenlijk mee om?

De eerste spatten vallen. Van het ene op het andere moment stormt het. Loeiende wind en krakende dreunen. Machtig geluid. Het rolt eindeloos door. Weer ijlt er een verblindende schicht langs de hemel. Aan de overkant knalt de bliksem loodrecht naar beneden. Oorverdovende knal. Ik stort de rest van de emmer over mijn stek. Wegwezen. Ben al te lang blijven zitten. Ik ruik de regen als ik terug loop naar de dijk. In de auto geniet ik nog even van het spektakel. In oogverblindend noodweer rij ik naar huis.

De volgende morgen is het mistig. De paarden komen er met hun koppen bovenuit. Ze hebben een onrustige nacht gehad. Aan het water zie ik niet waar ik op loop. Geen vis te bekennen op mijn stek. Ook na wat voeren komt er niets op gang. Na een paar uur knalt mijn lijn ineens strak. Een mooie winde. Ruim een halve meter. In de loop van de middag geloof ik er niet meer in.

                       

“Ik ga de polder in!”

Ik ga de dag besluiten met een kromme hengel. Ik ga de polder in. Neem de kortste weg. Langs het laatste smalle weggetje loopt een nog smaller slootje. Stelt helemaal niets voor. Er valt me iets op. Even kijken. Ja hoor! Een mooie schubkarper heeft het warme ondiepe water opgezocht. Het is natuurlijk belachelijk maar ik gooi toch een handje voer voor het duikertje. Meteen golven er twee vissen weg. Eind van de middag kom ik hier terug.

Langs de brede vaart maak ik drie stekken. Ik zoek de beginnende plompenveldjes op voor wat houvast. Prettig om mijn lijn op te leggen nu ik weer een superlicht pennetje opgezet heb.
Op de eerste twee stekken blijft het stil. Op de derde stek staan duidelijk een paar brasems te spitten. Dit laat ik even voor wat het is.

Het is zeker al een uur geleden dat ik bij het duikertje gevoerd heb. Ik ga even naar dat gekke slootje kijken. Van een afstand zie ik al kleine bewegingen, lichte schommelingen in het water. Ik laat een tijgertje zakken. Tien seconden later een explosie. Een chinees! Wat een vertoning in dat slootje. De vis kan maar net omkeren. Na een matte vertoning aan een grote rivier ineens een heksenketel in een lullig slootje.

Ik hoop het omgekeerde ook nog eens mee te maken maar voorlopig sta ik met de kromme hengel die ik mezelf beloofd heb. Ben ik nu helemaal tevreden? Nee, het is toch een beetje een rare vertoning. Hier wil je toch niet met een hengel gezien worden.

Snel weer terug naar de wetering. Waar ik de brasems zag is het nu rustiger. Hier en daar knapt er een belletje aan de oppervlakte. Er zit vis op. Heel voorzichtig gaan zitten. Laag blijven. In één keer goed neerleggen. Hengel in de hand houden en de lijn op het blad laten liggen. Stil houden die hengel. Supergeconcentreerd zie ik het aankomen. Even een trilling en dan in één haal weg. Niet te missen.

Meteen begint het beest te stampen. Hakt met korte, felle sjorren het broze lichtgroene blad af. Gaat dan aan de haal. Dertig, veertig meter. Dan stopt de vis even. Ik weet al lang dat het weer een Chinees is. Niet dat ik al iets van de vis gezien heb maar die kopschudbonken zijn onmiskenbaar van graskarper. Hij gaat nog steeds als een tornado. De uithalen worden wel korter. Ik dril nu met twee armen. Het beest is niet onder de indruk. Gaat er alleen maar harder aan trekken. Ik sta toch zeker al een kwartier. Forceren heeft geen enkele zin. Dit heeft gewoon zijn tijd nodig. Eindelijk laat de vis zich voor het eerst zien. Dit is zeker de zwaarste graskarper die ik tot op heden gezien heb. Ik kan de vis nu hoog in het water houden. Er gaan nog minuten voorbij voor de vis klaar is voor het net. Aan mijn trillende arm voel ik dat die dertig pond niet zo slecht geschat is. Vlot de meter voorbij en op een ons na dertig pond. Graskarperpassie? Het is een prachtvis. Vecht voor iedere centimeter. Pond voor pond een krachtpatser. Ik krijg wel de indruk dat ik op mijn water tegen de top aan zit wat de grazers betreft. Mooi, dan kan ik me vanaf nu met karper bezig houden.

                       

“Op een onsje na dertig pond”