**KLAAR**                Karperpassie                   89

Karperpassie 89

Door Co Sielhorst

27 september 2003.
Ik ben nu een keer of wat wezen voeren. Steeds op de windkant. Geen tijd meer voor speelse dingen. Helemaal voor een slotoffensief. Een mooie dikke vis. Daar gaat het nu om. Ik moet ook nog eens rustig rond peddelen met de visvinder. Ik ben het een beetje kwijt.

Vorig jaar was ik veel regelmatiger op de plas. Ik kreeg een heel goed gevoel voor het water en zijn bewoners.Voeren deed ik niet of nauwelijks. Ik wist gewoon waar ze waren en op welke tijd de kudde rondtrok. Er ontstond een band met het water. Die is nu even zoek. Misschien dat ik nu met regelmatig voeren resultaat af kan dwingen.

Vrijdagnacht gaat het regenen. Wat zal ik doen? De voercampagne loopt me eigenlijk nog niet lang genoeg. Ik doe het niet. Ga nog een poosje door met voeren. Dat wordt zaterdag overdag vissen dan. Vroeg eruit en lekker struinen. Ik laat de voerstek nog een poosje met rust en ga naar een ander water.. Ik ben lekker op tijd. Hier en daar een paar handjes onder de kant. Goed opletten en voor iedere stek ruim de tijd nemen. Het is rustig en helder. Op vijf verschillende plekken kies ik een goed herkenbaar punt. Op vier stekken is dat een boom langs de oever. De vijfde stek is bij een stuk ingestorte oever. Ik voer met een mix van tijgernoten met maïs. Overal ongeveer een pond.

Bij de stek in de boomgaard zit ik mooi in de dekking. Ik heb gevoerd voor een overhangende perenboom. Voorzichtig schuifel ik tussen de bomen door. Dat is schrikken, ik deins even terug. Ik sta oog in oog met een bijennest. Het hangt open en bloot onderaan een dikke tak. Het grootste deel van het nest is bedekt door een dikke laag bijen. Het is een prachtig kunstwerk. Ik zie dat er van de bijen niets te vrezen valt. Het bladerdak geeft een diepe schaduw. De beestjes zijn nog helemaal suf van de koude nacht. Ik vraag me af of dit volkje zo de winter in moet en het ook nog overleeft. Interessant om dat eens op de voet te volgen. Nu naar mijn stek. Van een afstandje kan ik de oever overzien. Het water is vrij doorzichtig. Ook een gevolg van de laatste koude nachten. Op ondiep water kan het ineens heel rustig worden na de eerste nachtvorsten. Ik zie hier niet veel gebeuren. Op naar de volgende stek. Hier ziet het er ook niet veelbelovend uit.

                       

Het is goed te zien dat de seizoenen verstrijken. Geen zwaluw meer te bekennen. Ik mis ook de roep van de grutto al een poosje. Ook in het water zie ik dat we het najaar ingaan. De plompenbladeren raken wat versleten. Er liggen er ook niet zoveel meer. De kleine libellensoorten zijn er ook niet meer. Alleen die grote joekels voeren nog duikvluchten uit naar kleine insecten. Het herfststerrenkroos ziet er heel frisgroen uit. Het komt nu pas op gang en vormt dikke dekens in het ondiepe water.

Als de dag vordert wordt het prettig warm. Ik heb hier en daar al een poosje naar mijn pennetje zitten staren. Alle stekken inmiddels al een keer gezien. Nog geen zicht op karper. Ik ga weer verkassen, terug naar de vorige stek. Al van een afstandje zie ik een grote golf over de stek deinen. Hier krijg ik een heel prettig gevoel bij. Nog even alles tot in de finesses nalopen. Nieuw tijgertje, stukje foam erbij, even kijken , ja zinkt tergend langzaam. Mooi, nu zet ik pas de laatste twintig passen. Ik heb rugdekking dus daar hoef ik niet krampachtig over te doen. Heel voorzichtig schuif ik een kussentje onder me. Aan de kleur van het water is duidelijk te zien dat er stevig gespit is. Er komt weer een zelfde soort golf opbollen. Er zitten twee vissen op mijn voer. Even wachten nog. Een grote brede schub lijkt de stek op te eisen. Zijn oranje staat waaiert langs de oppervlakte. Nu ik precies weet waar hij is durf ik mijn aasje te laten zakken. De vis ploegt stevig door. Een kleinere vis komt nu akelig dichtbij mijn aas. Als een tank dendert de grote schub dezelfde kant op. De kleine, altijd nog een twintiger, wordt gewoon aan de kant gezet. Voedsel concurrentie kan vissen helemaal verblinden. Ik reken al helemaal op een feestje. Wat verder uit de kant is het een meter diep. Ook daar raakt de dikkerd de bodem, kleine belletjes verraden dat de vis mijn aas aan het zoeken is. Ook nu raakt zijn staart af en toe de oppervlakte. Dan waggelt mijn pennetje weg. Daar komt ie. Ik maai een gat in de lucht!! Grote paniek. Het beest dendert weg. Ik kan hem nog tientallen meters volgen. De rest van de dag loop ik eigenlijk een beetje zielig te wezen. Dit zijn kneuzingen die nog dagenlang pijn doen.