**KLAAR**                Karperpassie                   81

Karperpassie 81

Door Co Sielhorst

2 augustus 2003.
Een doordeweekse visdag wordt een hele expeditie. Naar aanleiding van eerdere aanvaringen met barbelen kom ik in contact met Han van den Eertwegh. Voor ik het weet hebben we een afspraak gemaakt om samen op barbeel en meun te gaan vissen in Limburg. Het is een paar uur rijden, maar zeer de moeite waard. Alleen het totaal andere landschap is al betoverend.

We wringen ons in een waadpak. Valt niet mee bij deze temperatuur. Voor ik in het water sta loopt het zweet met stralen het pak ik. Eenmaal in het water is het een stuk aangenamer. Met een matchhengel zoeken we tussen grindbanken en de stroompjes naar vis. Het valt haast niet voor te stellen. In periodes dat Limburg wateroverlast heeft staat het water hier misschien wel acht meter hoger. We kunnen de hele Maas wadend oversteken. Op diepere plekken moet ik wel oppassen. Gladde stenen en steeds die stroomdruk. Ik zwiep een keer onderuit als er een wankelende steen wegrolt. Gelukkig kom ik op mijn knieën terecht. Onderuitgaan kan hier een tamelijk onhandige rondvaart worden. Gaandeweg ontdek ik hoe gammel mijn gisteren aangeschafte matchdobber is. Binnen een uur sneuvelt het slangetje om de antenne. Ik vervang het. Even later valt de stalen onderantenne uit het drijflichaam. Han staat nu vlot meuntjes en windes te vangen. Ik krijg het ook door. Het is vooral zaak om de stroompjes goed af te driften. Steeds een handje maden in het stroompje voeren trekt de aandacht. Voeren en even afwachten. Ook niet te lang blijven staan. Blijven zoeken. Het is een genot om tot mijn middel in het stromende water te staan.

Een eerder aangelegde voerplek ligt al te lonken. We werken langzaam in de richting van deze plek. Van een afstand zien we af en toe forse barbelen springen. Met de dobber is de stek moeilijk te bevissen zonder de barbelen te verjagen. We gaan de kant op. Het pak begint direct weer als een sauna te werken. Snel uit die handel. We gaan andere hengels optuigen. Een vederlicht pikkertje blijkt hier niet bruikbaar. Een pittige feeder is hier het best op zijn plaats. Ik zie een duidelijke overeenkomst met de Ourthe in de Ardennen. De barbelen zwemmen ook hier op het snelst stromende deel van de rivier. Het gaat hier alleen een heel stuk harder. Han pakt een brasem. Nee, niet die slome duikelaar die op stilstaand water meteen omvalt. Het beest gaat tekeer als een dolle. Hij heeft prachtige barbeelachtige kleuren. Dan vang ik een meuntje van wel vier centimeter. Han laat even later zien hoe het moet. Hij vangt twee barbeeltjes. Toch is hij niet helemaal tevreden. Ik wel. Ik heb veel geleerd. Bedankt voor de les Han.

Thuis ga ik de volgende avond weer over het weekeinde na zitten denken. Van vorige week heb ik meegenomen dat de vissen best wat dieper kunnen zitten op de plas. Ik ga hier rekening mee houden. Een afstandhengel moet het beter doen als de vissen overdag naar dieper water afzakken. Twaalf voet, twee pond lijkt nog vrij licht maar met twintig honderdste dyneema heb ik toch heel veel te vertellen. Ik durf dit hengeltje rond te trekken tot in de kurkgreep. Moet genoeg zijn om een grote vis te temmen. Daarnaast geloof ik ook dat een zachtere aanpak een rustigere dril oplevert. Een kogelloodje van vijf gram. Een stoppertje op een halve meter van de haak. Een tijgernootje aan een elastiekje. Hengel op de pieper. Wakertje van een opgerolde strook alu folie in de lijn vóór het startoog en klaar ben ik. Heel simpel allemaal.

Het plan is goed. Alleen de hittegolf bezorgd me problemen. Een nacht op het water betekent dat ik morgen wat slaapuurtjes moet inhalen. Zie ik helemaal niet zitten als het zaterdag weer snoeiheet is. Overdag in de boot gaan zitten is afgezien van de kans op een zonnesteek ook link. Het kan niet uitblijven dat er mensen komen zwemmen. Ze hebben natuurlijk helemaal gelijk, maar ik ga er niet bij zitten.

Ik denk dat ik mijn karpersessie opschuif naar een avond verderop in de week. Dan gaat de telefoon. Max Wigt. Heb je zin in de Nieuwe Waterweg? Windes en misschien harders. De hele dag lekker in en langs het water knutselen. Jij moet eens een bolognese hengel proberen. Heb ik niet. Breng ik mee voor je zegt Max. Het onverwachte trekt me wel. Ook de temperatuur aan de kust lijkt me wel wat. Ik stamp nog even een emmer voer in elkaar. Pak ook de matchhengel mee, je weet nooit hoe dat bolognese verhaal uitpakt. Max haalt een vracht witbrood.

                       

Om half acht gaat de wekker. Even later ben ik onderweg. Als ik Rotterdam voorbij ben trekt de bewolking dicht. Binnen een uur sta ik aan de Waterweg. Valt reuze mee dus. Ik ben aan de vroege kant dus ik ga wat rond kijken. Er scharrelen enorme hordes visjes rond langs de kant. Hardertjes denk ik. Zwarte staartjes. Max komt er ook al aan. We hebben alle tijd. Volgens de tabel zakt het water binnen een klein uurtje. We gaan vissen achter obstakels die nu nog onder water liggen. Er vallen mooie strandjes droog weet Max. Als we op de eerste stek zijn tuig ik meteen de bolo op. Vederlicht, zes meter lang met een licht molentje. Een gesloten kap is ook nieuw voor mij. Veertien honderdste nylon. Ik kies een kort, plomp pennetje. Knijp er twee bb tjes onder. Licht haakje er onder en ik ben er klaar voor. Max heeft een grote emmer brood samen geprakt met een paar pakken witvisvoer. De grote ballen bevatten dus heel veel stukjes brood. Al heel snel wordt duidelijk dat het brood een spoor van zwevende deeltje trekt in het stromende water. Aan de oppervlakte begint het al snel te spetteren. Max zit goed in het spoor te vissen. Een prachtige winde probeert de haak uit zijn bek te ranselen. Zal een vis van ongeveer een kilo zijn. Kort erop is het weer feest. Wat een prachtige beesten. Ik zie dat hij kort achter de steenstort vist. Hij hoeft me niets te vertellen. Ik ga een paar stappen terug met de lange hengel. Mijn dobber duikt weg. Onwennig geef ik een haal met de lange hengel. De zachte top vergeeft het me. Ik zit vast! Nee, het begint te bonken. Er staat hooguit tachtig centimeter water. De vis komt omhoog. Nog voor de slip kan gaan werken schiet de haak los. Leek wel een vis van twee kilo, flitst het door me heen. Ik durf het niet tegen Max te vertellen, bang dat hij acuut een lachstuip krijgt van mijn wilde fantasie.

Het gaat snel allemaal. Max heeft al drie mooie vissen te pakken. Mijn volgende aanbeet hangt. Blijft ook hangen. Heel subtiel met dit materiaal. Ook heel spannend. Prachtige vis. Ook weer rond een kilo. Er blijven met regelmaat handjes maden en balletjes voer in gaan. Ik heb al een poosje geen aanbeet meer gehad. Ik probeer steeds de dobber wat af te remmen zodat mijn broodvlok voor het lood uitdwarrelt. Plotseling wordt hij nu weggegrist. Geconcentreerd tik ik vast. Net als bij de vis die ik eerder loste, lijkt het wel of ik vast zit. Ook nu een paar stevige bonken. Ik krijg hem niet te zien. Hij begint te zwemmen. Koerst nu twintig meter uit de kant heen en weer. Dit is walgelijk spannend. Ik heb niets in te brengen met dit materiaal. De vis moet zich helemaal zelf moe maken. Het duurt minuten voor ik wat lijn terug kan winnen. Steeds ben ik bang dat hij de snelstromende vaargeul bereikt. Bij iedere uithaal krijg ik de zenuwen. Het beest komt nu hoger in het water. Eindelijk kan ik een uitval afstoppen. Hij buitelt langs de oppervlakte. Max staat al naast me met het net. Een zwaar gebouwde winde glijdt tussen de mazen. Hou hem maar even in het water zegt Max. Hij gaat zijn wegertje halen. Op een ongelofelijke drie kilo en een beetje blijft de naald trillend staan. Dat beetje blijkt het gewicht van het net te zijn. Een winde van zes pond! De dag kan natuurlijk niet meer stuk.

                       

In de middag verkassen we naar een stek waar we heerlijk in het water kunnen staan. Dat is wel nodig ook want de zon begint te prikken. Gewoon lekker soppen in de gimpen, die korte broek droogt ook wel weer straks. Ook hier pakken we weer een paar mooie windes. Bij Max wordt het nog even spannend als een grote harder over zijn stek scharrelt. Het gekke beest is zeer geïnteresseerd in de gele antenne op zijn dobber. Het komt niet tot een aanbeet. Toch vind ik het heel deftig, met Max op windes en dan ook alleen maar windes vangen.