TotalFishing

Karperpassie 80

Door Co Sielhorst

26 juli 2003.
De ervaringen van een visdag gaan eigenlijk nooit verloren. Zelfs niet als die dag niets oplevert. Er blijft toch een aantal dingen hangen, op een soort grove zeef. Zo blijven me de zware bellenbanen van vorige keer bij. Naarmate de dag vorderde zag ik ze steeds verder van de kant gaan azen. Onmiskenbaar karper.

In het voorjaar zoeken de vissen vaak de opgewarmde kanten op. Nu, in de zomer is het hier precies andersom. Ik zie nog wel een enkel visje in de kant maar de grote club zit overdag ver uit de kant. Zal wel met de watertemperatuur te maken hebben. Hier ga ik het komende weekeinde zeker rekening mee houden. De afstandhengel mag weer mee. Niet om naast de penhengel te gebruiken maar ná de penhengel. Als de vissen naar het midden vertrekken ga ik proberen om ze te volgen.

Afstandvissen betekent ook afstandvoeren. Even aan denken dus. Ik frommel van wat afvalmateriaal een soort werppijp in elkaar. Niet het bekende stugge model zoals de cobra maar een soepele holglas versie. Het materiaal is zo buigzaam dat ik het dikke deel, waar het aas in gaat, vast kan pakken en de dunnere onderkant flink krom kan trekken. Dus op spanning brengen en laten schieten. Veertig meter gaat gewoon lukken met tijgernootjes.

Vrijdagnacht wordt een probleem. Er is grote narigheid voorspeld. Zware windstoten, onweer en bakken regen. Zaterdagmorgen zal het beter worden. Vroeg in de avond begint het al. Het hoost. Rond een uur of acht wordt het rustiger. Ik heb al besloten om morgen vroeg op pad te gaan. Het maakt me onrustig als mijn plannen in de war worden geschopt. Ik zit de hele avond te hopen op die grote narigheid. Gewoon om mijn besluit te rechtvaardigen. Iedere keer als de openstaande deur even knarst, kijk ik hoopvol naar buiten. Er komt helemaal niets van al dat beloofde onheil. Het waait allen een beetje af en toe. Na een rusteloze nacht sta ik al weer vroeg naast mijn bed. Even buiten kijken. Er hangt nog wel wat dreiging in de lucht. Ik ga toch naar de plas. Kijken hoe het eruit ziet. Het waait hard. Vanaf de dijk schat ik mijn kansen in. Ik twijfel lang. De wind blaast naar een onmogelijke hoek. Eigenlijk zie ik het helemaal niet zitten. Wat nu? Ik twijfel nog steeds. Dan borrelt er een idee op. Een oude liefde. Een fort. Een parel aan het snoer van de Hollandse Waterlinie. Het is een oud water met een leuke gevarieerde karperbezetting. Er zwemmen ook een paar graskarpers rond.

Ik hak de knoop door en rij er naartoe. Het laatste stukje is tamelijk hobbelig. Het is er ruig. Wat ik hier het meest waardeer is de sfeer. Die wordt vooral bepaald door het ruige middenterrein. Ongestoord woekert hier alles over en door elkaar heen. Een brede omlijsting van gele plompen maakt het plaatje compleet. Er kan alleen vanaf de buitenkant gevist worden. Er zijn maar een paar kleine gaatjes waar ik met een hengel doorheen kan komen. Overhangende bomen en struiken bieden hier schaduw en schuilplaatsen.
Ik zet mijn spullen in een klein gaatje. Een ijsvogeltje suist rakelings langs mijn hoofd. Ik hoor zijn snelle vleugelslag roffelen. Aan de overkant steekt een dikke tak uit het water. Daar gaat het juweeltje proberen visjes te vangen. Keer op keer stort de kobaltblauwe schicht zich in het water. Het wil niet erg lukken.

Ik voer pas als het vogeltje het ergens anders gaat proberen. Een strategische streep naar de overkant. Gaat lekker met de nieuwe voerzwieper. Naar links en naar rechts gaan ook wat uitnodigingen om even op mijn stek te komen kijken. Binnen een uur zie ik dat de invitatie werkt. Er gaat iets gebeuren. Hij zit op mijn radar. Ik voel het gewoon. Hengel wat beter binnen bereik leggen. Mooi op tijd. Ram… Hangt! Als een soort houwdegen begint er iets door het plompenbedje te hakken. Blijft onheilspellend diep. Gaat nu gevaarlijk doen. Minder druk. Het werkt. Zwemt zomaar de plompen uit. Weg van de takken. Splijtende sprint. Lijn sist door het water. Er blijft een streep fijne belletjes achter. Veel te snel voor een karper. Grazer? Een volgende mokerslag dwingt respect af. Chinese graskarper is de volledige naam. Ik heb hem nog niet gezien. Na meer machtsvertoon een eerste glimp. Veel zilver en zwarte vinnen. Ik zet het net tussen de planten. Ik hoef de steel niet vast te houden. Blijft perfect hangen zo. Mooi. Kan ik me tussen de bomen beter op de vis concentreren. Graskarpers geven altijd nog een toegift, net voor de landing. Deze dus ook. Hij pakt nog even een flink brok hout mee. Gelukkig blijft de lijn er niet achter hangen. Ik zeul hem nu tussen de mazen.
Bijna een meter lang. Doet helemaal niets als hij op de kant komt. Meestal gaan ze tekeer als een dolle, maar deze vis blijft heel rustig tot ik hem terug zet. Heel kalm zwemt hij weg.
De dag zal nu ongeveer door midden zijn. Ik blijf nog een uurtje zitten. Daar komt de ijsvogel weer aan. Weer naar dezelfde tak. Zal het toch wel een goede stek zijn. Het zonnetje schijnt nu vriendelijk.

Ik ga iets anders doen. Ben toch bang dat de harde dril alle vissen uit deze hoek de stuipen bezorgd heeft. Er is genoeg water in de buurt. Ik ga wat zwerven in de polder. Eerst leg ik op de markante plekken wat tijgernootjes neer. Dan ga ik in dezelfde volgorde van voeren alle stekken af. Overal blijf ik wel een uurtje hangen. Ik zie wel karper maar niet op mijn stek. Dat wordt wat frustrerend. Ik heb ook geen idee of hier al met tijgernootjes gevist is. Gezien de populariteit van het spul kan het eigenlijk niet anders. Er blijft maar één ding over. Weer terug naar het fort. De rust is nu wel weer hersteld. Misschien helemaal niet zo slecht dat ik er nog wat gevoerd heb toen ik wegging.

De rest zal ik niet tot in details beschrijven. Het wordt een exacte kopie van wat ik hier vanmorgen meemaakte. Weer een graskarper die me alle hoeken van het water laat zien. Weer een vis die de magische metergrens dicht nadert. Graskarperpassie zal het wel niet worden, maar respect voor deze keiharde knokker? Absoluut.