**KLAAR**                                  Karperpassie 76

Karperpassie 76

door Co Sielhorst

28 juni 2003.
Net voor het weekeinde zijn we weer thuis. Een weekje Ardennen. Bijna iedere dag vielen er wel een paar uurtjes af te snoepen. Barbelen en meunen. Geweldig. Mijn hele voorraad haken hangt er nu zo ongeveer wel tussen de stenen. Van mijn jerk stangen heb ik samen met lolly stokjes voerveren zitten draaien. Materiaal gaat hard aan een stromende rivier vol met stenen. Zaterdag kan ik wat boodschappen gaan doen. Vooral raptor haken, maatje tien, staan op mijn lijstje. Gelukkig krijg ik de belangrijkste dingen te pakken.

Onderweg kom ik langs het water waar de karpers zo in de problemen waren afgelopen voorjaar. Er is iets opmerkelijks aan de hand. Over de helft van het water ligt een deken van helder groen wier. Het water is al maanden glashelder. Ik kan nog steeds overal op de bodem kijken. Ook hier een laagje pluizig groen. Het ziet er met al dat groen best wel aardig uit. Dan zie ik iets waar mijn hart sneller van gaat slaan. Een grote loodgrijze torpedo maakt zich los uit de groene massa. Zwemt een rondje in open water. Voelt zich kennelijk nogal bespied en verstopt zich weer snel onder de groene deken. Ik ga even wat verder kijken. Heel voorzichtig rommelen er nog een paar vissen rond. Merendeels hoge twintigers. Waar ik eerder dacht dat er bijna geen karperleven meer in zat blijkt er toch een aantal vissen aan de dodelijke golf ontsnapt te zijn. Als ik verder loop kom ik nog meer dingen tegen om vrolijk van te worden. Er zijn kleine groepjes zeelten aan het paaien. Die hebben het helemaal naar hun zin zo te zien. Zeelt is dol op overvloedig groen.

We hebben in februari ongeveer veertig karpers opgevist. Dat was dus niet het hele bestand. Uit de levendige aanblik van het water blijkt hoe rekbaar de natuur is. Ik verbaas me alleen over de spontane ontwikkeling van zoveel groen. Dat is blijkbaar alleen maar mogelijk bij een sterk uitgedunde visstand. Op soortgelijk water in de buurt groeien alleen wat plompen en is het water vrij troebel. Voor de vissen moet dit glasheldere water een vreemde ervaring zijn. Ze weten zich aardig schuil te houden in het wier.

Het blijft natuurlijk zorgwekkend dat er maar een halve meter water staat maar daar wordt in het komende najaar ook wat aan gedaan. Nu snel naar huis. Aas uit de vriezer. Had ik eerder aan moeten denken. Dan snel weg. In de boot bedenk ik hoe zinloos deze onderneming is. Hoe kan ik nou toch denken dat dit gaat werken? Zomaar tussen de karpers gaan dobberen en dan verwachten dat er iets gaat gebeuren. Het zou toch een wereldwonder zijn? Hier ga ik dus niet op zitten wachten. Toch is deze expeditie niet helemaal zinloos. Ik voer een paar kilo tijgertjes en ga weg. Nu is het een lange termijn plan geworden. Opbouwen voor volgend weekeinde.

Dan ga ik wat in de polder rommelen. Na een paar uur lijkt het wel of hier helemaal geen karper zit. Het is werkelijk dood en doodstil. Tijgernoten helemaal uitgewerkt hier? Zou dat het zijn? Tegen de schemering pak ik in. De volgende dag ga ik iets anders proberen. Een echt rimboe water. Weinig echte obstakels zoals struiken en bomen. Wel heel veel plompen. Blad over blad. Langs de kant staan ze recht overeind. Zo groot als soepborden op hele stugge stelen. Nerveuze waterhoentjes lopen er overheen zonder het water te raken.
Eerst een poosje rondkijken. De wind zal er niet veel toe doen. Het waait nauwelijks. Er staat een nieuwe omheining. Nieuwe natuur. Grote grazers. Alsof er ooit Schotse hooglanders door het rivierenland hebben gelopen. Gewoon hamburgers van maken als het aan mij ligt. Voorlopig moet ik over een stevig stuk hindernis met geïsoleerde palen. Ik tik met de carbonhengel even het draad aan. Moet je niet tegenaan plassen!! Ik krijg meteen een tik. Ik zal om moeten lopen naar een klaphek.

Dan lijkt alle moeite beloond. De groene omlijsting is anderhalve meter hoog en helemaal ongeschonden. Ik maak een klein gaatje waar de plompenstrook wat smaller is. Hier kom ik er wel overheen met mijn pennetje. De hele plas ligt vol met plompenvelden. Hier en daar veelbelovende beweging. Een lome boeggolf schuift van veldje naar veldje. Schommelt er hoog in het water langs. Steekt parmantig zijn rugvin door de oppervlakte en zakt weer iets weg. Dan bolt het water weer op. Hij gaat naar het volgende veldje. Ik mik één voor één wat nootjes achter de plompen. Gooi er een stukje overheen en zorg dat het pennetje vlak achter de planten komt te staan. Zo ga ik vol vertrouwen, onder een mooi kleurende avondlucht, de schemering tegemoet. Er komen meer vissen aan de oppervlakte koersen. Onder mijn kant beweging in de plompen. Kan niet! Veel te ondiep. Bisamrat. Hij heeft me niet gezien. Komt dichterbij. Is nu tien centimeter voor mijn voet. Ik hou me stil. Hij gaat verder. Een dikke zwarte staart is het laatste wat ik van hem zie.

De vissen aan de oppervlakte gaan gewoon door. Belangstelling voor mijn stek is er niet bij. Er scharrelen alleen speldvisjes rond. Af en toe doet een baarsje een uitval. Het kleine spul spettert alle kanten op. De zon zakt in een gouden gloed. Ik heb niet veel tijd meer. Goud gaat over in roze met paarse strepen. Het licht gaat me in de steek laten. In het donker kan het hier bijna niet goed gaan. Ik gok het niet. Zomaar ergens gaan zitten en wachten op een karper is wachten op een wonder. Met een paar troeven in handen wordt het al een heel ander verhaal. De rest van de week ga ik hier aan werken.