**KLAAR**                Karperpassie                   73

Karperpassie 73

door Co Sielhorst

7 juni 2003.
Er is niets veranderd aan het weer. Nog steeds warm en zonnig. Daarom ga ik maar weer een nacht op pad dit weekeinde. Het is me trouwens goed bevallen vorige week.

Donderdag ga ik vast even kijken hoe de boot er bij ligt. Er staat een klein beetje water in en veel afgewaaide takken. Een van de roeispanen drijft tussen de struiken. Het is tamelijk onstuimig geweest. Onweer met harde klappen en stevige windstoten. Ik ruim de rotzooi op en voer op twee plekken. Ik wil niet weer het schip in gaan met de weersvoorspelling en vooral met de windrichting.

Ik vis zelden met aas waar al veel over geschreven is. Daarom heb ik tot op heden nog nooit met tijgernoten gevist. Over de voorbereiding hoor ik uiteenlopende verhalen. Meest gehoord is één uur koken en dan een paar dagen laten staan tot ze flink slijmerig worden. Er lijkt weinig aantrekkelijks aan, maar waarom begin ik er dan aan? De chilimaïs waar ik eigenlijk mee aan de gang wilde is niet leverbaar. Daarom ga ik nu maar eens op de verhalen van anderen af. Bovendien weet ik zeker dat het gras er op mijn water er nog niet mee voor de voeten weggemaaid is. Na al die overwegingen staan de tijgertjes nu een uur op het gas. Er is nog helemaal niets veranderd. Het zijn nog steeds rimpelige geurloze nootjes. Het zijn eigenlijk helemaal geen nootjes maar wortelknolletjes. Geen paniek. Maïs begint soms ook pas na een paar uur koken wat aantrekkelijker te worden. Door de drukte kom ik er twee uur later een keer aan toe om weer eens te kijken hoe de karpermaaltijd er uit ziet. Er hangt nu een kruidige, zoete lucht in de keuken. Er is ook veel water opgenomen. De totale massa is zeker met een kwart toegenomen. Ik vul water bij en laat het zaakje rustig nog een uur pruttelen. Na drie uur begint de deksel boven de pan uit te klimmen en vallen er kogelronde glanzende tijgertjes over de rand. Ik proef er een. Smaakt zoals het ruikt, kruidig en zoet. Lekker zelfs.

                       

“Smaakt zoals het ruikt, kruidig en zoet”

Vrijdagavond loop ik met mijn spullen en de emmer tijgernoten de dijk af. Er komt een zoete walm langs. Wat een lekker aasje. Ik voer op een van de stekken waar ik gisteren ook gevoerd heb. Een pondje bij de wakerhengel en een pondje bij de penhengel. Tussen beide stekken strooi ik ook nog een paar handjes. Zo ontstaat er een heel groot hek waar geen karper langs kan zonder tijgertjes te vinden.

Halverwege de nacht schokt de pen voor het eerst. Even later nog eens. Na verloop van tijd kijk ik waarom het niet tot een aanbeet komt. Ik blijk muurvast te zitten. Zo vast dat ik niet met de hengel durf te trekken. Ik leg de hengel in de boot. Met mijn handen in mijn mouwen werk ik meter voor meter een hele boom naar me toe. Hele stek naar de kloten natuurlijk. Gadver wat baal ik hier van. Midden in deze sjorpartij komt ineens de waker omhoog. Vol ongeloof kijk ik of het echt waar is. Het gaat zo rustig dat ik alle tijd heb om mijn handen vrij te maken. Ik reageer keurig op tijd maar ik mis hem. Lijnzwemmer? Toch twee keer belangstelling voor mijn aas. Ik probeer alles weer op orde te krijgen. Bij het ingooien van de wakerhengel raak ik de penhengel. Ongelofelijke puinzooi. Twee identieke lijnen zitten helemaal in de klit. Met een zoeklicht in mijn mond ga ik een partijtje Oud Gelders kantklossen. Bijbehorende uitspraken zijn niet geschikt voor publicatie. Mijn overweging om alles overboord te flikkeren en naar huis te gaan kan ik nog net bedwingen. Het komt toch allemaal weer goed. Mijn dampende woede weet ik ook te relativeren. Het is toch gewoon mijn eigen stomme schuld.

Hup, nieuwe tijgers op de haak. Ik voel nu dat het vocht waar ze in liggen heel snel opdroogt tot een suikerachtige plakkerige laag. Aan het aas zal het niet liggen vandaag. Op de penstek zal ik alles wel verjaagd hebben. Het duurt best nog een poosje voor het licht wordt. Er komt vast nog wel een vis langs. Onverwacht snel loopt de waker weer op. Nu is het raak. Een zware woesteling. Hengel buigt diep voor zoveel kracht. Slip gilt. Niet naar links. Ik trek hard naar links. Reageer dan!. Ik sjor nog eens naar links. Hij reageert. Buigt af en verlegd zijn koers naar het midden. Dit is een grote vis. De strijd moet nog beginnen. Dit is nog maar een poging om de irritatie in zijn bek af te schudden. Nu is de richting gekozen. Hij gaat vaart maken. Helemaal ontketend zet hij de eerste run in. Ik zet me schrap om zoveel regendruk te geven als ik durf. Waar en wanneer de strijd met een grote vis voorbij is weet je hier nooit. Dan ineens spat de zeepbel uiteen. Weg visioen. Geen imposant resultaat dat past bij het gevoel dat ik zojuist nog had. Ik droomde al van een hoge dertiger. Er klopte veel vannacht. Het laatste stukje, het houvast van de haak ik natuurlijk net zo belangrijk als alle andere onderdelen van de aanpak. Wat zijn er toch veel stukjes nodig om de hele puzzel rond te krijgen