**KLAAR**                Karperpassie 72

Karperpassie 72

door Co Sielhorst

31 mei 2003.
Na een intensieve cursus kunstaasvissen maak ik de balans op. Hoe ga ik hiermee verder. Ik verlang weer naar de plompenvelden. De subtiele aankondiging dat er een vis in de buurt is.

Een karper komt zelden tussen de stengels door zonder dat ik hem zie. Ik zie het alweer voor me. Een blad dat een kwartslag draait. Een stengel die even aangetikt wordt. Kleine aanwijzingen die meestal grote gevolgen hebben. Mijn gevoel ligt bij die mysterieuze breedruggen met de pientere oogjes. Ga ik de leder dit jaar in mijn armen sluiten? Ik heb nog meer wateren in gedachten. Penvissen zal niet altijd lukken. Daarom heb ik al twee nieuwe hengeltjes gebouwd. Twaalf voet, twee pond. Bij afstandhengels komt drie pond eerst. Ik doe daar niet aan mee. Waarom zou ik niet eens licht en afstand combineren in één hengel. Natuurlijk moet ik er ook ander materiaal voor aanschaffen. Piepers en wat steunenwerk. Die piepers hebben wel een volumeknop maar heel laag lukt niet. Idioot ontwerp. Ze kunnen alleen gillen en heel hard gillen. Ik plak de speakers af met isolatie tape. Dat helpt. Kan toch moeilijk de rest van de wereld opknappen met die pokkenherrie. Nu kan ik meer mogelijkheden uitdiepen.

Ik ben lekker bezig. Het lijkt wel of ik weer helemaal voor de karper ga. Toch blijft er iets knagen. Ik heb net mijn diploma kunstaasvissen gehaald. Ik ga er wel iets mee doen. De combinatie is niet zo heel vreemd. Er komen beslist uurtjes voorbij die stomvervelend zijn. Die gaatjes kan ik nu leuk vullen met deze dynamische vorm van vissen. Ik hou het klein. Een kort stokkie en een paar jerk-baits. Mijn heukertje is helemaal kaalgekloven. Moet eerst even in de revisie. Plamuren, kleur wat bijwerken, een plak epoxy erop en hij is weer klaar voor onder water.

Het is weer heet vrijdag. Ik ben nooit zo gelukkig met dit soort weer. Overdag druk en overal mensen. Misschien is het beter om vannacht al op pad te gaan. Na een vluchtige blik op de weerberichten ga ik de hengels optuigen. De nieuwe stokjes zijn precies op tijd klaar. Ik ga ze gewoon met een pittige dyneema-lijn vissen. De verhoudingen lijnsterkte en vermogen van de hengel zijn helemaal zoek. Het stelt me wel in staat om bij een veilige hoge trekkracht een dril met wat zachtheid af te handelen. De penhengel en het kunstaashengeltje maken de uitrusting compleet.

Ik rij de zonsondergang tegemoet. Heb zeker nog een uur om alles op te zetten. Ik stuur de boot naar een geschikte plek om in de rimboe door te dringen. Enkele tientallen meters verderop zie ik een gaatje waar ik de hengels misschien in kwijt kan. Oppassen met de verende moerassige grond. De stek is klein. Te klein voor twee hengels op de steunen. Ik ga niets slopen. Penhengel kan naar rechts door een klein gaatje. De wakerhengel kan links van een grote pol door een nog kleiner gaatje. Links voer ik een hand pistache nootjes. Met een tien grams loodje gooi ik verrassend ver. Is hier helemaal niet nodig maar dat het werkt is natuurlijk wel prettig. Ik draai tientallen meters terug en laat mijn aasje op de stek zakken. De lichtpen zet ik een paar meter voor de kant. Hier voer ik amandelen. Vanaf de kant leg ik een streep naar dieper water. Een vis die strak in de kant aast moet ze ook tegenkomen. Ik heb niet veel extra meegenomen om de nacht door te komen. Een dekentje en een warme jas. Plu is niet nodig. Ik wil de sterren zien vannacht.

De eerste vleermuizen hoeken voor de bomen langs. Twee soorten. Een kleine, zo groot als een huismus. De anderen zijn twee keer zo groot. Grappige diertjes. Dan voel ik een branderige steek op mijn enkel. Snel daarna een tweede. Wat een venijn. Ik zoek de deken op en sla die om mijn voeten. Nu komt het gespuis er niet meer doorheen. De temperatuur daalt tot een aangenaam niveau. Met de deken en een jasje ga ik het prima redden vannacht. Er steekt een windje op. Recht in mijn gezicht. Daar zit ik op te wachten. De karpers zijn hier nogal windvolgers. Bovenop mijn linkerstek verheft zich iets uit het water en zakt traag en duidelijk hoorbaar weer terug. Een grote vis. Ik ben zeker een uur lang vlijmscherp. Dan begin ik langzaam weg te zakken. Ik blijf nog wel alles volgen maar zak langzaam weg in een soort bewustzijnsvernauwing. Wakend slapen. Het hele landschap inclusief sterrenbeelden breng ik terug tot twee aandachtpunten. De witte waker links en de lichtpen rechts van het midden. Ik zit half slapend te dromen. Een helder witte streep suist naar beneden en spat op grote hoogte uiteen. Ik ben meteen klaarwakker. Ruimtepuin verbrandt in de dampkring. Mag ik nu een wens doen? Doe dan maar iets met een hoofdletter K. Binnen een paar minuten komt de witte vlek omhoog uit het riet. Voor ik iets kan doen buigt de hengel al naar links. Slip loopt. Voorzichtig begin ik aan de dril. Onwennig met de nieuwe stok. Voelt prettig. Het is een klein visje. Prima om mee te beginnen. Schubje, tien pond schat ik. Aasje is nog intact. Snel zwemmen weer kleine rakker. Het gespuis maakt van de gelegenheid gebruikt en steekt me weer in mijn enkel. Snel die deken weer om. Vanaf mijn comfortabele plek onder de deken voer ik nog wat bij. Het wordt een rustige nacht. De wind draait geheel tegen de afspraak in naar de andere kant van de plas. Dat is jammer. De nacht gaat snel voorbij. Het wordt alweer grijs. Ik ben er aardig bijgebleven en het is me uitstekend bevallen. Het vertrouwen in mijn materiaal is gegroeid. Ik zal zeker vaker de nachten mee gaan pakken. Ik schrik op. Weer de wakerhengel. Ik voel dat het graskarper is. Mooie test. Soepele pittige dril. Toch een vis van negentig centimeter. De grote grap is dat ik de pieper niet eens aan gehad heb. Volgende keer dan maar, als ik echt niet wakker kan blijven.

Het licht kruipt verder. Ik heb geen vertrouwen meer in de stek. De wind legt een mooi kabbeltje tegen de overkant. Ik haal de boot en ga eens kijken. Rustig roeiend zet ik wat aan en laat de boot de plompen inschuiven. Er zit veel vis hier. Zeelt, ze zijn aan het paaien zo te zien. Ze doen dat niet zo opzichtig als andere vissen. Het is meer een onderwaterballet op dieper water. Ze wervelen in groepjes rond elkaar. Aan de oppervlakte is er niet veel van te zien. Nu komt het kunstaashengeltje voor de dag. Even een paar worpjes langs de planten. Een speels uurtje later stop ik ermee. Drie snoekjes tussen de zestig en tachtig centimeter. Leuk. Prima nacht geweest.

Om negen uur kom ik thuis. Toos net wakker. Heb je geen slaap, vraagt ze als ik nog heel energiek de koelkast induik. Nee, eigenlijk niet. Ik pak een koele fles water, penhengel, blik maïs en een net en ik ben weer weg. Nog even een paar uurtjes naar de rivier. De zon begint al aardig te prikken. Een wat zwaarder pennetje. Lood meer geconcentreerd voor wat houvast in de stroom. Een paar handen gele korrels er overheen en zitten. Tien minuten later spettert de eerste winde onder de oppervlakte. Daarna duurt het even maar het is zeer de moeite waard. Een prachtige halve meter.

De wind komt nu pas uit de beloofde hoek. Voor de rivier is dat niet zo gunstig. Het duurt ook lang voor er weer een aanbeet komt. De karpers die zich hier nogal eens laten zien komen ook niet. Pats, gaat die pen weer. Toch karper? Hij kleunt er helemaal uit, weer een winde. Zo groot heb ik nog niet eerder een gevangen. Zesenvijftig centimeter. Hij zit wat diep gehaakt en het is bloedheet. Voor een foto heb ik teveel tijd nodig. De vis wil maar al te graag, hij komt goed weg. Dat is veel belangrijker dan een foto.