TotalFishing

Karperpassie 48

door Co Sielhorst

27 juli 2002.
Helemaal in de ban van de leder. Ik weet alleen nog niet hoe ik het aan moet pakken. Natuurlijk is gewoon lomp voeren een optie. Toch geloof ik niet dat het slim is. Daar trek ik misschien ook een geweldige aandacht mee van alles wat hier nog meer rondzwemt. Ik ga het eerst een avondje rustig aankijken.

Het is fraai zomerweer. Heel Nederland loopt te jubelen en duikt meteen in ieder plasje water. Overdag heeft het dus geen enkele zin om het water op te gaan. Ik weet het uit voorgaande jaren. Ieder moment kan er een badgast tussen de struiken door het water in duiken. Als het erop aan komt kan ik ze ook geen ongelijk geven. Later op de avond stap ik in de boot. Kijken of ik iets wijzer kan worden. Het is nog steeds warm. Er lopen nog een paar kinderen rond op de gebruikelijke zwemplekken. Even later zijn ze weg. De rust is weergekeerd.

Ik maak een grote omtrekkende beweging met de boot. Op het smalste deel druk ik de boot door de plompen. Strak langs de kant duw ik me met de roeispaan verder tot ik op de gewenste plek ben. Voorzichtig voer ik wat grote maïskorrels in een gaatje langs de kant. Ik verwacht niet dat er direct veel gebeurt. Recht voor de boot gooi ik ook een paar handjes langs de buitenste bladeren. Dat had ik beter niet kunnen doen. Er gaat een soort huivering door het plompenveld. Terwijl er een lichte bolling onder de bladeren doorglijdt worden stengels aangetikt. Imposant gezicht. Tegelijkertijd ook heel teleurstellend. Heeft het nu nog zin om hier te vissen? Hevige twijfels. Na enige aarzeling zet ik toch het pennetje voor de bladeren. Afwachten en toch proberen om nog iets te leren vandaag.

Sinds het voorjaar heb ik steeds een grote zak kattenbrokken bij me. Bij iedere gelegenheid gaat er een handje te water. Ik heb er nooit karper op zien reageren op deze plas. Graskarpers wel. Die worden er altijd helemaal wild van. Het is zelfs zo erg dat de karpers vrijwel kansloos zijn. Ze krijgen gewoon niet de gelegenheid om ervan te proeven. Maar vandaag is er geen graskarper te bekennen. Alleen op het open water verraadt een boeggolf af en toe een koersende vis. Als de wind de brokjes voor mijn kant houdt zullen die grazers ze niet zo snel opmerken. Ik zwiep er een paar handjes in.

Na een uur heb ik nog geen teken van leven gezien op het pennetje. Ook tussen het blad is het erg stil. Dan ineens, helemaal uit het niets, zie ik een paar dikke lippen de oppervlakte kussen.
Het hele zachte windje heeft een groezelig laagje tegen het blad aan gedrukt. Daar liggen mijn opgezwollen brokjes nu ook tussen. Voor het eerst zie ik hier duidelijk een karper iets van de oppervlakte pakken. Heel voorzichtig komt hij weer terug voor zijn volgende brokje. Ik kijk de vis recht in zijn grote toeter. Ik ga hier natuurlijk niet een gegeven paard tot aan zijn adamsappel in de bek zitten kijken. Heel kalm zuigt de vis weer een brokje weg. Het gebeurt allemaal griezelig dicht bij de boot. Als ik nu ophaal kan hij schrikken. Toch doe ik het. Misschien is het wel de enige kans die ik vanavond krijg. Terwijl ik nerveus twee brokjes op het draadje frommel hoor ik tot mijn grote vreugde een zacht zuigend geluid. Hij is er nog!
Niet gaan haasten. Eerst goed kijken. Waar is hij nu. Het dunne laagje vuil, algen en stof ligt als een film op de oppervlakte. Daardoor kan ik niet in het water kijken. Ik leg mijn aasje pas neer als ik weet waar hij is. Rustig afwachten nu. Even wachten nog…. Nog even wachten. Duurt lang zeg. Even wachten nog maar.
Er liggen nog genoeg brokjes, daar ligt het dus niet aan. Ik wacht tot diep in de schemering maar de vis komt niet meer terug. Ik tuig de hengel af. Dat gaat helemaal goed komen hier.
Voor ik wegga voer ik de chilimaïs tot onder de graspollen langs de kant. En frommel nog een paar handen in ieder gaatje tussen het blad. Alle tarwe kieper ik voor een stronk langs de kant op één compacte berg. Als toegift strooi ik handenvol brokjes tussen de plompen. Tot morgen jongens.

Zondagmorgen laat ik de boot naast het plompenveld tegen de kant drijven en zet hem met een roeispaan klem. Ik kan hier wel van de kant af vissen. Komt er een aanbeet dan kan ik in de boot springen om het tot een goed eind te brengen. Ik stap op de kant en kijk goed rond. Al snel blijkt de investering van gisteravond te werken. Ik zie even een werveling langs de graskant. Een brede grauwe staart waaiert langs de oppervlakte. Die zoekt de maïs, dat is wel duidelijk. Hij komt dichtbij de boot. Dat durf ik niet aan. Die suist meteen onder de boot door, pakt de roeispaan mee en ik heb dan een groot probleem. Op de tarwestek zwiept een blad opzij. Die probeer ik. Even later dwarrelt er een grote maïskorrel naar beneden. Pennetje kruipt er naar toe en gaat parmantig staan. Er komt meteen beweging in. Een blad zwiept een keer wild heen en weer. Dan niets meer. Ik kijk even wat er aan de hand is. Ik weet denk ik al wat er mis is. De hele handel zit stevig vast tussen de stengels. Voorzichtig trek ik één blad los.

Verderop scharrelen twee vissen hoog door de plompen. Net iets te ver weg. Regelmatig duwen ze de bladeren uit elkaar en drukken de dichtopeengepakte massa omhoog. Brokjes zullen ze daar niet vinden. Toch denk ik dat ze er al kennis mee gemaakt hebben. Ik heb hier nooit eerder karpers zo hoog in het blad zien happen.

Het begint al vroeg warm te worden. Het zweet prikt in mijn ogen. De dag vordert en de activiteiten gaan uit als een nachtkaars. De vissen die zo actief waren in de bladeren liggen nu roerloos aan de oppervlakte. De grootste van de twee lijkt de leder wel. Ik probeer wat dichterbij te komen. Langs een omweg kan ik vanachter een boom tot op een paar meter van de vis komen. Hij heeft niet veel schubben maar het is niet de leder. Ik herhaal de procedure van gisteren nog eens. Ieder gaatje prop ik vol maïs. Er gaan ook weer brokken overheen. Dit gaat werken. Ik ben snel weer terug.