**KLAAR**                Karperpassie 40

 

Karperpassie 40

door Co Sielhorst

                       

1 juni 2002.
We zijn al weer in juni aangeland. Het lastige maar boeiende voorjaar is nu echt voorbij. De dagen dat er bijna nergens een teken van leven te bespeuren viel komen bijna niet meer voor.

Alleen het paaien staat nog voor de deur. Op veel wateren is dit explosieve gebeuren al voorbij. Ik ben veel op de plas geweest de laatste tijd. Er is hier nog niets gebeurd geloof ik. Nou kan het natuurlijk best zo zijn dat ik het mis. Twee dagen niet opletten en het feest is voorbij. Het water moet een poosje boven de achttien graden zijn en blijven. Ik loop tegenwoordig niet meer met een thermometer rond. Vroeger wel gedaan. Alles noteren wat van belang leek. Het wordt allemaal zo semi-wetenschappelijk. Niks voor mij. Ik ga lekker op instinct. Kijken, voelen, er zijn, dingen opnemen. Soms meer kijken dan vissen.
Vandaag is het weer een dag om er te zijn. Ik ga even voeren. Altijd een leuk excuus om een uurtje te stelen. Even de geur van water op snuiven. Het is de hele week al een sombere boel bij de voorspellingen maar als ik even buiten ben schijnt toch heel vaak de zon. Ik voer een paar handjes langs twee plompenvelden. De regelmaat lijkt te gaan werken.

Zaterdag.
Ik ben laat. Zit niet helemaal lekker in mijn vel. Stevige kou gevat of zoiets. Ik moet gewoon even wat energie bijspijkeren. Het is ook niet te doen. Om vier uur is het al licht. Van licht tot donker is gewoon teveel. Zoiets kan alleen vanuit een basiskamp met slaapmogelijkheden, eten en drinken. Ik kies voor de tweede helft van de dag. Lekker doorgaan tot het donker wordt. Bovendien heb ik niet genoeg maïs voor hele lange halen. Ik heb nieuwe voorraad besteld maar dat kan nog wel een paar dagen duren.

Rond half elf ben ik bij de boot. Onderweg heb ik al een stek gevoerd. Tussen de bomen door kan ik op een stek komen waar ik de eerste uurtjes wil zitten. Er liggen een paar handjes maïs. Tot op twee meter diep kan ik de korrels zien liggen. Het lijkt wel een sterrenbeeld achter sluierbewolking. Ik heb de korrels geteld en het patroon in mijn hoofd geprent. Hier kom ik straks als eerste terug.

Dan ga ik met de boot een tweede stek maken. Niet te zuinig. Ik wil hier pas over een paar uurtjes vissen. Ik roei terug naar stek één. Alles gaat perfect. Heel stil kom ik aansluipen. Ik ga op de kant zitten. Als het nodig is kan ik zo in de boot springen. Het is al warm. De meeste kleren kunnen uit. Ik geniet van een dampende bak koffie. Kijk af en toe even tussen de takken door. De korrels liggen er nog steeds. Ik tel er zeven van hier uit. De formatie is nog intact. Na twee uur heb ik nog geen teken van leven gezien. Ik stap in de boot en roei voorzichtig naar stek twee. Ik zoek even naar de optimale sluipweg. Probeer daarbij te overzien of er al iets gaande is. Ik neem er rustig de tijd voor. De wind klopt het water even pittig op. De rust keert binnen een paar minuten al weer terug. Alles ligt nu vlak. Het water is kristalhelder hier. Tussen de plompen krioelt het van de speldjes. Aan de oppervlakte trekken honderden snoekbaarsjes van gaatje naar gaatje. Tussen de heldergroene sla hangt een schooltje heel klein spul. Ik kan het niet thuisbrengen. Er staat een snoekje van een paar centimeter lang onder een blad. Hier wil ik de rest van de dag wel blijven liggen. Ik heb ook de stoel in de boot gezet. Standje lui.

Dan maak in een hele grote fout. Ik heb even zitten twijfelen aan het effect van het voeren. Zie helemaal geen beweging tussen of voor de planten. Ik gooi nog een paar handen langs de buitenrand van de plompen. Drie karpers schrikken daar geweldig van. Ik heb ze nooit gezien. Ze voelen kennelijk dat hun vluchtweg naar open water afgesloten wordt door het geplons. Ze schuiven nerveus door een open strookje naar de kant. Zokan ik precies zien welke vissen ik vandaag zeker niet ga vangen. Twee twintigers, maar die derde is zeker de helft zwaarder. Vreselijk stom. Voor straf krijg ik weer een paar uur geen aanbeet. Na een uurtje of vier voel ik narigheid. Ik ben redelijk met de zon meegedraaid de laatste paar uur. Constant de tamelijk felle straling op dezelfde kant. Een verkoelend briesje heeft bovendien de aandacht helemaal afgeleid. Ik zit compleet te schroeien. Mijn benen zijn al bijna paars. Overleef ik natuurlijk wel, maar ik moet nu echt uit de zon.

Even naar de overkant onder aan de dijk. Nog niet zo lang geleden zag ik daar een vis schrikken van een landende eend. Voorzichtig kom ik aandrijven. En staat een grote modderwolk in de kant. Ik blijf er zover mogelijk vandaan. Een graskarper slaat de kabbel plat. De wind duwt me tegen de kant. Met één touwtje leg ik de boot vast. Korrel voor korrel voer ik wat. Er is al vis dus veel voeren heeft geen zin. Ik wil niet weer alle vis verjagen. Een kwartier later luidt het wegzakkende pennetje een prachtige knokpartij in. Een gave grote grasmaaier. Hij stormt van links naar rechts voor de planten langs. Zonder een blad te beschadigen komt hij binnen. Ik het net valt de haak uit zijn lip. Dat scheelt een hoop gedonder. Ik heb lol gehad. Hij zoekt zelf zijn weg, zwemt het net uit en lijkt nog wat verbaasd. Meters verderop beseft hij dat hij weer vrij is. Hij beukt door de planten naar het midden.

De zon zakt langzaam maar zeker achter de dijk. Ik trek wat kleren aan. Daarbij voel ik duidelijk dat ik veel te ver gegaan ben. Nog even langs de eerste stek. Even kijken of er wat van de maïs weg is. Heel voorzichtig plaats ik de boot precies zo als vanmorgen en sluip tussen de bomen door naar de stek. De maïs ligt er nog net zo. Het patroon is ook nog precies hetzelfde. Het sterrenbeeld ligt er nog net zo. Er zijn van die dagen. De sterren staan niet gunstig.