**KLAAR**                Karperpassie 37

Karperpassie 37

door Co Sielhorst

                       

11 mei 2002.
De wekker staat op zes uur. Ik draai me nog eens om. Het is even voor vijven. Aardedonker buiten. Hoe laat zou het licht worden? Kan ik snel achter komen. Ik geef een aai en een kus en zet de wekker uit.

Het is half zes als ik bij de boot sta. De vleermuizen vliegen nog onder de takken over het water. Er kan al gevist worden. Met helder weer kan het zomaar een half uur eerder licht zijn. Ik heb al een paar dagen met jumbo-maïs gevoerd. Niet teveel, een kilo per keer uitgestrooid langs de buitenrand van de plompen, vanuit ieder gaatje tussen de bomen waar ik bij het water kon komen. Ik duw de boot van de kant. Ik moet wel houvast hebben voor de stokken, niet te ver dus. Alles wat beweging kan geven in de boot heb ik op de kant al gedaan. Hengels opgetuigd. Net in elkaar gezet. Alles staat op zijn plaats. Kom ik heel stilletjes aan. Hoef ik niet onnodig te schommelen. Er roeit al een vis langs de plompen. Het is een lange vis, kan niet goed zien wat het is. Is wel hoopgevend.

Een merel begint er mee. Een lijster gaat ook meedoen. Een specht schalt er overheen. Het lijkt wel of al die vogels elkaar zo luidruchtig mogelijk een goede morgen wensen. Een heel koor vinken valt in. In de braamstruiken geeft een winterkoninkje een solo. Het beestje is zo groot als mijn duim. Kleinduimpje heeft wel de grootste bek van allemaal. Het hele orkest wordt ritmisch ondersteund door een tjiftjaf. Er is alleen vogelgeluid. Het lijkt wel alsof de hele wereld even de adem inhoudt om te luisteren.

Ik luister alleen nog en concentreer me op het ganzenveertje met het rode puntje. Het duurt niet lang. Fraaie wegloper. De lijn kringelt er achteraan. Goed begin. Luchtige tik. Gaat meteen als een speer. De slip zingt. De lijn giert melodieus door de ogen. Bij iedere tempowisseling verandert de toonhoogte. Ook een lekker geluidje. Het is een graskarper. Aardig op weg naar de meter. Ik wals het laatste stuk even stevig door. Hij dendert het net in. Springt er direct weer acrobatisch uit. Het gekke beest komt nu pas goed op gang. Niet te stuiten. Ik wil de dril graag zo kort mogelijk houden. Valt nog niet mee. Uiteindelijk ligt hij dan toch in het net. In de boot halen is levensgevaarlijk. Ze kunnen zich enorm misdragen. Woest klappen en bonken. Daarom onthaak ik de vis in het net naast de boot. Iedere mislukte poging levert een golf water op. Ik ben kleddernat als de haak uit zijn lip is. Die kan ik meteen weggooien. Helemaal uitgebogen. Ik zet er een maatje acht op. Wat dikker van draad. Ik steek de lijn door het oog en leg een bledknoop. Het laatste eindje dat uit de knoop steekt knip ik af op ongeveer vier centimeter. Het eind smelt ik even dicht. De maïskorrels zijn zo groot. Daar kan makkelijk een zware lijn doorheen. Zelfs een dikke pierennaald is geen enkel probleem. Nu trek ik met de naald het stukje lijn door de korrel heen. Vlak voor het dichtgeschroeide eindje prik ik de haakpunt door het draadje. Hangt perfect zo. Een stukje foam op de haak voor het ideale gewicht en daar gaat ie weer.

Binnen vijf minuten dient de volgende torpedo zich aan. Ze hebben het goed door, en vinden die maïs erg lekker, dat is nu al duidelijk. Er volgt weer een woeste dril. Iets te veel tegendruk en ze worden helemaal gek. De sprints zijn nergens mee te vergelijken. Het is goed oppassen. Niet die vingers in de buurt van de lijn. Dyneema kan meedogenloos snijden.. Onthaken wordt weer een flodderpartij. Het beest wil geen moment stil liggen. Uiteindelijk zwemt hij weer weg in de richting van een veldje sla. Ik zet de haak opnieuw aan. Geen enkel risico. De pen iets omhoog, ik ben toch een klein stukje lijn kwijt. Toch zakt het puntje direct door de oppervlakte. Terwijl de vorige vis nog in beeld is tik ik de volgende al weer vast. Ongelofelijk, alweer raak. Ook deze vis is bijna een meter. Ik krijg een paar lamme armen van de vijftienvoeter. Als de vierde er weer een compleet gekkenhuis van maakt hou ik er even mee op. Die maïs is prima spul maar een karper verwacht ik hier niet meer.

Ik ga een poosje naar een rustig hoekje tussen wat takken en bomen. De dijk houdt de wind volledig van het water. Het begint zachtjes te miezeren. Net geen regen genoeg om iets voor aan te trekken of op te zetten. Ik heb een uurtje gezeten. Zal ik de andere hengel erbij zetten? Ik voel een zwakke periode aankomen. De wakerhengel op de pieper. Dan kan ik me even laten gaan als het zover komt. Er gaat een grote korrel maïs onder de takken. Vanaf de kant zou ik hem zo kunnen zien liggen. Toch maar proberen. Het is hier zo stil. Kan dus heel subtiel allemaal. Drie gram lood. Dertig centimeter boven de haak. Afgestopt door een stuitje. Waker is niet nodig. De bocht in de lijn zie ik. Als er iets gebeurt als ik wegdommel geeft de pieper dat wel aan.

Ik zit wat te doezelen. Geen idee meer van tijd. De zon is er niet en dan weet ik het niet.
De lijn voor de top beweegt. Plotseling is de slaap over. Korte tikjes. Ik een reflex haal ik uit. Net wat ik dacht. Een grote zeelt. Dappere knokker die maar één ding wil. Zo diep mogelijk in de narigheid duiken. Hij maakt het me nog lastig door zijn grillige bewegingen. Maar ik zit hier op een karper te wachten. Een zeelt kan dus niet echt een probleem zijn. Door het sombere weer is het me vrij laat opgevallen dat het water glashelder is. Ik ga zoeken. Heel rustig boom ik in de punt van de boot de hele oever langs. Ik zie dingen die ik nooit eerder gezien heb. Tot op twee meter diep zie ik diverse vlakke plekken die bezaaid liggen met mosselscherven. Die kerf ik goed in mijn geheugen. Moet in de komende weken zeker iets mee doen. Alleen in de omgevallen bomen hoek is het water licht gekleurd. Hier vis ik gewoon niet. Veel te gevaarlijk. Ik zie nergens vis overigens. Ik begin erin te berusten dat er vandaag geen karper komt. Ik heb wel genoten van een dol drilfeest.