**KLAAR**                Karperpassie 27

Karperpassie 27

door Co Sielhorst

                       

2 maart.

Ik heb de deur naar snoekavonturen met een megaklap dicht gegooid. Ik de loop van het zomerseizoen zal ik wel wat uitstapjes met kunstaas gaan maken. Nu is het echter zover dat de deur naar karperavontuur weer op een kier gaat.

 

Ik begin overzichtelijk. Een plasje vlak bij mijn woonplaats. Er zwemmen een paar nette vissen rond. Ik ben er een jaar of tien niet geweest. Hoe het er nu voorstaat met de karperpopulatie weet ik niet. Als de avond vordert rij ik er even naartoe. Even de sfeer opsnuiven. Het ruikt naar pepermunt langs de soppige oever. Het vriest. Het ijs kraakt onder mijn voeten. Het water staat zo hoog dat ik niet strak langs de oever kan zitten. Kan dus niet met een reeltje vissen morgen.

Vóór de overhangende struiken in de hoek lijkt me een mooie stek. De zon kan hier het grootste deel van de dag haar werk doen. De wind staat morgen ook nog deze kant op. Ik leg vast een bodempje met grove hondenbrokken. Ze zullen enkele uren op de bodem blijven liggen en dan langzaam verkruimelen. Er hoeft voor mij niet veel meer dan een zweempje van etenslucht te blijven hangen. Misschien dat er morgen dan een paar nieuwsgierige vissen rond komen neuzen. Ik treuzel nog even. Het is bijna volle maan. Heldere lucht vol sterren. Ganzen maken hoog in de lucht een weemoedig geluid. Ze vliegen vaak tot laat in de nacht. Perfect watertje voor de donkere uurtjes. Dat zal ik in de komende weken zeker een aantal keren proberen.

Ik sluip naar mijn stek als de zon al hoog aan de hemel staat. Al snel blijkt dat het hele warmtepak uit kan. Er is één ding waar ik me over verbaas. Die paar meerkoeten die er vandoor gingen toen ik ingooide. Ze komen steeds nadrukkelijker dichterbij. Als de eerste vlakbij mijn stek is duikt het beest. De anderen volgen zijn voorbeeld.
Ik heb in het donker gevoerd. Geen meerkoet te bekennen gisteravond. Ze halen niets eetbaars van de bodem. Dat kan ook niet. Ruiken die beesten dan dat er iets heeft gelegen? Dat is voor karpers bedoeld hoor. Wegwezen! Wegjagen heeft geen enkele effect. Ze reageren na twee keer al niet meer op woest gezwaai met het net. Weet je wat? Ik doe gewoon net of ik jullie niet zie. Na een uur geven ze het op. Er is niets voor ze te halen. Ik kan zelfs wat bijvoeren zonder dat ze het zien. Omdat ik gevoerd heb verwacht ik ook resultaat. De zon is nu achter de grote wilg langs. De eerste helft van de dag zit erop. Een voerstek moet binnen een paar uur resultaat opleveren. Het gaat niet lukken. Ik ga weg. De polder in

Een kwartier later sta ik bij een stelsel van sluisjes en stille hoekjes. De waterafvoer is enorm. Met donderend geweld stort het water over het sluisje. Als er een karper te vangen is zal dat in een stil hoekje moeten gebeuren.
Ik heb een deegje gemaakt. Gemalen hondenbrokken, tarwebloem, garnalenmeel. Goed gemengd, droog mixen gaat altijd beter. Het geheel doordrenkt met olijfolie. De vette massa tot stug kneedbaar gemaakt. Daarna met kleine beetjes water op de gewenste zachtheid gebracht. Resultaat is een vettig deeg dat bijna niet oplost in het water. Het blijft dus heel lang op de haak zitten.

Ik gooi een paar balletjes rond de dobber. Ik vis met haak maatje tien. Het balletje deeg bedekt net de haak.
Van tijd tot tijd komen kleine vettige wolkjes naar de oppervlakte. Hier wordt direct op gereageerd door tientallen kleine visjes. Blij dat te zien. Iedere vorm van belangstelling is welkom. Zal het op de bodem ook wel goed komen.

Na een uurtje stap ik naar de overkant. Daar is het rustiger. Er staat ook wat meer water. Ik laat het deegballetje zakken. Het pennetje zinkt op het aas. Ik moet zeker twintig centimeter dieper gaan. Dat lijkt niet veel maar op water waar het nergens dieper dan een meter is kan het de doorslag geven. Voorzichtig laat ik ook hier wat deegballetjes vallen. Een paar kleine belletjes! Even later een tikje. Twee millimeter naar beneden. Even iets opzij. Een lijnzwemmer? Dan zakt het rode puntje weg. Voorzichtig tik ik vast. Zes honderdste dyneema. Stom dat ik hier het ultralicht hengeltje niet voor gepakt heb. Het is een mooie vis. Ik zie hem niet maar ik voel het gewoon. Hij blijft strak langs de bodem zwemmen. Weet echt niet waar hij heen moet. Blijft langzaam langs de bodem zoeken. Af en toe een harde sjor. Na een paar minuten bonken en sjorren heeft hij het door. Vindt nu rap de weg naar de snelstromende sloot. Een bronzen rug en een oranje staart. Lange vis. Hij heeft nu de ruimte. Zwoegt tegen de harde stroom in. Imposante boeggolf. Spannend met dat lichte lijntje. Ik zie hem nog eens door de oppervlakte stormen. Hij komt nu helemaal los. Getergd slaat hij hoeken. Dendert nu naar de sluis. Ik sta doodsangsten uit. Als hij eroverheen duikt wordt het heel ingewikkeld. Hij haalt het moeiteloos. Gelukkig duikt hij in het diepe gat voor de sluis. Iedere keer dat ik hem uit het diepe gat probeer te krijgen doemt het gevaar van de sluis weer op. Touwtrekken, muren ontwijken en de kamikazesprong zien te voorkomen. Dit is echt wildwater karperen. Dan ploegt de vis heel langzaam weer tegen de stroom in. Laat gaan. Alleen wat sturen. Ik loop wel mee. Dertig meter. Lijkt me een veilige marge. Verder wil de woesteling ook niet. Voor het eerst valt hij even stil in de oppervlakte. Het eind komt in zicht. Ik geef geen meter meer toe. Het lukt. Net eronder. Snel een plaatje. Dit is er een om nooit meer te vergeten. Bijna negentig centimeter polderdynamiet. Wat een gave strakke schub. Zal een pond of vierentwintig zijn. Goud gezocht en gevonden op mijn eerste karperdag. Ik ga even op mijn wolkje zitten.