**KLAAR**                Karperpassie 18

Karperpassie 18

door Co Sielhorst

                       

28 juli


Ik spijbel een dag. Lekker op het water dobberen, gewoon kijken wat ik tegen kom.
Het is een gezellige drukte in de plompen, ik verwacht er wel wat van. Na een uurtje zie ik een vis langzaam mijn kant op ploegen, zweet prikt in mijn ogen, het is heet in de zon

Dan ineens een geweldige dreun in de hoek achter de struiken. Een verbaasde badgast kijkt me wat schuldig aan als hij weer boven komt. Natuurlijk, het is vakantie en pittig warm maar ik ga echt niet gezellig zitten doen of zo. Gewoon negeren die gast.

Aan de overkant hangen brasems roerloos in de schaduw van de elzen, hier en daar kruipt een grotere schim verlegen verder de dekking in. Hier valt niet te vissen, veel te veel obstakels. De kippenstek is vlakbij, langs de stronken scharrelen een paar bruine ratten. Ik schiet er een paar nootjes naartoe. Regelmatig zitten ze er dichtbij maar ze merken ze niet op. Wat moet ik hier nou weer van denken?

De badgast is alweer een poosje weg. Ik ga weer terug naar de plompenvelden. De boot glijdt langzaam de planten in, ik speur de gaatjes af. Vlak voor de kant hangt een roerloze torpedo, een schubkarper, kop onder een groot blad. Zal ik het proberen?

Nee, vanuit deze positie is dat vragen om problemen, knalt meteen door die overhangende struik heen, doe ik mezelf en het beest niet aan. Ik gooi één amandel tegen het blad aan, langzaam dwarrelt het nootje naar beneden. De vis reageert direct, kop naar beneden, staart door de oppervlakte. Ik gooi er nog een paar in zijn buurt. Prachtig die reactie. Vissen die zo vertrouwd zijn met mijn aas kunnen bondgenoten worden. Een schubkarper van rond de twintig pond laat ik gewoon met rust, kan hij ook geen paniek veroorzaken als het er echt op aan komt. Er komt vast en zeker een moment dat een enthousiaste schub een grote spiegel aan de vreet krijgt.

Als het weekeind aanbreekt laat ik het traditionele voeren achterwege. Op grond van eerdere ervaringen deze week denk ik dat het niet meer nodig is. Ik neem wel een paar kilo graan/linzen mix mee, misschien leuk om een paar uurtjes op zeelt te vissen in de loop van de dag.

Het is weer onbewolkt als ik aankom. Na een ruige nacht met regen en onweer is alles heerlijk opgefrist.
Als ik zonder een rimpeling te maken tussen het blad dobber leg ik wat nootjes rond de pen. Binnen een half uur breekt er een grote vis door het blad. Ik zie een brede staart langs de oppervlakte roeien. Hij gaat recht op mijn stek af. Pennetje komt iets omhoog en zakt weg, alles gaat op routine nu. Probeer niet te hard te trekken. Stengels belemmeren de vis om weg te komen. Langs het diepere deel van het plompenveld zijn de stengels langer en taai als elastiek. Dat kost de vis veel energie. Hij lijkt erin te berusten. Zelfs als er geen plant meer in de weg staat laat hij iedere poging om weg te komen afstoppen door de hengel. Ik ben zelf ook verbaasd als er even later een grote schub overdonderd in de oppervlakte ligt te smakken. Snel het net eronder en binnenhalen die prijs. Driëennegentig centimeter, tweeendertig pond, puntgaaf.

Na deze prachtige vis moet ik gewoon even iets anders doen. Vorige keer heb ik halfslachtige poging gedaan om zeelt te vangen. Nu heb ik voor ik begon een stek gegooid met tarwe, linzen en blikmais. De compacte stek zit vol met vis. Na een paar minuten dendert een grote zeelt door de oppervlakte, dat gaat lukken deze keer, pen schuift weg, brasem. Na een uur en zesentwintig brasems geef ik het op. Valt nog niet mee om gericht op zeelt te vissen.

Ik ga weer op jacht. Zoals te verwachten viel duikt er een gezinnetje op en floddert wat rond in een opblaasbootje. De wind heeft de laatste uren uit alle hoeken gewaaid, ik hecht geen belang aan een bepaalde stek. De plompen langs de dijk zijn interessant en ver genoeg van storende badderaars.

Ik moet tegen een licht windje in tussen de bladeren zien te komen. Terwijl ik iets harder dan normaal aankom zie ik een vage schim diep onder het blad. Hij is niet onder de indruk. Ik moet de boot vast maken, één steekstok is genoeg. Hier wordt hij nerveus van, lijkt weg te zwemmen, is even helemaal uit beeld. Dan komt hij hoog in het water aanzwemmen, drukt de bladeren weg en gaat weer op zijn oude positie liggen. Zo, ik lag hier eerst.
Vanuit alles hoeken heb ik hem in kunnen schatten. Het is een honderd procent leder, geen enkele schub op zijn grote lijf, breed en heel hoog, kan een hoge dertiger zijn. Als de vis weer volkomen roerloos onder de zonwering ligt wijken verderop de bladeren uiteen. Een heel actieve schub maakt rondjes om de grote leder heen. Ik moet nu echt iets gaan doen. Hij krijgt wat nootjes. Dit is het droomscenario waar ik eerder deze week over zat te fantaseren. Ook nu lukt het om de schub enthousiast te maken. Als de schub vlak bij de leder aan het vreten gaat komt het prachtbeest ook in actie. Hij beweegt veel langzamer dan de schub, zijn kop gaat omlaag, het grote lijf raakt de stengels, bladeren gaan wel een halve meter opzij. Ik zet de pen in het gaatje. Ineens ligt hij daar weer, hoog in het water, lijkt niet van plan om nog veel te gaan doen. Heel brutaal hang ik hem een nootje voor zijn bek en leg de lijn op een blad.

Hij ziet het nootje naar beneden komen, aarzelt geen moment en hapt het in de vrije val op, ik kan zijn kop niet meer zien en haal uit. Helemaal mis!!! Ik had moeten wachten tot de lijn bewoog.
Toch ben ik een heel eind gekomen met wat hulp van een bevriende schubkarper..