**KLAAR**                Karperpassie 15

Karperpassie 15

door Co Sielhorst

                       

6 juli.

Eerder deze week even een tussendoortje, nootjes gegrild, geeft veel meer geur en smaak, hierna gekookt. Lekker taai en goed van geur. Voor het eten nog snel even een paar handjes gevoerd. Na het eten pak ik rustig mijn spullen bij elkaar, het is net zes uur geweest en ik kan zeker tot half elf vissen.

Als ik aankom is het erg stil, pas na een paar uur zie ik even wat gerommel hoog in het water, af en toe krijgt de pen een sjor, witvisjes trekken aan het witte stuitje. Langzaam maar zeker wordt het schemerig. Als ik nu nog een vis haak zit ik in het donder te tobben, dat is me te link. Het restant van de noten gaat overboord. Wat is dat nou? Ze drijven!! Vandaar dat het voeren geen vis aangetrokken heeft, er is er niet één op de bodem terecht gekomen, ze zijn gewoon weggedreven, ik heb er bij het voeren ook niet op gelet. Goed stom, wel leerzaam.

Na de les eerder deze week zorg ik dat mijn aas nu wel zinkt. Niet meer grillen dus, wel iets langer koken, drie kwartier, de bonen zetten nu duidelijk veel meer op, de geur wordt er ook niet slechter op. Als de pan wat afgekoeld is haal ik er een handje uit en laat het helemaal koud worden. Even testen in een emmer water uit de regenton. Nu hebben alle bestanddelen de praktijktemperatuur, de mix gedraagt zich precies zoals ik dacht, langzaam zinkend, ideaal op de modderbodem tussen de planten.

Net voor het donker wordt ga ik voeren, het hele plompenveld krijgt op iedere vierkante meter een paar knabbels. Ik neem er nu meer tijd voor. Het is loeiheet geweest vandaag, nog steeds kost iedere stap moeite. Als ik het hele traject voorzien heb sluip ik langs de kant terug naar het beginpunt. In de schemer kijk ik het even aan. Voor de muggen heb ik waarschijnlijk een zwaailicht op mijn hoofd, verhit en bezweet lever ik in korte tijd een behoorlijke bloed- transfusie. Even later zie trage kolken door een gaatje in de planten wegdraaien, het zit goed.

Sta je echt om vier uur op vraagt Toos, ik knik, hoef niet eens iets te zeggen, weet het zeker. Het is binnen niet te harden, we zitten nog tot één uur buiten. Als we tenslotte naar ons mandje gaan klinken in de verte nog dreigende feestgeluiden. Ik heb echt een paar uurtjes slaap nodig maar als dat niet lukt ga ik meteen weg. Als ik het zweet van deze hete dag van me afgespoeld heb is het stil buiten.

Na een korte, diepe slaap veer ik op, half vier, wekker niet nodig, ik sluip weg, rustig even ontbijtje, het is nog lang niet licht. In het donker schuifel ik voetje voor voetje door de rimboe, alles in rustgevende traagheid, iedere beweging weloverwogen. Boot gaat naar de gewenste plek, wat nootjes in het gaatje waar straks mijn pennetje komt te staan, tussen de eerste visjes die aan de oppervlakte rommelen valt dat helemaal niet op. Het begint zachtjes te regenen, heerlijk, het moet nog boven de twintig graden zijn, de grijze deken vertraagt het licht, na twintig minuten kan ik de pen misschien zien, schuif hem wat omhoog, komt er meer wit boven water.

Al snel kan ik twee vissen onderscheiden, ze zoeken tussen de plompen, ze gaan de verkeerde kant op, ik heb geen haast…. Na een uur zie ik ondanks de regen nog steeds geen reden om de plu op te zetten, het gaat niet hard. Daar komt er een mijn kant op, twintig meter verderop, blad voor blad is hij te volgen, komt steeds dichterbij, ik word niet zo nerveus als vorige week.

Als hij tenslotte anderhalve meter achter mijn pennetje aangekomen is pak ik de hengel van de bootrand. Duidelijk enthousiast over de extra nootjes drukt hij de bladeren weg, pennetje schommelt, zakt weg, hengel achterover, beest ontploft, beult de hengel af en komt tientallen meters uit de kant op boze gedachten. Schaart naar de plompen op een gevaarlijke plek, pijnlijke herinneringen komen boven. Hij maait de eerste bladeren weg, gedoseerd tegengas geven. Verdwijnpunt van de lijn blijft nu vast staan, woest geweld dertig meter verderop, blijft wel heel met zoveel taaie stengels als buffer.

De boot gaat los, moet lijn vrij gaan maken, meeste blad leg ik opzij, kom steeds dichterbij de vis, regelmatig vrijgekomen lijn opspoelen, zo snel mogelijk werken, beest mag geen nieuwe energie opdoen voor nog meer narigheid. Na veel geploeter voel ik weer leven op de hengel, het is een grote vis, met krachtige halen snijdt hij de laatste stengels door. Hij neemt me mee op een rondvaart, dat haat ik, op sleeptouw met een grote vis die precies doet waar hij zin in heeft. Ik probeer er zo snel mogelijk een einde aan te maken. Na een paar minuten draait een lompe spiegel zijn laatste rondje.

Het is weer een dertiger, zeer tevreden roei ik naar de kant voor een plaatje. Op een meter glashelder water zet ik de vis rechtop naast me, hij moet ook even bijkomen, hapt gulzig water, pompt met zijn kieuwdeksels, waaiert met zijn borstvinnen, machtig om hem zo even te kunnen bewonderen. Hij weet nu waar hij heen wil, wrikt wat rond en langzaam lost de blauwige waas van zijn flanken op in het diepere water.

Ik zou wel een paar dagen met hem mee willen, rondkijken in zijn schemerige wereld maar dat kan natuurlijk niet…