TotalFishing

Karperpassie 143

Door Co Sielhorst

Vakantie 2005 week (twee)
Ik loop er nu al een hele week tegenaan te hikken. Ik moet gaan vissen maar ik heb er niet veel zin in. De Loire die me in een vorige vakantie, jaren geleden zo overdonderde is waarschijnlijk in helemaal niets veranderd. Toch is dat droombeeld waar ik heel lang mee rond gelopen heb niet meer mijn werkelijkheid.

De kale zandbanken met de vele kleinere stroompjes kunnen me niet meer boeien. Ik heb al andere mogelijkheden gezocht. Diverse plassen in de buurt bekeken. De meeste staan bijna droog. Ik zie hier en daar karpers met hun rug boven water zwemmen. Hier krijg ik een heel naar gevoel van. Hier wil ik niet eens vissen. Op een ander groot water is het druk. Veel recreatie. Net als thuis. Ook hier zie ik geen mogelijkheden.

Voorlopig doe ik wat in de vakantie het belangrijkste is. Ik doe lekker rustig aan. De Loire streek staat helemaal vol met wijnranken. Plaatsen als Saumur, Chinon, Bourgeuil en vele anderen staan bekend om hun prima wijnen. We gaan wat van die plaatsjes bekijken. In Chinon lopen we door de smalle oude straatjes. Plotseling zien we door een smal steegje een smalle torenspits hoog boven het dorp uitsteken. Het is een kasteel. We gaan kijken of we boven kunnen komen. Lekker truttig.

Dat kost nog heel wat zweetdruppeltjes. Na veel zwoegen komen we bij een soort ingang aan. Blijkt dat via een duidelijk aangegeven weg de ingang met de auto heel eenvoudig te bereiken is. Niet lachen, voorlopig nemen al die dikbuiken die uit de bus komen schommelen ons de Spartaanse ervaring niet meer af. Binnen in dat kasteel krijg ik toch wel bewondering voor de bouwstijl uit ver voorbije tijden. Geschiedenis heeft me nooit kunnen boeien maar ik kan me voorstellen dat iemand geboeid kan raken door deze overblijfselen. Hoog boven het dorp komen we tenslotte op het hoogste punt aan. Ik moet bekennen dat ik me week in mijn knieën voel op het smalle omloopje vlak bij de spits.

Het uitzicht is adembenemend de rivier slingert traag door het stadje. Van boven af is duidelijk te zien dat er nergens meer dan een metertje water staat. Ook op het midden wuiven de plantenvelden in de stroom. Dat is toch een groot verschil met de Loire bij Tour. Daar is het water meer een grote zandvlakte doorsneden met diverse rivieren. Hier staan overal planten in het water en ligt er een brede groene omlijsting langs. Ik krijg er ineens weer zin in. We maken een plannetje dat aansluit bij de Franse eetcultuur. Het is godsonmogelijk om een hap eten te krijgen vóór een uur of zeven. Zelfs dan zit je vaak nog wat zonderling in je eentje te knagen.

Eind van de middag sjouw ik met mijn tas en een penhengeltje langs de hoge kade. Overal zie ik kopvoorns tussen het wier scharrelen. Het wemelt er van. Er zijn vissen bij van zestig centimeter. Langs de bodem zie ik grote aantallen barbelen oplichten. Net als in de Ardennen schuren de vissen langs de bodem en dan zijn ze kort te zien door hun oplichtende flanken. Veel visjes van dertig centimeter.

Ik probeer eerst eens voorzichtig langs de steile kant naar beneden te komen. Het eerste stuk gaat dat wel maar het laatste stuk met hoge malse grassen is bonkig. Er liggen grove stenen die niet te zien zijn. Ik stap een keer verkeerd. Meteen zie ik hoe ongelofelijk veel vis er in het plantenveld ligt. Het explodeert helemaal. Dat gaat tijd kosten. Die zijn voorlopig niet terug. Ik durf nu wel flink te voeren. Ik strooi brokken want de kopvoorns zitten hoog.

Vlak voor me gooi ik een paar handen wormen. Ik sta helemaal uit de wind. De zon straalt me recht in het gezicht. Het effect wordt verdubbeld door het water. Het zweet loopt me in de ogen. Mijn shirt is doorweekt. Ik hoop dat het wat beter wordt als de zon zakt. Het begint me even te duizelen. Een slok lauw water maakt het niet veel beter. Het is vandaag ruim dertig graden geweest. Er begint weer iets te leven op mijn stek. Af en toe kruist er een dikke vis door het gaatje in de planten. Gehaast alsof hij nog weet dat ik er sta.

Ik laat de stek even met rust. Ik trek me terug tussen hoog groen. Wacht rustig een poosje af. Langzaam maar zeker komen er vissen terug. Ik zie barbelen over de bodem flitsen. Pakken ze wormen? Ik hoop het. Kan alleen maar afwachten. Nog maar eens proberen. Een worpje over de stek heen. Rustig terug draaien en af laten zakken waar ik gevoerd heb. Het begint te schemeren en ik heb nog geen tik gezien. Ik heb dorst en honger en helemaal geen zin om nog een keer in deze afschuwelijke hitte te gaan zitten. Ik kap er mee. Spoel me af met het heldere rivierwater en haal een schoon shirt uit de auto. We gaan eten.

Onder het eten heeft Toos een nieuwtje voor me. Je hebt helemaal niet in de Loire zitten vissen. Dat begrijp ik even niet. Dan laat ze me de kaart zien. Inderdaad, Chinon ligt aan de Vienne. Het karakter van deze iets kleinere rivier is totaal anders. De extremen in waterstanden lopen hier niet ver uiteen. Dat is goed te zien aan de zwaar ontwikkelde oeverbegroeiing. Het zijn ook allemaal specifieke oeverplanten. Het is een prachtig water. Onder het eten ben ik er nóg lyrisch over. Waarom heb je niks gevangen eigenlijk? Moeilijke vraag. Een wormpje gaat er bijna altijd in. Toch heb ik de Ardennen nu in gedachten. De meeste aanbeten op één enkele made. Stom, die heb ik niet meegenomen. Kan ik altijd nog halen. De grote supermarkten hebben allemaal een flinke hoek hengelsport, met wormen en maden.

Er volgen een paar dertig plus dagen. Ik ga lekker in een bos lopen sjokken. Kom de wonderlijkste schepsels tegen. De mooiste vlindertjes, zelfs bidsprinkhanen. Mooi zoals die beesten zich aanpassen aan hun omgeving. Onder een stapel hout glimmen pientere oogjes. Hagedissen, wat zijn die snel. Opgewarmd door de zon trekken ze snelle sprints om vlinders te overvallen. Achter ons huis zitten ze ook. Op een druivenrank hebben mieren wat kapotte druiven gevonden. Het zoete sap trekt een stroom noeste opruimertjes aan. Die stroom wordt weer opgemerkt door een hagedis. Steeds weer gaat de slimmerik langs de paal omhoog om de stroom mieren stevig uit te dunnen. Als het beestje twee keer in paniek naar beneden gesprongen is, door mijn nieuwsgierigheid, went hij aan mijn verschijning. Ik kan een paar prachtige plaatjes maken van de minidino.

Ik hoor een zwaar geluid vlak bij. Het gejengel van de aardhommeltjes ken ik, de zwart gele hoornaar hoor ik ook steeds van verre aankomen. Deze ken ik niet. Achter een bremstruik ontdek ik een staalblauwe hommel. Het beest strijkt neer op een hoogopklimmende lathyrusplant. Kruipt bijna in de roze bloem. Ik doe een poging. Ziet er dreigend uit. Komt uit het bloempje. Kijkt me aan met metalen ogen. De achtervleugel van zwembadblauw steekt fraai af tegen donkerblauwe hoogglanspantser. Het beest stijgt weer op en blijft seconden lang een halve meter voor mijn neus hangen. Bij ieder ander beest krijg ik mepnijgingen, nu ben ik wat onzeker. Misschien is het wel een Amerikaans spionagerobotje vermomd als hommel. Wat je fantasie al niet met je doet zo ver van de bewoonde wereld, helemaal alleen in een groot onbekend bos.