TotalFishing

Karperpassie 141

Door Co Sielhorst

13 augustus 2005.
Ondanks de matige vertoning van vorige week ga ik weer met drijfspul aan de gang. Ik ga het zoekgebied groter maken. Op een ander water in de buurt stort ik een veld fonteinkruid helemaal vol brokken. Cultuurvogels zullen hier mijn stek niet om zeep helpen. Een waterhoentje lust wel brokken maar ik strooi zo royaal dat één vogeltje ze nooit allemaal opkrijgt.

De wind blaast hard in de verlengde van het polderwater van vorige week. Ik kijk of de vissen hier ook de wind volgen. Daarom voer ik op de laatste honderd meter. Het waait zo hard dat de wind mijn stek na verloop van tijd helemaal op één hoop veegt. .

Ik let er op dat er wat van mijn aas tussen de planten blijft hangen. De begroeiing begint terug te lopen. De meeste planten beginnen vermoeidheidsverschijnselen te vertonen. Vrij snel ontdek ik twee verschillende vissen. Ze lijken ieder op hun eigen traject te patrouilleren. Zwemmen nooit verder dan dertig meter weg en komen dan weer terug. Ik ga rustig zitten kijken wat ze allemaal uitspoken.

Plotseling wordt er voor mijn voeten een brokje van de oppervlakte geplukt. Een trage kolk draait weg naar het midden. Moet ik hier op in gaan? Ik heb de brok onder de haak al wel in het water om te laten weken. Ik leg hem neer waar de draaiende pluisjes weer bijna stilliggen. Ik denk dat er ook aan deze kant een vis aan het zoeken is. De vis komt niet meer terug. Aan de overkant zijn nog steeds de zelfde twee vissen bezig. Ze komen elkaar regelmatig tegen. Keren dan om en vinden nog steeds brokjes als ze weer omkeren. Ik schiet er regelmatig wat bij.

Iedere vis gedraagt zich weer iets anders. Deze vissen pakken alleen die brokjes die strak in de kant gedreven zijn. Ik ga proberen om mijn brokje daar te krijgen waar de vissen elkaar steeds ontmoeten. Er komt in de verte een trekker aan. Het gevaarte dendert achter me langs. Een paar harde klappen geven precies aan waar de twee vissen waren. Ik maak me er geen zorgen over. Dit gebeurt meerdere malen per dag dus die vissen gaan heus niet ver weg.

Binnen een paar minuten wordt er al weer gesnoept uit het overhangende gras. Om strak tegen het gras te komen met mijn brok ga ik verderop even iets uitproberen. Ik zal een loodje nodig hebben om mijn aas aan de overkant te houden. Een kogeltje van vier gram moet het doen.

Even het worpje oefenen. Hier kan ik geen vis storen. Onderhands gooi ik vrij hoog op. Het loodje vliegt vooruit en landt twee centimeter van de overkant in het water. prachtig. Nu op mijn stek. Even kijken, waar zijn die twee? Ze zijn weer wat uitgezworven. Die komen wel weer terug. Het loodje vliegt naar de overkant. Valt nog net op de kant. Rolt terug in het water. Neemt het brokje op sleeptouw. Het valt tegen het gras aan in het water. Mooier kan gewoon niet.

Welke van de twee vissen zal er het eerst zijn. De rechter vis is ver weg. De linkervis is dichtbij. Nog een meter ongeveer. Hij zit op ramkoers. Die gaat tegen mijn lijn tussen lood en hengel aan zwemmen. Ik zie de lijn opveren. Wonder boven wonder maakt het de vis allemaal niets uit. Hij lijkt alleen mijn brok niet op te merken. Hij zal toch niet gewoon door zwemmen? Kijk nou, hij keert zich helemaal om en hapt zonder aarzeling mijn brok weg.

Meteen bolt het water op. Hij rost de hengel bijna uit mijn handen. Een grote golf dendert langs de oever. Ik heb de vis goed kunnen zien. Dertig plus zo te zien. Echt lang kan ik er niet van genieten. Ik zie aan het water dat de vis een hoek slaat. Die beweging voel ik niet op de hengel. Alles is tot stilstand gekomen. De lijn loopt door een grote pol hoornblad. Onder een beetje druk komt de pol mee naar de kant. De vis is van de haak gerold.

Na deze afknapper kan ik het niet meer opbrengen om weer helemaal iets nieuws op te starten. Nog even op het andere water kijken. Daar zie ik helemaal niets. Ik ga naar huis. Mijn spullen klaarzetten voor weer een dag op het water. Met Michel. Hij heeft een goed plan. We gaan pas om twaalf uur naar het water. Tegen de tijd dat we aan het vissen zijn zal het alleen maar rustiger worden op het water. We vissen door tot ver in de avond.

We beginnen bescheiden. Werpend en trollend met kleine plugjes vangen we al snel een paar mooie baarzen. Het weer valt reuze mee. De voorspelde buien met onweer, hagel en harde wind blijven voorlopig nog even weg. Toch blijven de meeste watersporters binnen zo te zien.

Dan komt er toch een echte test voor mijn flodderige regenpakje. Een echte bootvisser heeft natuurlijk doorviskleding voor alle omstandigheden. Ik doorsta het redelijk. Vooral omdat ik na de bui weer helemaal droog waai. Bingo!! Een tachtiger voor Michel. Mooie sterke vis. Ik reageer even later ook op een knal. Dat is dus de schroef van de benzinemotor. Niet echt handig. Voelt trouwens heel realistisch aan, net een aanbeet.

Ik vis veel met grote spinners. Ik ben ook benieuwd naar mijn omgebouwde quick-fish. Een soort bejaarde banaan. Ik heb er een gat in geboord, er kogeltjes in gepropt en weer dichtgeplakt. Het ding gooit als een raket, trekt als een bezetene en maakt een hele hoop herrie. Ik vindt hem prachtig. Er is alleen geen snoek in geïnteresseerd.

We trollen langs de andere oever terug. Ik krijg een dreun op een spinnerbait. Prachtig zo sterk die zomerse snoeken. De hengel wordt met de top het water in gerost. Dan weer een sprint langs de oppervlakte. De lijn sist door het water. Wat een woesteling. Weer een tachtiger. Verspreid over de middag en de avond vangen we ieder uur wel een paar visjes.

Die meerpaal vraagt om extra aandacht. Michel plaatst een plugje, strak tegen de paal. Het lijkt direct in een wachtende bek te vallen. Een bak van een winde heeft zich op het vallende kunstaasje gestort. Gaat het allemaal goed dan? Nee, natuurlijk niet. Ik zie kans om ook nog met mijn lijn in de schroef van de elektromotor terecht te komen. Ongelooflijk, zoveel lompheid op één dag.