TotalFishing

Karperpassie 135

Door Co Sielhorst

2 juli 2005.
Kan misschien weer op de recreatieplas terecht. Dan moet ik wel een stapje extra zetten. Vrijdagavond steek ik er wat tijd in. Gooi een hark in de auto. Plan is om op een ondiepe stek een flink stuk in het wier schoon te maken. Dan gaat er een laag voer op waar het zaterdag moet gebeuren.

Bij aankomst zinkt de moed me meteen al in de schoenen. Het is gewoon nog druk. Er wordt zelfs nog gezwommen. Niet zo stom dus om die kunstaashengel mee te nemen. Daar kan ik nog wel iets mee. Ik heb naast groot streamerwerk ook wat enorme spinners aangeschaft. Gevaartes van dertig centimeter lang. Enorme uitbouw van bucktail. Twee dreggen en een loodkogel op de as.

Dit soort geweld is alleen te vissen met een tweeënhalf pond karperhengel. Twaalf voeter is ideaal. Kom ik net mee achter de wanden die vol met pluizig wier. Ik ga hier gewoon de kunstaasvisser uit lopen hangen. Pak wel gluiperig een zak brokken mee. Met enige regelmaat laat ik een handje vallen. Van een afstand blijf ik het water rond de brokken in de gaten houden. Besef wel dat geconcentreerd kunstaas vissen eigenlijk niet kan op deze manier.

””

De loodkogel op de spinner brengt het geheel vlot op vier meter. Op de windkant mag dat wel denk ik. Toch draai ik regelmatig wat sneller om een meter onder de oppervlakte te jakkeren. Dit moet een geweldige herrie maken. In vergelijking met streamer vissen met een spinhengel is dit hard zwoegen.

Af en toe hark ik plukken wier op. Het krakerige breekbare spul ziet er niet bepaald eetbaar uit. Toch zitten er vaak vogels in te slobberen. Het is de zelfde soort wier waar ik een paar weken geleden nog karpers in zag slobberen. Nu zie ik ook waarom. Er zitten een soort knolletjes tussen. Daar moet ik even aan punniken. Het heeft de structuur van vruchtenpitten. Het broze wier breekt bij de geringste aanraking. Lijkt me een soort kranswier.

De ondiepe plekken langs de oever waar de zon op staat zijn helemaal bedekt met het geel groene wier. Het groeit tot vlak onder de oppervlakte. Erachter, op grotere diepte staan grote velden fonteinkruid. De spinner loopt regelmatig vast. Nu versieren plukken waterranonkel de dreggen. Allemaal planten die aangeven dat de waterkwaliteit dik in orde is hier.

Ik laat het idee dat ik vandaag nog karper ga zien maar varen. De ondiepe windkant ligt er verlaten bij. Geen vertroebeling. Geen beweging. Er schiet af en toe een schichtige brasem weg. Aan de overkant is de ondiepe oeverzone veel smaller. Hier kan ik met de karperstok veel beter het kantje volgen. Ik begin mijn armen trouwens wel te voelen. De spinner zal nat vlot een ons wegen. De weerstand van de plaat ijzer die door het water ploegt is genoeg om de hengeltop al flink onder spanning te zetten.

In de luwte van het bos beginnen de schaduwen langer te worden. Het zicht is hier niet meer zo goed. Een paar worpen langs de kant. Ik begin het warm te krijgen. Dit is gewoon hard werken. Ik hoop nog op een gelegenheid om ongezien te kunnen voeren maar in plaats van rustiger wordt het allen maar drukker. In de verste hoek blaast een karpervisser een boot op. Gaat markers plaatsen. Twaalf meter, in de luwte zo te zien. Hij moet het helemaal zelf weten.
Een stel jonge gasten crasht door de struiken. Gewapend met spinhengels gaan ze oppervlakte vissen, met een buldo. Kan, er zitten hele grote windes. Ze voeren ook. Aan hun aanpak zie ik dat het geen prutsers zijn die maar wat aanklooien. Ik ga hun kansen niet de grond in boren. Mijn gooi en smijtwerk kan geen voordeel zijn voor die jongens. Ik kap ermee. Die voerstek gaat vandaag niet lukken. Ik wil niet op mijn vingers gekeken worden. Ik kom een beetje narrig thuis. Wat moet ik morgen?

Zaterdagmorgen weet ik het nog steeds niet. Zaterdagmiddag ook nog niet. Kan toch moeilijk de rest van de dag voor me uit gaan zitten staren. Ik ga weer terug naar de zelfde plas. Ik kan het niet laten. Het heldere water, de herinneringen, minstens zo helder. De eenzame winters die ik hier doorgebracht heb. Volmaakt gelukkig na een visloze dag. Volgende week gaat het zeker lukken. Dat vertrouwen heeft me wekenlang op de been gehouden. In eenzaamheid kan ik de hele wereld aan. Dan maak ik aan het eind van de dag een buiging uit respect voor een water dat niets prijsgegeven heeft. Waar blijft dat gevoel? Zonder dat gevoel ben ik nergens. Daarom sta ik hier weer. Op zoek naar een gevoel, een droom. Het laat zich vandaag niet vangen. Er zijn teveel stoorzenders.

Ik ga me weer afreageren met de kunstaashengel. Eerst een poosje met de zware spinner. Dan een poosje dartelen met de bos maraboe. Natuurlijk ligt de penhengel in de auto, brokken, bodemaas, het hele karpergebeuren. Bij de minste of geringste aanleiding haal ik het spul op. Er staan al een paar auto’s achter de struiken. Er zijn twee zwemmers. Dat water is natuurlijk nog warm. Zeker boven de achttien graden.

Naast het zwemgedeelte valt me iets op. De bodem is hier tamelijk schoon tot het iets dieper wordt. Waar de planten iets dichter groeien zie ik een paar diepe gaten. Een meter doorsnee en een halve meter diep. Dit zijn geen brasemputjes meer. Dit is het werk van karpers. Ik ga kijken of ik nog meer van die kraters kan vinden. De bodem bestaat niet overal uit zand. In de kleilaag zitten ook gaten. Die zien er heel anders uit. Er hangen ook wolkjes vertroebeling in.

Hier is nog niet zo lang geleden nog iets voorbij gekomen. Ik voel hoe hard die klei is. Dat kan een vis niet. Verderop weer een diep gat in de klei. Vlak voor de kant. Hier kan geen vis meer komen. Gezien de spreiding van de gaten moeten dit ingangen zijn. Bisamratten hebben meerdere ingangen die naar het hol lopen waar ze wonen. De afgeknaagde biezenpollen bevestigen mijn idee. In de volgende hoek weer een zandbodem. Er groeit niet veel hier. Zand is duidelijk niet zo vruchtbaar als klei. Ook hier zie ik weer de opvallende karperkraters. Het gaat niet snel maar ik heb weer een tipje van de sluier gevonden denk ik.