TotalFishing

Karperpassie 132

Door Co Sielhorst

11 juni 2005.
Vrijdagavond ga ik vast een bodempje leggen op de recreatieplas. Het is weer een erg onrustige nacht. Dat wordt dus weer heel vroeg eruit. Ik zit er al om een uur of vijf. Het is grijs, dreigend en spannend. Op alle ondiepe plekken zijn vissen aan de gang. Allemaal puntvinnen. Brasem.

Ook op mijn stek is het een brasemorgie. Is er ook karper bij? Ik kan het nog niet zien. Imposante golven daar in de luwte. Langs de bosrand is het water spiegelglad. Er is veel vis actief. Af en toe rolt er een brasem. Het licht kruipt voort. Dan zie ik mijn lijn strak lopen. Precies op tijd. Een brasem. Zitten er dus toch platten op mijn stek.

Ik voer nu pas wat bij. Strooi ook wat maïs op een halve meter. Zokan ik zien hoe de brasems er op reageren. Een hele tijd negeren ze mijn gevoerde maïs. De zon begint stukken uit het grijs te branden. Het lijkt nu wel of er meerdere zonnen tegelijk door de wolken prikken.

Ik zit al uren naar een roerloze pen te staren. De brasems beginnen nu ook de maïs op een halve meter op te merken. Ik begin te beseffen dat ik hier geen karper ga vangen vandaag. Neem nog wel de moeite om naar de overkant te rijden. Het water is hier ook glashelder. Geen karper te bekennen.

Onderweg naar de plas heb ik vanmorgen ook even wat gevoerd in de polder. Daar heb ik nu geen spijt van. Een half uur later zet ik de auto op een bruggetje. Voor de duiker bij de T splitsing heb ik een voerplek gemaakt. Tussen de planten heb ik ook wat brokken gestrooid. De stek is erg stil. De brokken liggen er nog. Hier ben ik snel uitgekeken.

Koortsachtig probeer ik iets anders te bedenken. De combinatie weer, wind en water moet een beetje kloppen. Het fort!! Perfecte wind. Blaast recht de goede hoek in. Ligt toevallig ook aardig op de route. Het is best koud in het vlakke polderland. Op het fort heb ik de wind recht in mijn gezicht. Gelukkig heb ik standaard een extra jasje in de auto liggen. Een heerlijk winddicht gevalletje.

Ik strooi een paar handjes voor en tussen de plompen. Ook wat verder weg om eventueel passerende vissen af te stoppen. Mijn pennetje staat nu vlak voor een groot blad. Op het blad blijft mijn lijn keurig liggen. Er staat een pittig golfje. Alles wat dicht kan gaat dicht. Zo hoog mogelijk die rits.

Binnen een kwartier al een huppeltje. Hier wordt ik helemaal blij van. Het gebeurt nog een keer. Dan zakt het ganzenveertje weg in het troebele water. Ik reageer scherp. Voel een massieve weerstand die niet langer dan een volle seconde aanhoudt. Door de hengel meteen naar beneden te slaan voorkom ik een ramp richting de bomen. Er moet alleen een nieuwe korrel op. Wél goed voor het vertrouwen.

De zon staat op een uur of twee. Tijd genoeg dus. Het duurt niet lang. Weer een aanbeet! Dezelfde bonk op iets massiefs. Nu heb ik langer contact. Een vage bruine vlek. Ik kom er niet achter wat het is. Weer los! Nu ben ik er niet op voorbereid. In de boom. Niet rukken en plukken. Gewoon rustig blijven. Ik voer de druk op. Ineens schieten aas, pen en loodjes los. De hele handel slaat in één compacte klit om de top.

Ik heb er nog steeds de schuivende loodhagel op staan. Lijkt me hier niet zo nodig. Het blad biedt genoeg houvast om het aas op zijn plaats te houden. Ik ga alles even opnieuw monteren. Een rustgevende bezigheid. Vreemde gewaarwording. Meestal ben ik aardig opgefokt als alles verkeerd gaat. Een slok water later staat alles weer op zijn plaats.

Vrij vlot weer actie. Dit is toch een goddelijk water. Heel even denk ik dat ik een grote zeelt vastgetikt heb. De vis blijft woest naar de bodem stampen. Gaat nu centimeter voor centimeter lijn winnen. Gek, hij wordt met iedere meter sterker. Dan snap ik het. Dis is een gehaakte vis. Hij moet vlakbij of in zijn staart gehaakt zijn. Onder de top kan ik de vis helemaal uit balans trekken. Er ontstaat dan een heel vreemd verzet. Pas als de vis een meter of tien weg is heeft een vluchtpoging effect. Ik forceer even om te zien wat het is. Een grasbak van minimaal een meter.

De haak schiet los. Kan ook niet anders. Wat heb ik al een kabaal gemaakt op deze stek. Toch komt de volgende aanbeet weer vrij snel. Na de aanslag gaat de vis er als een speer vandoor. Op hoge snelheid de linkerhoek in. Keert dan om en schiet als een raket het water uit. Als een dolfijn suist het beest twee meter door de lucht. Dit spectaculair machtsvertoon kost veel energie. Hij is snel klaar voor het net. Ik wals de vis door de plompen richting het koordje. Hij gaat er niet overheen. De haak zit op het randje van zijn bovenlip. Nog één keer schudt die kop heen en weer en hij is los. Ik sta voor joker. Een nat net en geen vis. Dit voorspelt niet veel goeds.

Onderweg naar huis blijft het doormalen. Ik ben aan een nieuw aasje toe denk ik. Zijn alle nootjes al aan de beurt geweest? De hazelnootjes hebben hun beste tijd nog lang niet gehad. Toch wil ik er iets bij hebben. Ik ga bijna dood van de honger. Er moet nog een banaan in mijn tas zitten. Ik stop even. Neem een hap van de iets te rijpe banaan. Wordt overvallen door een smaakexplosie.

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik hier nog nooit iets mee gedaan heb. Dat is niet helemaal waar. Veertig jaar geleden fietste ik naar de Lek. Op mijn favoriete krib aangekomen doe ik een ontstellende ontdekking. Mijn aas ligt nog thuis. Ik heb wel iets kouds om te drinken. En ook toen een banaan om me van de hongerdood te redden. Toch ga ik hem opofferen. Ik tuig mijn hengel op en maak een paar stevige ballen van oud brood. Wat zand erdoor om ze zwaarder te maken. Even later prik ik een stukje banaan op de haak. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is wordt het met smaak gepakt. Zelfs op stukjes van de schil heb ik vis gevangen.Ik ben eruit. Voor een euro heb je al aardig wat banaan. Nu alleen nog kijken of een karper het ook zo makkelijk pakt.