**KLAAR**                Karperpassie                   131

Karperpassie 131

Door Co Sielhorst

4 juni 2005.
De wind blaast nog steeds uit het westen. Daarom gok ik weer op de rivier. Max heeft er ook weer trek in. Het zelfde recept dan maar. Ik ben er rond half zes. Ik zie dat het water wat lager staat. Een halve meter is er zomaar af. Feeder en lichte penhengel zijn thuis gebleven. Licht als een veertje dus.

                       

Ik ga ondanks de lage waterstand gewoon voeren. Ik installeer mezelf op de zelfde plek als vorige week. Een werkende formule ga ik niet veranderen. Ik heb nog wat pennetjes gemaakt. Een dobbertje kan op stromend water niet alleen aan de onderkant vast zitten. Het centraal gat dobbertje werkte perfect maar ik denk dat het nog subtieler kan. Ik heb nu een ganzenveertje met de dunne onderkan naar beneden gemonteerd. Voor meer stabiliteit heb ik een piepklein oogje in de zijkant gelijmd. Een centimeter onder de dikke rode punt die door de oppervlakte prikt.

Tegenhouden op een licht stroompje heeft tot gevolg dat het pennetje parmantig rechtop staat. Schuifloodje vervang ik door een loodhagel die op een heel klein lusje van nylon langs de lijn schuift. Ik hang het schuifhageltje tussen de laatste twee loodjes bij de haak. Voor de rest lood ik het pennetje uit zoals ik dat altijd doe. Verschillende snippers bladlood, naar de haak toe steeds lichter.

Max heeft nog andere verplichtingen vandaag dus hij komt op eigen gelegenheid. Ik ben klaar met mijn stek. Zit nog wat te schuiven met de loodjes tot alles lekker staan. Het werkt helemaal zoals verwacht. Ik hoor een auto knarsen in het grint. Daar is ie. Hoe gaat het? Nog geen teken van leven gezien.

Max pakt ook een penhengel. Vorige week lagen er nog eilanden tegenover ons. Nu zijn het gewoon twee heuveltjes met grote wilgenstruiken erop. Tussen de twee heuveltjes ligt een kleine ondiepe plek. Er ligt een vis te wroeten. Met de kijker kan ik misschien zien wat het is. Ondanks de kabbel zie ik regelmatig een staart. Puntige vinnen. Brasem. Er aast dus wel degelijk vis op het ondiepe water. Dat geeft moed.

Er gaan een paar rustige uurtjes voorbij. De azende vis aan de overkant laat zich steeds vaker zien. Voorlopig is het de enige vis die er te zien is. Geen rond koersende windes. Ook niet als ik wat brokken over het water laat uitzwerven. Vorige week nog spetterend geweld. Nu is zelfs de azende vis aan de overkant ook verdwenen.

Plan B ? Er is zelfs geen plan A. Aan een rivier een plan maken heeft weinig zin. De omstandigheden bepalen wat de rivier prijs geeft. Nee, dat is te simpel. De omstandigheden zijn veranderd. Het gedrag van de vis veranderd mee. Het enige mankement is dat ik niet weet hoe. Ik heb hier nog veel te leren.

Het is langzaam maar zeker wel duidelijk dat er op deze plek geen vis komt vandaag. Pak nog even een peilloodje voor wat nader bodemonderzoek. Naar links wordt het iets dieper. Er staat ook iets meer stroom. Ik zie hoe helder het water is. Tussen de stoppels die steeds verder droog vallen blijven grote scholen broed tegen de stroom knokken. Ze zijn al niet meer zo doorzichtig. De volgende generatie brasem.

Wat is verstandig? Kleinere rivier is niet zo ver weg. Aan de bovenloop is het meestal erg rustig. Laten we maar gaan. We rijden het pad tussen de perenbomen af. Alle hekken staan open. Aan het eind van het hobbelpaadje is het al duidelijk. Hier is in geen weken meer iemand geweest. Gras en brandnetels tot onder mijn oksels. .

Eerst even een paadje maken. We gaan voor één stek. Max heeft nog maar een paar uurtjes. Ik gooi een flinke stek. Tot ver in de plompen strooi ik een mix van granen bonen maïs en tijgers. Op de haak een paar wormen. Max doet hetzelfde. Ineens hoor ik gekwebbel in de verte. Lijkt wel of het van het water komt. Inderdaad. Een bedrijfsuitje of zoiets. Allemaal in een kano. Flinke Canadees zoals ik zelf ook heb.

Heel veel dames zijn vreselijk jaloers op onze luxe paraplu. Volkomen verregend proberen ze de moed erin te houden. Ik denk terug aan mijn barbeel avontuur in België. Daar maakte het weinig uit voor de vangsten. Toch ben ik er niet zo blij mee. Max zit wat te mediteren. Kraag hoog opgetrokken want het is fris en het regent nog steeds pittig.

Plotseling wordt zijn top het water in getrokken. Hij reageert verassend snel. Veert op hakt in de lucht en zit vervolgens nog zeker een half uur in zichzelf te foeteren. Jammer. Tegen de tijd dat hij naar huis moet is het droog. Ik blijf nog een paar uur zitten. Er gebeurt niets. Ik moet toch een vis vangen vandaag. Dat gaat hier ook niet lukken vrees ik. Ik zit te denken aan een thuiswatertje. Ik kan eerst gaan voeren. Dat doe ik. Kan ik meteen nog wat te drinken halen. Ik gooi alvast de dingen die ik echt niet nodig heb uit de auto.

Een kwartier later sluip ik weer door het jonge riet langs het slootje. Ik weet zeker dat er regelmatig vis deze sloot op zwemt. Ik heb de opening helemaal afgezet met een grote voerplek. Ik zie nog niets. Even met een trosje mestpiertjes langs het bredere water lopen. Een heel klein plompenveldje. Daar leg ik ze even naast. Er gebeurt iets heel vreemds. In een opbollende bult op het water zie ik brede flank van een vis oplichten. Een schub van een meter lang. Het beest is zich rot geschrokken van de wormen. Bijna opgepakt!!

Ik zoek verder. Een dikke schuimplaat. Daar kan ik bij. Gewoon proberen. De vis trapt er niet in. Gaat hooghartig een meter verderop staan bellenblazen. Ik probeer het nog een keer. Zelfde resultaat. Ik ga op mijn stek kijken. Er is al iets gaande. De wormpjes worden niet gepakt. Dan maar iets waar onder water duidelijk belangstelling voor is. Regelmatig trosjes bellen aan de oppervlakte.

Een maïskorrel valt beter in de smaak. Een grote zeelt. Ik ben hier aardig goed in aan het worden. Wat een herrie maakt dat beest! Voor karper is dit niet best. Zeelt heeft door zijn levenswijze niet zo veel moeite met wat geploeg door het water. Er schuiven al vlot weer nieuwe vissen over mijn stek. Ik hark nu met enige regelmaat sliertige takken van de bodem. Maakt allemaal niet uit. Een grote plaat fijne belletjes geeft aan dat er een stevige vis bezig is.

Er komt zelfs een tweede vis meeblazen. Een aanbeet kan niet uitblijven. Gaat ie weer. Mis! Nee, een baarsje van tien centimeter. De bellenplakkaten blijven aangroeien. Toch maar weer een wormpje? Ik probeer het. Nu werkt het wel. Een plaat van een brasem. Die karper kan ik natuurlijk wel vergeten. Het is ook allemaal spul dat al jaren in het water gegooid wordt. Iedere vis kent bonen zaden granen maïs en wormen. Het wordt tijd voor iets nieuws. Zeker op dit water.