TotalFishing

Karperpassie 130

Door Co Sielhorst

28 mei 2005.
Een hittegolf! Ik weet precies wat er dan gebeurt op een recreatieplas. Overdag heeft het geen enkele zin om er naar toe te gaan. Vrijdagavond misschien? In de loop van de middag sluip ik even weg om te voeren.

Het is inderdaad behoorlijk druk. Aan de kant waar ik vis kan geen mens komen. Het staat hier helemaal dicht met brandnetels. De bodem, glibberige klei met slijmerige algen, is ook al niet prettig voor badgasten. Er is geen mens die me hier ziet strooien.

Op de terugweg neem ik eens een andere route. Ik rij op mijn kompas. Weet zeker dat ik wat polderwater ga kruisen. Ja, daar is de eerste wetering. De eerste blik op het water is wat teleurstellend. Tussen strak verkaveld groen is weinig ruimte voor water. Een kilometer verderop een haakse hoek. Het is wel groen maar van een dodelijk saaie soort. Monocultuur van gras waar geen spriet ander groen in voorkomt. De wind drukt wat plantenresten bij elkaar. Beweging! Lome deining. Daar gaat een hele nette vis. Het is een grove spiegel. Er sjouwen nog een paar mooie vissen rond. Heel even gaat er een op zijn staart staan. Ik sta er bovenop. Geruisloos glijdt het beest weer terug. Ik strooi flink wat brokken. Voor vanavond heb ik nu een reservewater.

Na een heerlijke Hong Kong House specialiteit ben ik weg. Van de plas naar het polderwater is maar een paar minuten rijden. Eerst naar de plas. Dat valt tegen. Er zitten nog grote groepen mensen. Er komen zelfs nog mensen bij. Laat maar. Ik sta een paar minuten later op een bruggetje. Er happen een paar grote vissen tussen de planten. Komt dat door het voeren? Ik kan wel juichen. Ik ga eindelijk weer een karper vangen! Na een uur weet ik beter. De vissen happen grote plukken sterrenkroos op. De brokken die ik gevoerd heb negeren ze helemaal. Teleurgesteld pak ik in als de oranje zon verdwijnt.

Morgen heb ik met Max afgesproken. Ik heb gekozen voor vangen. Maakt niet uit wat.
Het is niet zo heet als gisteren. Er staat een windje. We gaan naar stromend water. Max heeft een enorme berg spullen bij zich. Hij weet natuurlijk niet wat hem te wachten staat. Ik wel. Twee hengeltjes, een feeder en een licht penhengeltje, daar ga ik het vandaag mee doen. We beginnen allebei met de lichte feeder. Drie keer leeg ik een korfje voer op mijn stek. Met de hand nog een balletje erbij. Binnen een paar minuten een forse beuk op de top. Mis!

Lijnzwemmer geven altijd de hardste klappen. Na een half uur nog geen vis? Ik zie wel regelmatig beweging in de kant. Vaak dikke windes. Ik tuig de penhengel op. Mijn aas moet stilliggen dus weer met een licht schuifloodje onder de dobber. Ik vis vlak onder de top. Balletje voer er bij. Voorkant van de hengel in de steun. Achterkant op mijn knie. Snel de eerste aanbeet. Woest knokkende brasem. Opvallend hoe hard die beesten in dit jaargetijde tekeer gaan.

Max gaat ook de penhengel optuigen. Ik ken de bodem hier heel goed. Er ligt een strookje zand voor de kant. Er staat één meter water boven. De vergelijking met de recreatieplas dringt zich op. Ook hier zit de vis heel ondiep. Ik krijg de gang er niet lekker in. Ik wil achter het dijkje gaan kijken. Max gelooft niet dat er geen vis zit. We doen iets verkeerd.

Ik ga verkassen. Het is warm hier in de luwte. Tussen de stoppels staat pruttig bruin water bijna stil. Wat is stil? Het knettert van het leven. De schaduw van mijn hengel veroorzaakt een massaverplaatsing van visbroed. Vissoep is het hier. Tussen de stoppels is meer gaande. Regelmatig buigt er een stengel opzei. Zwiept weer terug en markeert zo het pad dat een grote vis aflegt. Heel even zie ik de staart van een winde wuiven. Een bak!

Even later sluipt Max door de struiken. Heeft al een paar grote windes gevangen. Hoe gaat ie? Niet echt goed. Toch ga ik het even tijd geven. Er komt geen wind meer op deze plek. Wilgenpluizen blijven op mijn zweterige lijf plakken. Heel langzaam komt mijn stek voor de stoppels tot leven. Er scharrelt weer een winde voorbij. Een paar tellen later vang ik een grote brasem.

Bij Max is de gang er weer helemaal uit. Ik tik steeds vaker een grote brasem vast. Er komen nu gewoon zestig centimeter bledden voorbij. Ik strooi royaal met maden. Die liter komt vandaag best op. Er rolt een forse vis op mijn stek. Precies als ik even niet oplet. Ik heb wel een indruk van de kleur. Een brede bellenbaan laat zien waar de vis heen gaat. Ik denk dat het een karper is. Ik ga er goed voor zitten.

Weer een vis, nu helemaal het water uit. Een lange slanke spiegel. Max schuift ook aan. Het begint nu echt goed te lopen. Wéér een aanbeet. Snel weg van de stek. Ik onthaak ze allemaal in het water. Het pennetje staat weer te wiegen in de zachte stroom. Gaat ie weer. De lijn strekt zich. Ik verslik me bijna. Het éénpondertje vouwt helemaal dubbel. Er komt geen eind aan de eerste run. Het geweld gaat allemaal in de richting van twee eilandjes. Er omheen of er tussendoor wordt een ramp. Ik weet dat het daar héél ondiep is.

Gelukkig. De vis weet het ook. Hij buigt af en gaat gewoon door. Doet net alsof ik er helemaal niet ben. Ik ben hier helemaal niet gerust op. Dit lichte spul is niet op zoveel geweld berekend. Er staan twee lijnen op het spoeltje. Ruim honderd meter gevlochten tien honderdste. Daar achter dertig honderdste nylon. Ik denk ook ruim honderd meter. Ik zie het knoopje voorbij flitsen. Ruim honderd meter weg en nog steeds de gang erin. Dit is een hele zware zegt Max. Wil je dat niet meer zeggen Max. Ik sta al te trillen op mijn poten.

Met de hengel naar beneden probeer ik de vervelendste tegendruk te geven die er is voor een karper. Dat lijkt wat effect te hebben. Ik krijg zelfs weer wat lijn op mijn spoeltje. Ik zie in de kabbel wat kleur op honderd meter. Het knoopje komt weer voorbij. Een nieuw gevaar. De vis weet vast ook het geultje naar de plas rechts te vinden. Er liggen veel bomen in. Daar mag hij niet heen. Druk er op houden. Hoek veranderen.

Ik loop naar rechts om hem naar de plas toe te trekken. Hij keert om. De hemel zij geprezen. Hij schaart nu naar links en blijft lang op veilig terrein. Ik hou nu steeds wat gevlochten lijn op het spoeltje. Dan gaat alles ineens helemaal fout. In een explosieve opleving scheurt het beest een ondergelopen stoppelveld in. Ik bedenk me geen seconde, schoenen uit, zakken leeg en zo snel mogelijk het water in. Ik ploeter de vis tegemoet. Ik voel al geen beweging meer.

Op de punt van het veldje staat het water tot aan mijn middel. Er breekt nu één takje en het contact is weer hersteld. Dan wordt het beest heel vervelend. Knalt kris kras door de stoppels. Ik strompel met de hengeltop recht boven zijn kop achter hem aan. Nu ben ik pas blij met mijn zachte hengeltje. Max slingert het net naar me toe. Hij is er eindelijk klaar voor. Op mijn knieën in de lauwe modder beur ik een prachtige spiegel uit het water. Niet te lang, het is veel te warm. Ik hang mijn broek en sokken te drogen in de struiken en vis lekker nog een poosje door. De stek is nauwelijks verstoord. Dat bewijst Max door zijn brasem p.r. boven de zeventig centimeter uit te tillen. Een absolute topdag.