TotalFishing

Karperpassie 128

Door Co Sielhorst

14 mei 2005.
Oostenwind. Het is langzamerhand wel duidelijk. Begrijpen doe ik er niets van. Op de rivieren is oostenwind rampzalig. Jaar in jaar uit ben ik bezig geweest om deze stelling te ondermijnen maar nu geef ik het op.

Er lokt een ander water. Ik heb er nog niet op karper gevist maar er al wel een op de kant getrokken. Onder het peilen tijdens een dood aas sessie prik ik ineens een karper van de bodem. De dreg zit onwrikbaar vast om de onderste vinstraal van zijn staart. Mooie vis. Een schub in prachtige winterkleuren. Alleen al voor deze vis wil ik me in gaan spannen.

Ik weet natuurlijk al wat van het water. Toch heb ik géén idee waar de beste karperstekken liggen. Het enige aanknopingspunt is de plek waar ik die karper in zijn achteruit op de kant heb getrokken. Helemaal zonder voorbereidingen hier naartoe gaan is niet goed voor het zelfvertrouwen. Daarom lijkt het me verstandig om mijn boodschappen te combineren met een rondje om de plas.

Ik moet op pad om materiaal in te kopen. Het is schitterend weer. Heen doe ik zo snel mogelijk. Over de snelweg dus. Terug is een ander verhaal. Prachtige wolkenluchten en brede opklaringen wisselen elkaar af. Er staat een matig windje als ik in de loop van de middag bij het water aankom. Precies goed voor een stukje ouderwets observeren.

De brandnetels staan tot net onder mijn kin. In de schaduw van een boom is de stekelige haag wat minder stevig. Hier hoef ik er ook niet zo’n opzichtig pad in te maken. Stapje voor stapje dring ik door in de rimboe. Verderop kan ik ook door een weiland bij het water komen maar ik blijf liever nog even in de dekking.

Bij mijn eerste blik over het water zie ik al brasems. Ze kunnen hier maar net onder water blijven. Het is kristalhelder. De bodem is zanderig. Er begint wat pluizige als op de bodem te groeien. Langs de waterlijn staan prachtige tere roze bloempjes, ik kan het spul niet thuisbrengen.

Wat ik denk klopt niet. De brasems zijn niet lekker aan het azen in het opgewarmde ondiepe water. Ze zijn aan het paaien. Is dit het hele brasembestand? Ik zie er enkele tientallen. Regelmatig razen ze in groepjes langs de kant. Allemaal vijftig plussers. Mannetjes dik onder de paaipukkels. Ze laten zich nog wel wegjagen als ik beweeg maar ze zijn meteen weer terug. Misschien is het brasembestand echt niet groot.

De weerberichten voor de hele week spelen door mijn hoofd. Oostenwind, ook komende zaterdag nog. Dat is precies deze paaihoek in. Mooi voordeeltje als het om het vinden van karpers gaat. Ik ga mijn emmer halen en voer waar de bodem niet meer te zien is. Twee meter diep ongeveer. Dan ga ik verder kijken. In het weiland blijf ik een flink stuk van het water.

Verderop in de luwte is het doodstil. Iedere beweging wordt hier uitvergroot. Hier is nog geen watervlo actief. Ik ga weer terug naar de ruigte. Eigenlijk hoop ik hier brede schimmen te zien. Het gebeurt niet.

Vóór ik zaterdag op deze plek terugkom moet ik nóg iets ondernemen. Kan natuurlijk drie dagen achter elkaar voeren. Een soort regelmaat opbouwen. Of ik moet vrijdagavond laat een flink tapijt strooien. Door tijdgebrek wordt het de laatste optie.

Even voor het donker ben ik er weer. Er staat een auto. Daar schrik ik van. Er komt een oude man op klompen achter het bos vandaan. Ik loop er even heen. Hij heeft zijn schapen nog even geteld. Hij hangt een heel verhaal op over paling. Ik hoor het beleefd aan. Tegen mensen die een groot stuk land aan het water hebben ben ik per definitie altijd vriendelijk.

Ik heb nog even voor het donker is. Ik ga even zitten. Het einde van de dag is vaak hét moment waarop een karper zich heel uitbundig laat zien. Er gebeurt niets. Zou ook te mooi zijn. Ik ga strooien. Van hengeldelen heb ik een werpstok gemaakt. Door veerkrachtig glas te gebruiken kan ik een cup licht spul wegschieten. Krom trekken, laten schieten en daar gaat weer een handvol. Tussen tien en twintig meter gaat prima. Met veel vertrouwen rij ik daarna in de schemer naar huis.

De volgende morgen schuif ik mijn spullen tussen de takken door. Er staat een briesje. Precies zoals beloofd. Uit het oosten. Door de kabbel die er staat durf ik rustig wat te voeren. Er is wat regen gevallen. Ik maak met mijn voeren zeker niet méér herrie. Af en toe schuift er nog een brasem over de licht zandbodem. Het zijn er niet veel meer. Nog maar zelden explosies van paaiende vissen.

Ik zet een stevig pennetje op mijn stek neer. In combinatie met een drie gram schuifloodje zorg ik dat mijn aas goed stilligt. Al vrij snel krijg ik een aanbeet. Een snelle sjor. Kan wel een lijnzwemmer zijn. Nee! De lijn strekt zich snel. Beheerst tik ik er tegenin. Toch nog een harde beuk. Even later rost er een dikke puistenkop onder de top. Helemaal vol met paaiuitslag. Voelt stroef aan. Houdt wel lekker vast met deze antisliplaag.

Ik vang er nog een paar. Beetje kabaal kan geen kwaad. Er rossen de hele week al paaiende vissen rond. Na iedere vis voer ik een handje bij. Komt er weer een! Tik. Ho even. Dit is niet het flauwe verzet van een dikke platte. Ik schrik er even van. Zal toch niet waar zijn? Ik begin iets te herkennen in het stuiterende verzet onder de top. Kan alleen niet begrijpen waarom ik met deze hengel onder maximale druk de vis niet van de bodem kan krijgen. Het beest houdt me nog een poosje in spanning. Hoe hard kan je trekken aan een hengel. Dan geeft de dappere strijder het op. Het rode oog draait weg als de hoge vis in het net ligt. Een krampachtige poging om een horizontale kijk op de wereld te houden. Wat een prachtbeest. Hoog en sterk.

Moeilijk vast te houden. De staartwortel biedt houvast. Niet zo elegant maar veiligheid gaat vóór alles. Dit is een van de vissen die ik op een zonnige winterdag wel eens langs heb zien komen. Karper krijg ik nog niet te zien maar ik ga het voeren gewoon doorzetten. Die gaat gewoon komen.