26 mei.
Een hengel opgetuigd met gevlochten lijn, dertig pond trekkracht ongeveer, waanzin eigenlijk, ik hoop dat ze niet tussen de takken zitten. Een zachte glashengel moet de hardheid enigszins compenseren. Ook voor de kattenbrokken kan dit een uitkomst zijn, ze gaan de laatste weken met grote regelmaat te water. Er zal toch ooit op gereageerd worden.
Natuurlijk begin ik eerst op de graanstek, zoals gebruikelijk gisteravond al aangelegd. De dagen worden erg lang, vanaf een uur of vijf tot laat in de avond is haast niet meer op te brengen. Als er een zwak uurtje aanbreekt gaat de glashengel erin op een pieper
Ik roei naar het meerkoetennest, het is nog kil en grauw, ik zie van een afstand al flarden van bellensporen. Als ik dichterbij kom ligt het takkenkasteel al stevig te deinen. Moeder koet maakt luidkeels bezwaar als ik de boot op enkele meters afstand aanleg. Dat gaat snel over, binnen een paar minuten zit ze weer op het nest. Het pennetje staat er tegenaan. Groot voordeel van deze dappere vogel is dat allerlei duikgespuis ver uit de buurt blijft. Een broedende meerkoet heeft in deze periode geen enkele belangstelling voor het ruime voedselaanbod rond haar nest, wij zijn dus dikke vrienden.In de loop van de dag ben ik zelfs getuige van de geboorte van haar eerste jong, kan niet meer stuk hoor!
Een azende vis komt nu heel dicht bij de boot, schrikt van mij en gaat er met een grote boeggolf vandoor. Een stevige spiegel laat even een brede flank zien. Er lopen bellenbanen langs het nest. De vogel houdt alle bewegingen scherp in de gaten, ik ook, pen loopt langzaam weg, vogel springt weer van het nest, maar voor de dril ten einde is zit ze er weer op. Een strakke, sterke schub geeft zich gewonnen, begin twintig schat ik, puntgaaf juweel, randje lip gehaakt, pluk ik er meteen uit, lekker zwemmen weer.
De aanbeten komen niet zo regelmatig als vorige week. Het duurt zeker een half uur voor het pennetje weer beweegt. Nu is het een graskarper. Wat gaat dat beest tekeer, ziet er uit als een metertje, proberen of er van al dat geweld wat plaatjes te maken zijn. Gek eigenlijk, als er een karper aanhangt is die bezeten hebberigheid zo groot dat ik me door niets of niemand af laat leiden, eerst die vis binnen halen. Nu pak ik in alle rust de camera, stel hem in en maak de dril af met iets meer tegengas, gaat ie net even harder. Het blijft een haat liefde verhouding met deze beesten.
Als de dag vordert lijkt de vis minder actief te worden. Ik ga de twee andere stekken af. Stek twee lijkt niets op te gaan leveren, een paar grote brasems en een kanjervoorn kunnen me ook niet echt boeien. Ik zak af naar stek drie. Daar is een vreetfeest aan de gang, de plompenbladeren zwiepen in het rond, grove bellenplakkaten, bruine wolken, veel te wild allemaal, zal wel geen karper zijn. De boot komt niet lekker op zijn plek, heb even vastgelegd aan een roeispaan. Een windvlaag trekt de boot veel te dicht op de stek. Ik heb de boel verstoord. De activiteit houdt plotseling op, ik zal niet te weten komen wat hier stond te spitten. Een paar grote brasems blazen het verhaal helemaal uit.
Het is nu zeven uur, de zon gaat achter de bomen, ik kan mijn ogen haast niet meer open houden, ik pak in. Volgend weekeind ben ik er niet, vakantie, Spanje, Ebro, ook vissen, maar dan heel anders. Een beetje weemoedig kijk ik om, ze zullen wel gaan paaien een dezer dagen, ik hoop er volgend jaar getuige van te zijn.
|
