TotalFishing

Karperpassie 119

Door Co Sielhorst

1 oktober 2004.
Ik weet eigenlijk al bijna zeker dat ik zaterdag zit te snoeken. Ik kan het niet meer laten. Een dag midden in de week wil ik nog karperen. Ik zit nu in een fase waarin ik nog een paar vissen hoop te vangen.

Ik heb een zonnige dag uitgezocht. De wind blaast nog steeds de kom in. Het rommelrandje wordt steeds smaller. De plompen beginnen ook af te takelen. Ik heb besloten om nu te voeren op de visdag zelf. Ik neem op de koop toe dat het dan wel wat langer kan duren voor er vis op mijn stek zit. Ik neem er royaal de tijd voor.

Na het voeren pak ik niet meteen mijn spullen uit de auto. Ik rij nog even terug naar een boomgaard. Vorige week waren de appels er al uit. Afgezien van een paar kapotte kisten is hier niets meer te halen. Er hangt hooguit nog een vergeten appel aan de bomen. Daar gaat het me nu om. Ik heb ongelofelijk veel zin in een mooie zongerijpte appel. Er liggen er genoeg op de grond, maar die wil ik niet.

Opvallend is de belangstelling van vlinders voor het rottend fruit. Dan valt mijn oog op twee prachtige grote appels. Twee stappen op een tak en mijn fruitmandje is vol. Ik eet thuis nooit appels. Suf koelhuisfruit kan me nooit zo boeien. Er is niets zo lekker als een sappige appel die nog even de laatste stoot energie gekregen heeft en volledig gerijpt is terwijl de rest van de oogst, iets te vroeg geplukt, al in de koeling ligt. Dan rij ik weer rustig naar mijn stek.

Heel voorzichtig breng ik mijn spullen naar beneden. Oppassen met het laatste glibberige afstapje. De hengel tuig ik bij de auto op. Ook het net steek ik hier in elkaar. Twee keer lopen, dan strijk ik heel voorzichtig neer. Zelfs ingooien doe ik zo voorzichtig mogelijk. Ruim over de stek heen. Dan rustig terug draaien en mijn aas naast mijn voerstek neer laten dwarrelen. Alles in vertraagde bewegingen om een nerveuze karper niet te laten schrikken.

Er rommelt een zeelt rond. Hij komt een keer langs de oppervlakte kletteren. Ik zie hem ook mijn aas oppakken en weer neer leggen. Even hierna loopt mijn pennetje weg. De lijn strekt. Ik denk zeelt. Ik voel iets heel anders. Word compleet uit mijn stoel gesjord. Ruimte genoeg hier. Slip mag best iets losser. De vis gaat als een duivel. Enig puntje van zorg is de poldervaart. Vijftig meter verderop kan de vis rechtsaf slaan. Voorlopig ligt de koers de andere kant op. Na een paar lange harde runs zie ik geen echte gevaren meer. De losse plukken riet staan binnen hengelbereik dus met de top boven de vis kan er niets fout gaan. Ik heb al gezien dat het een schub is. Niet de dikke vis die ik hier eerder heb zien springen. Ik ben wel blij met deze krachtpatser. De tweede keer nu dat de volgorde klopt. Eerst karper. Daar kom ik ook voor. Helemaal geweldig.

Voor mijn gevoel is de vis al binnen. Toch bezorgt de strakke schub me nog een paar benauwde momenten. Een stuk hout ligt dwars. Ik heb het niet eerder gezien. De vis rost er onderdoor. De lijn zaagt erin. Gaat het nu nog fout? Er komt gelukkig een eind aan de krachten van de vis. Het hout wil niet meewerken tussen de plukken riet. Toch nog paniek. Ik stamp het net diep in het water. Die vis moet één keer over het net heen komen. Ik zet alle zeilen bij. Sturen, blokken, keren, drillen op de vierkante decimeter. Ineens valt alles op zijn plaats. Hij is binnen. Mooie lange schub. Achtentwintig pond. De dag is al meer dan geslaagd.
Tijd voor een appel. Het sap spuit eruit. Tegen het eind van de dag wordt het fris. Het begint licht te spetteren. Ik blijf lekker nog een poosje zitten. De naderende duisternis kan best nog even voor een opleving zorgen. Een beul van een graskarper zorgt inderdaad nog even voor vuurwerk. Weer een metervis die de dertig pond net niet haalt. Mooie dag geweest.

Dan loop ik weer tegen het jaarlijkse dilemma aan. Dit jaar vroeger dan anders. Ik wil graag achter grote snoek aan. Ieder jaar valt de omschakeling me moeilijk. Ik ben nog met veel plezier aan het karperen. Allebei tegelijk gaat moeilijk. Dat doe ik gewoon niet. Ik ga een waardig eind breien aan mijn karperseizoen. Ik wil nog een avond aan het fort zitten. Misschien dat ik zelfs een nacht doorhaal.

Zo zit ik een paar dagen later weer aan het water. In de loop van de middag heb ik al gevoerd. Het is sfeervol weer. Af en toe miezert het. Voor de lichtpen is het nog niet donker genoeg. Dat wordt nu snel beter. Ik heb me goed ingepakt om me de muggen van het lijf te houden. Achter me ritselt iets door de dorre bladeren. Stommelt het smalle paadje af naar mijn stek. Wat een kabaal maakt dat beest. Zoveel lompheid maakt me nieuwsgierig. Even de zaklamp erop. Natuurlijk, een egel. Het licht maakt geen indruk. Het beestje stommelt gewoon verder.

In de verte roept een bosuil. In een andere verte roept een tweede bosuil. Ze houden contact. Mijn pennetje beweegt. Komt iets omhoog. Ik leg mijn hand op de kurkgreep. Even later zakt het gloeiende puntje weg. Een woest stampende zeelt. Mooie hoge vis. Dikke halve meter. Ik pak hem bij zijn lip. Gaat goed. Geen onnodige herrie. Zonder een rimpeling te maken schuif ik de vis weer het water in.

Een uur later stijgt de spanning weer tot grote hoogte. Na wat aarzelende bewegingen zakt het glimwormpje weer door de oppervlakte. Weer stuitert er een furieuze zeelt onder de hengel. Ook dit is een halve meter vis. Na een uur herhaalt zich dezelfde grap nog eens. Is deze ook een halve meter? Ik grijp even het meetlint. Mijn maatgevoel is nog aardig in orde. De kleinste is altijd nog tweeënvijftig centimeter. Prachtige vissen. Het is wel duidelijk dat ze het nu geleerd hebben. Na een aantal keren voeren en vissen gaan ze ook meedoen. Graskarpers en nu ook zeelten maken het wel heel moeilijk om hier nog een karper te vangen. Ik ga de uitdaging graag nog een keer aan, maar niet meer in dit seizoen. Ik ga me op de platbekkarpers storten.