**KLAAR**                Karperpassie                   104

Karperpassie 104

Door Co Sielhorst

5 juni 2004.
Dat vissen op Tenerife is nog een heel avontuur geworden. Het weer blijft aanhoudend ruig. Dat wil zeggen, de trip om de betere visstekken te bereiken voert om de zuidpunt van het eiland. Daar kan het behoorlijk spoken. Op de visplek zelf is het meestal heel rustig. Johan besluit door te zetten. Zijn Canarische vismaat Jesus kent de oceaan. Hij zegt dat het kan. Ik heb geen enkele reden om daar aan te twijfelen. Eerlijk gezegd sta ik te popelen om op de laatste dag nog het water op te gaan. Wegkomen is wat lastig. Een van de ankertouwen blijft achter de motor hangen. Gelukkig niet in de schroef dus het lijkt allemaal mee te vallen. Jesus kapt de lijn, maakt de boot los en herstelt de verbinding weer.

Vanaf dat moment verloopt alles heel soepel. Johan stuurt behendig door het woelige water. De boot steigert en slingert. Zwiept van links naar rechts. Ik heb moeite om me staande te houden. Dan ineens is het akelig stil. De motor valt uit. Even schrik om de dikke wolken die uit de luiken rond de motor komen. Ik weet al waar de zwemvesten zijn. Pak ook meteen de brandblusser. Het blijkt stoom de zijn. Een probleem met de koeling.

Meteen probeert Jesus de reservemotor aan de praat te krijgen. Die loopt altijd maar vandaag dus niet. Het is ook maar zeer de vraag of we op dit motortje terug kunnen als hij aan wil slaan. Ik bespeur nog steeds geen paniek. We drijven tamelijk snel steeds verder van de kant. Gelukkig, want langs de rotsen is het echt gevaarlijk. Met deze golven blijft er geen spaan heel van het scheepje. Johan besluit hulp in te roepen. Vrij snel is er contact met de kustwacht. Binnen een kwartier doemt er een supersnel ogende, knaloranje reddingsboot op. Dan volgt er een staaltje vakmanschap van onze redders. Ze slepen ons naar een volgende haven. Daar worden we naast een reparatiewerf neergelegd. De bemanning kijkt even mee naar de motor. Een van rubber slangen van de koelwaterinlaat in gebarsten. De schade kan best ontstaan zijn in de haven, waar het touw rond de motor is blijven hangen. Misschien is het koord helemaal in de inlaat gezogen en heeft het de slang beschadigd.
Zo te zien geen ernstige schade dus.

                       

Aan vissen heb ik de afgelopen uren niet eens gedacht. Ja, best jammer natuurlijk. Toch bevalt me dit wel. De eerste overweging is steeds veiligheid. Niet uitvaren als het te ruig is. Als er dan gevaren wordt blijkt dat alles om weer thuis te komen aan boord is. En als alles faalt blijkt de hulp van buitenaf te werken als een speer. We gaan een koud biertje drinken. Er blijft wel een onbevredigd gevoel hangen als ik afscheid neem van Johan en Jesus. Ik hoop nog een keer in de gelegenheid te komen om dat vissen hier eens goed over te doen met deze mannen.

Onderweg in het vliegtuig zit ik al te dubben. Ik moet dit weekeind zeker nog een avondje aan het water zitten. Met een pittige reis in de benen komt het er niet van om vroeg op te staan. Waar moet in naartoe? Ik kies voor een plas in de buurt. In de winter vis ik er ook wel eens. Ja, waarom niet?

Een karperstok op de pieper. Tegen het riet. Er zitten wat meerkoeten. Ik voer er gewoon tussenin. Die gaan meteen duiken. Het stoort me niet. Ik hoop zelfs dat het de aandacht trekt van passerende karpers. De tweede hengel gaat ook op de pieper maar hier hang ik een stuk dode voorn aan. Ik wil gewoon een vis vangen. In de paar uurtjes die ik heb wil ik niet kieskeurig zijn.
Een gele schicht onder de hengels trekt mijn aandacht. Een kikker. Met snelle slagen komt hij tussen mijn hengels naar de kant. Opvallende kleur. Ik denk meteen aan een paar plaatjes. Probeer met de camera steeds iets dichterbij te komen. Dat gaat goed. Zo goed dat ik het beest met de lens bijna van de steen afduw. Wat later zie ik weer beweging in het glasheldere water. Een heel klein snoekje. Hooguit zes centimeter. Dat is er een van dit voorjaar. Ook nu probeer ik een plaatje te maken. Net als bij de kikker kom ik zo dichtbij dat ik op moet passen dat ik de camera droog hou.

Het is nu al een leuke dag. Dan is er plotseling ook nog die aanbeet. Twee korte piepen. De dode voorn is opgepakt. Ik draai snel strak. Nerveuze tikken op de top. Geen getreuzel. Ik haal uit. Hé, dat is meteen wel een héél kaal gevoel. De voorn is zelfs van de haak. Er fladdert alleen nog wat elastiek aan de dreg. Karper laat zich ondanks het fraaie zomerweer niet zien. Ik ga deze week flink investeren in een voerstek.