**KLAAR**                Karperpassie                   103

Karperpassie 103

Door Co Sielhorst

2 juni 2004.
Na een paar dagen strandjutten ben ik behoorlijk gaar gestoomd. Het waait al een paar dagen stormachtig. In de poeltjes tussen de stenen kom ik de wonderlijkste schepseltjes tegen..

Kleine minianemoontjes. Eenarmige wezentjes die hun voedsel uit het water staan te waaieren. Minuscule heremietkreeftjes die het huisje van een schelpdiertje gekraakt hebben. De grondeltjes en andere visjes reageren schitterend op een beetje voer. Wat snippers broodbeleg en de visjes worden handtam. Zelfs garnalen leren snel.

                       

“Ik kom de wonderlijkste schepseltjes tegen”

Wat ben ik blij met de afspraak die ik zondag gemaakt heb. Een booteigenaar uit België heeft een volledig uitgeruste visboot in de haven liggen. Samen met zijn Canarische vismaat wil hij wel eens kijken of er een vistrip in zit. De Canarier, zoals een bewoner van dit eiland genoemd wordt, vist ook. Ik verwacht dat hij de nodige kennis van zaken heeft. Vooral aasadvies is heel handig natuurlijk. Ik hoop alleen dat het wat rustiger wordt. Als de wind van de laatste dagen aanhoudt wordt er helemaal niet gevist vrees ik. Die nacht lig ik nog heel lang naar de beukende branding te luisteren.

Elf uur bij het haventje. Ik hoop dat het een beetje te vinden is. Parkeren is moeilijk hier. Gelukkig, bij de viskraam staat iemand afwachtend te kijken. Ja hoor, het is Johan. Kom, we gaan eerst even de uitrusting bekijken. Met een speelgoedbootje moeten we naar zijn visboot. Kniediep door het water. Ieder op een kant van het opblaasgevalletje. Het is een beetje tobbedansen maar samen vinden we het ritme en peddelen naar zijn boot. Die is dik in orde. De taaie glashengels met joekels van molens lijken me zo slecht nog niet. Ik krijg er vertrouwen in. Voor het aas moet ik zelf zorgen.

Manjana betekent in ieder geval niet vandaag. Wordt nog moeilijk met dat aas. Ik probeer van alles. Restaurants werken al helemaal niet mee. Er is geen winkel open. Dan gaat de telefoon. De trip wordt een paar uur uitgesteld. Prachtig! Dat geeft mij de gelegenheid om aas te regelen. Een grote supermarkt, een paar kilometer verderop, heeft een prachtige verse visafdeling. Hier kan ik sardienen en inktvis kopen. Ik ben uit de problemen.

De trip is gepland voor dinsdag. Wat later op de dag. Het plan is om tot het donker te vissen. Ik ben gespannen. Wat kan ik zelf nog meenemen? Grotere haken zeer zeker. Staaldraad kan er ook wel bij. De collectie kunstaas mag ook mee. Ik heb ook nog een pittige spinhengel bij me. Die mag ook mee. Het is drie uur. Ik hou het niet meer. Om vier uur moet ik bij de haven zijn. Met Spaans temperament jaag ik de Twingo over de glooiende snelweg. Ik ben veel te vroeg. Toch staat Johan al op de parkeerstrook.

                       

“Ik ben veel te vroeg in de haven”

Onderweg naar de haven is me de smalle strook bewolking aan de horizon al opgevallen. Het water in de verte is onrustig. De Canarier is er ook bij. Hij trekt diepe rimpels in zijn gebruinde kop. Hij mompelt wat, kijkt over het water, not safe, versta ik. Johan overlegt in snel Spaans hoe de situatie is. Hij is liever de boodschapper van ander nieuws. Ik zie het aan hem. Toch begrijp ik goed wat hier aan de hand is. Uitvaren zal nog wel lukken. Vissen zal ook nog kunnen maar dat wordt niet comfortabel. Het is vooral de terugreis die zorgen baart. Vanavond, bij hoog water gaat het spoken. Rond de zuidpunt van het eiland is het dan niet pluis. Daar zullen we dan doorheen moeten. Volgens onze gids is dat niet zonder risico. Niet verstandig dus. We besluiten de trip af te blazen. De kansen op een visdag worden steeds kleiner