**KLAAR**          Is het zeebaarsseizoen           afgelopen of krijgen we nog een dessert

Is het zeebaarsseizoen afgelopen of krijgen we nog een dessert?

Door Joop Folkers

Tja, een dag om nooit te vergeten die mooie onvoorspelbare vrijdag de 3e oktober. Volgens de weerkenners zou na een lange, droge en vrijwel windstille periode een totale weersverandering plaats vinden. Verwacht werd, dat de wind in de loop van de vrijdagmiddag naar noord tot noordwest zou draaien en aan de kust toe zou nemen tot kracht 7 a 8! Ongelooflijk die berichten! Zeker als je weet, dat ik op die bewuste vrijdagmiddag samen met enkele andere boten, op een werkelijk spiegelgladde zee stond te genieten van dat wat mister zeebaars te bieden had. Toch die bekende “stilte voor de storm”, of…...?

                       

Het maakte werkelijk niet uit hoe of waar je je aas aanbood, werkelijk overal leek het vergeven van onze gestekelde vrienden. Zo waren ze alleen in de diepte te verleiden aan kleine glimmende pilkertjes en zo werd de enorme school zeebaars weer verraden door fel krijsende, duikende meeuwen. Typisch een gegeven voor deze tijd van het jaar! De scholende zeebaarzen, pakken voor het moment van vertrek naar hun winterverblijf werkelijk alles wat ze maar te pakken kunnen krijgen. Die enorme gretigheid is overigens mooi terug te vinden in de manier waarop ze hun aas torpederen. Missers zijn er dan ook nauwelijks bij. Uiteraard zijn ook zij zich er wel degelijk van bewust dat iedere misser ze een stuk eten kost!

Verreweg de mooiste tijd van het jaar dus. Je kan werkelijk van alles verwachten. Zo vang je bijvoorbeeld het ene moment alleen dikke beren terwijl je het een paar minuten later alleen met kleine volgevreten scholenbaars moet doen. Maar in feite maakt niet uit of ze nu groot of klein zijn, want alle vissen verkeren werkelijk in een topconditie waardoor ze zich helemaal leeg knokken en dus voor de nodige topsport zorgen. Frappant zijn de meezwemmende baarzen tijdens een dril. Natuurlijk maak je dit ook ‘s-zomers soms mee, maar juist in deze periode dat ze enorm gretig zijn gunnen ze hun concurrentie niets. Zo volgen ze de gehaakte, sterk tegenstribbelende vis vaak tot vlak naast de boot teneinde ook nog een stukje eten mee te kunnen pikken. Geen nieuw verschijnsel, want heel wat diersoorten vertonen dit gedrag in hun natuurlijke omgeving! Maar toch blijft het een fascinerend gezicht als je vijf of meer dikke zeebaarzen in dat glasheldere water ziet meezwemmen. Waarom ontgaat me, maar vaak drukken ze zich tijdens dit toch wel unieke schouwspel, heel dicht tegen de flanken van de gehaakte baars aan! Maar oke, nu even terug gaan naar die supermooie vrijdagmiddag. Ook nu leek het zo langzamerhand bekende fluitje weer eens roet in het eten te strooien. Zo van het een op het andere moment, leek de zee uitgestorven. Ook de kleine sterntjes hielden het voor gezien en namen plaats op de enorme betonblokken van de noorderpier. “Zou de weersverandering dan toch nu al zijn invloed laten blijken of…...?

Genietend van een heerlijk prikkend najaarszonnetje, zag ik ineens op zo’n 1500 meter zeewaarts een koppeltje kleinere meeuwen tekeer gaan. Misschien makreel, maar zondermeer de moeite waard om eens te gaan buurten! De andere boten hadden inmiddels de pijp aan Maarten gegeven dus ik had het hele rijk voor mezelf alleen. Langzaam “parkeerde”ik mijn boot op de laatste ebstroom precies voor de krijsende en duikende meeuwen. Altijd weer een spannend moment. Gezien het leven aan de oppervlakte, koos ik voor een drijvende plug. Precies toen mijn Magnum (FMAG09SM) de waterspiegel doorboorde, was het al raak. Na een dikke dreun, knalde een forse zeebaars (want anders kon het niet zijn) zonder enige twijfel door de slip van mijn molen Ja ja, dat was effe schrikken voor mijn good old Diaflash! Eigenlijk stond mijn slip net even een fractie te strak afgesteld en dus mocht ik op zijn minst van geluk spreken, dat ik hem nog net op tijd wat lichter kon afstellen. Maar goed het was dus een school baars, die gedurende deze enerverende dril alleen maar groter leek te worden. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet, maar het leek wel of ze een container meeuwen hadden open getrokken. De oppervlakte was een kolkende massa van vis. Het was werkelijk een grote vreetorgie! Dat niet alleen onze gevleugelde- en gestekelde vrienden zich tegoed deden aan dit lekkers bleek toen ik op een gegeven moment recht in de olijke smoel van een dikke zeehond keek die bezig was een dikke zeebaars te verorberen!! Nu had ik in Brits Columbia en Ierland al de nodige streken van zeehonden meegemaakt, maar deze “dikkop” deed hier werkelijk niet voor onder. En laten we eerlijk zijn, zeehonden oke, maar zo dicht naast de boot met een dikke vis in hun bek, neen dat had ik nooit verwacht. Mede om het feit dat ik nog steeds aan mijn eerste dril bezig was, kwam ik te laat op het idee om een plaatje te schieten! Jammer, maar misschien de volgende keer beter.

                       

“In Canada en Ierland maakte ik reeds het nodige mee met zeehonden…”

Hoe lang de eerste zeebaars me bezig heeft gehouden durf ik niet te zeggen, maar dat de vis ruim 80 cm. lang was en daarbij een gewicht van ongeveer 10 pond had, vond ik eigenlijk al meer dan voldoende! Terwijl de vreetorgie op volle oorlogsterkte doorging plonsde mijn plug voor de tweede keer op het heldere zeewater. Ook nu kwamen ze hem direct halen. Echt zonder enig pardon, was het meteen weer raak. Ook nu zwommen er weer hele hordes zeebaarzen mee tot vlak onder de boot. Daar sta je dan, helemaal een met de natuur en dat, terwijl je het zeebaarsavontuur van je leven meemaakt! Om kort te gaan, deze vrijdagmiddag 3 oktober 2003 zal ik mijn hele leven nooit meer vergeten. Nog heel even mocht ik van de besnorde dikke chocoladebruine kop van “mijn” zeehond genieten. Maar helaas, was ik ook weer te laat voor het “verlossende” plaatje.

Rond 18.00 uur en heel veel aanbeten later, begon de lucht aan de horizon angstig donker te kleuren. De vele windveren gaven aan dat er behoorlijk wat wind op komst was. Ik trok mijn waadpak aan en zette voldaan koers richting strand van Ter Heijde. Wetende dat er aan alles een einde komt keek ik toch enigszins met weemoed om naar die vretende bal meeuwen! Was dit de laatste mooie zeebaarsdag van 2003 of krijgen we nog een dessert?