**KLAAR**          Het lijkt langzaam           maar zeker te veranderen….

Het lijkt langzaam maar zeker te veranderen….

Door Joop Folkers

Moeder natuur heeft het zo geregeld dat ieder wezen reageert op de verschillende jaargetijden. Als zeevissers kennen eigenlijk maar twee seizoenen. Zo hebben van mei tot pakweg eind september te maken met de zogenaamde zomervisserij.

In deze periode trekken zomervissen als harder, geep, makreel, fint, tong, paling en last but zeker not least vriend zeebaars ons kustwater binnen. Rond half oktober zorgen kabeljauw, steenbolk, wijting en schar voor de natuurlijke afwisseling van de wacht. Deze vissoorten trekken naar ons relatief ondiepe kustwater voor het oeroude paairitueel. Toch vind er misschien ongemerkt langzaam maar zeker een ondefinieerbare verandering plaats!

                       

“Leek zeebaars tot voor kort een echte zomervis die in de herfst al weer weg trok, nu worden ze ook nog goed gevangen in december!”

Neem bijvoorbeeld de gebruikelijke trek van vriend gul. Deze komt de laatste jaren bijvoorbeeld steeds later op gang. Oké misschien logisch, maar toch we gaan er tegenwoordig eigenlijk al standaard vanuit dat dit soort gekke situaties vrijwel zeker ontstaan door de (te) hoge zeewatertemperaturen van de afgelopen jaren.Neem bijvoorbeeld de eerste weken van december. Normaliter zat er volop gul onder de kant. Natuurlijk is het helaas algemeen bekend hoe slecht het er voor staat met onze bebaarde vrienden. Maar dan toch moet er een verklaring zijn dat de eerste grote scholen kabeljauw pas rond de 30 mijls zone worden gesignaleerd. Een ingreep van moeder natuur omdat er rond dit gebied minder intensief gevist wordt? Wie het weet mag het zeggen!

Daarentegen hebben de wijting en schar zich perfect aan hun natuurlijke afspraken gehouden. In enorme scholen bevolken ze op dit moment de kustwateren. Een lichtpuntje dus! Ook de zomervisserij is geheel van slag. Zo vingen we op woensdag eerste week december gewoon nog een serie mooie dikke zeebaarzen aan ons gebruikelijke kunstaas! Dat deze gegevens niet op zich zelf staan blijkt o.a. uit het feit dat we ook vorig jaar onze laatste zeebaarzen in dezelfde periode nog wisten te verleiden!

                       

“Misschien moeten de grote moederdieren in Noorwegen ons kabeljauwbestand straks wel redden”

Natuurlijk is genoegzaam bekend dat de mannen die in juist deze periode de dieper gelegen wrakken rond het Kanaal bevissen een super visserij hebben. Unieke, bizarre en eigenlijk ook onnavolgbare feiten, waar we pakweg zo’n drie jaar geleden nog niet van hadden durven dromen! Na deze toch wel gedenkwaardige dag, heb ik mijn boot met enige weemoed gestald om hem in orde te maken voor het komende zeebaarsseizoen. Wat de toekomst ons te bieden heeft is koffiedik kijken, maar dat er steeds meer natuurlijke verschuivingen plaats vinden langs onze kust is wel zeker!