Een visdag op Tarpon
Door Ron List
In de ruim 3 jaar dat ik al in Curacao zit voor mijn werk heb ik al de nodige uren aan het water door kunnen brengen. Een dag vissen op tarpon vanuit de oever is altijd weer een belevenis…
Eindelijk was het dan weer zover.
De avond tevoren had ik twee zakjes dode Masbango’s uit de vriezer gehaald.
Deze gebruik ik als dood-aas voor de visserij op Tarpon, bij gebrek aan levende. Het zijn zilverblanke visjes, ter grootte van een gemiddelde blankvoorn. De ene keer krijg je ze alleen in klein formaat, een andere dag heb je geluk en bevinden er zich wat grotere exemplaren in je zakje. Ik koop ze meestal langs de weg, aan de zelf in elkaar getimmerde houten tafeltjes waarmee de Antillianen hun brood verdienen. Ze rekenen vijf Antilliaanse guldens voor een zakje, waarmee je best een aantal uurtjes vooruit kunt.
De Masbango is een belangrijk visje voor de Antillianen, want ze smaken heerlijk, en worden eigenlijk klaargemaakt zoals de Grieken hun sardines grillen. Klein maar fijn dus.
 |
Conny, mijn dushi levensgezellin, was al een aantal keren met me meegegaan, tijdens donkere Tarpon-tochten langs de waterkant.
We hadden al van alles geprobeerd. Passief vissend vanaf een stille oever op de marinebasis, met dood aas op de grond, trollend met kunstaas, levend aas en dood aas achter de boot, en in de stroming met een dode aasvis onder een snoekdrijvertje…
De avonden langs de donkere kanten van de marinebasis leverden menig maal flitsende aanbeten op, waarvan een karpervisser bleek om de neus zou wegtrekken…
We hebben er een paar keer gezeten, waarbij we op iedere dode aasvis een aanbeet kregen. De aasvis was nog niet gezonken, of de lijn werd soms al gelijk schuin weggetrokken. Een paar keer kreeg ik een tik, waarna de vis losliet.
Wanneer ik dan langzaam de hengel omhoog hief en een metertje lijn binnenhaalde, greep de Tarpon vaak alsnog het aas, waarbij dan soms zo’n 10 meter lijn flitsend tussen mijn vingers door werd getrokken alvorens ik poogde aan te slaan. Helemaal gefrustreerd werd ik ervan, als de Tarpon dan als een zilveren duivel boven water uitsprong, kopschuddend de haak uitspuwde of de onderlijn naar de Filistijnen sloeg…
Twee of drie keer kon ik daar een Tarpon goed haken, waarbij ik er eenmaal eentje meer dan 10 minuten aanhad, en Conny het spektakel op video kon vastleggen. Uiteindelijk raakte ik ook deze vis kwijt toen hij kopschuddend aan de oppervlakte kwam.
|
Nu dan een avondsessie bij het meest afschuwelijke punt om te vissen dat je je maar kunt voorstellen: de waterkant bij de Amstelfabriek, langs de “Emancipatieboulevard” tegenover de wijk Salina. Hier raast het verkeer vlak achter je langs, en geen zinnig mens zou hier zijn rust zoeken, als er niet iets bijzonders te beleven zou zijn.
Deze weg loopt tussen 2 stukjes binnenwater door. Het ene binnenwater ligt aan het terrein van de fabriek. Hier wordt afvalwater en koelwater geloosd, hetgeen de waterkwaliteit niet ten goede komt. Het andere binnenwater is groter, en loopt via de haven naar zee. Hier kunnen de Tarpons dus rechtstreeks vanuit zee intrekken, en dit gedeelte is ook met de boot benaderbaar.
Daar tussenin loopt dus die drukke verkeersweg, en beide stukken water zijn via buizen onder de grond door, met elkaar verbonden. De Tarpons trekken door deze buizen van de ene naar de andere kant, en wanneer het water stroomt, spelen ze soms voor de buizen aan de oppervlakte, waarbij ze hun zilverwitte flanken in de zon laten schitteren.
Hier zie je exemplaren van meer dan anderhalve meter in de stroom draaien, waarna je nerveus bedenkt dat karpers aan het oppervlak ook vaak niet bijten…
Deze namiddag stroomde het water gelukkig ook, zodat de vangkansen groter waren. De week hiervoor had ik mijn eerste grote Tarpon op deze plek gevangen, echter Conny had pech met het fotograferen. Slechts enkele wazige plaatjes hielden we eraan over…
Nu hadden we ons goed voorbereid. Materiaal in orde, blote voeten ingesmeerd met anti-mierenspul, videocamera erbij, en stromend water door de buis!
“Enkele grote schubben bleven achter…” Ik had een lichte zeehengel met forse werpmolen opgetuigd, 0.35 mm nylon erop gespoeld en een geplastificeerde stalen onderlijn met vlijmscherpe enkele haak gemonteerd. Vervolgens het geheel met een Masbango onder een snoekdrijvertje te water gelaten. Je zag hier volop leven aan de oppervlakte, vooral van kleinere Tarpons en enkele Snooken die hier op speldaas joegen. Na ongeveer 10 minuten actief vissen, waarbij de aasvis zo’n 40 meter in de stroming kon wegdrijven, werd deze gegrepen door een vis die onmiddellijk met een grote boeggolf wegspurtte. De lijn vloog zo snel strak dat aanslaan niet nodig was, en een gierende slip mijn vingers verbrandde omdat ik deze probeerde af te remmen. De Tarpon sprong direct bij de eerste run volledig boven water uit, en Petrus was met mij vanavond, want de haak bleef uitstekend vastzitten in de gepantserde bek. Na enkele prachtige runs, waarbij ik de vis een paar maal uit de struiken moest houden, werd de dril rustiger. Dit had alles te maken met het ondiepe water, waardoor de Tarpon niet kon vechten zoals in de haven, vanuit de boot. De gevreesde sprongen bleven na twee keer dan ook uit, en de vis volhardde ongeveer 20 minuten in het rustig rondjes zwemmen voor de oever. Af en toe werd nog een sprintje getrokken van een meter of 10, maar het was duidelijk dat de vis zich vrij snel gewonnen zou geven. Conny had me al een kleine 10 minuten staan filmen, en nu was dan het moment aangebroken dat ik blootsvoets te water ging, in de blubber. De vis was duidelijk te groot om te landen met de hand of met een net, en ik hoefde me dan ook niet te schamen om een gaff te gebruiken. Na drie pogingen slaagde ik erin de gaff door de onderkaak te prikken en de vis de kant op te trekken. De haak was vrijwel gelijk gelost, en de vis verloor alleen enkele schotel-grote schubben in het gras. Toen ik de vis in mijn armen nam, voelde ik me een hele vent, dat moet ik eerlijk zeggen.
|
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
