**KLAAR**          Een van de laatste           der Mohikanen?

Een van de laatste der Mohikanen?

door Joop Folkers

Het bijzonder mooie, maar vooral rustige winterweer van de afgelopen weken werd door heel wat bootbezitters aangegrepen om de wat dieper gelegen wrakken te bezoeken. De vangsten waren zeer wisselend en vielen soms eigenlijk zelfs wat tegen. Het grootste deel van de vangst bestond uit kleinere gulletjes van rond de 40 cm.

Eigenlijk als een soort traditie trokken we er vorige week met de “le Malin” van Ted Jager op uit om toch nog te proberen een dikke gul te vangen. Tja, niet geschoten is altijd mis, dus waarom niet? Ted, zelf Nederlands recordhouder met een kabeljauw van maar liefst 62(!) pond wist nog wel een “link heffie” (weinig bevist wrak) op zo’n 25 mijl voor de Scheveningse kust. Daar konden we volgens hem beslist nog zo’n bejaarde dame verwachten. Na ruim een uur stomen werd de locatieboei uitgezet en kon het feest beginnen. In eerste instantie ging het om kleine gul, maar naarmate deze rond het wrak waren verdwenen kwamen de eerste mooie vissen te voorschijn. Gezonde dikke gullen met spierwitte buiken knalden op onze pilkers! Helaas duurde ook dit festijn maar kort. Na ruim 2 uur kregen we te maken met het laatste restje van de vloedstroom. Kenners weten dat het dan in de meeste gevallen ruim twee uur duurt voordat er weer een beetje “prik” (ebstroom) in het water komt.

                       

“Ineens was daar die ouderwetse keiharde dreun…”

Op het moment dat onze pilkers door de te zwakke getijdestroom gewoon naar de bodem zakten, probeerde ik het eens met een grote blauw/witte shad aan een 80 grams jigkop. Lang hoefde ik niet op resultaat te wachten, want de eerste keer dat deze combinatie in de buurt bij het wrak kwam was het al raak. Ineens was daar die echte “ouderwetse” keiharde dreun. Dat was een beer, dat voelde je direct. De vis begon al stompend, langzaam in de richting van het wrak te zwemmen. Gespannen probeerde ik het gulmonster op andere gedachte te brengen. Mijn Ultegra 10.000 werd even lelijk op de proef gesteld. Meter na meter kon ik de (althans voor mijn idee) grote vis van het wrak weg “pompen”. Keer op keer moest ik echter ook weer toegeven en pakte zij de gewonnen meters net zo makkelijk weer terug. Na ruim tien spannende minuten verscheen er in het glasheldere Noordzee water een unieke kabeljauw naast de boot. Mijn hemel wat een kanjer! Een prachtig getekende afgepaaide dame van 117 cm. lang en een gewicht van 32 pond. Een van de laatste der Mohikanen, wie weet….?

Voor het laatste nieuws over de sportvis-vangstbeperkingen in Belgie voor kabeljauw kijk op: http://home.pi.be/projects/delta/nedframe.htm