KarperPassie 278

KarperPassie 278

Door Co Sielhorst

Van de kersen rollen we meteen door naar de pruimen. Ik haal een kilo bij een stalletje. Wel even oppassen. Niet alleen met de kledderboel bij het schillen maar het gevolg van teveel van dat lekkers valt ook niet te onderschatten.

Mijn visplannen komen pas eind van de week aan bod door allerlei verplichtingen. Ik wacht op wind uit zuidelijke richting. Het zal wel weer een brokkenverhaal worden. Wat ik wél kan doen is een keer voeren. Ondanks de instant successen is het nooit verkeerd om weer even de aandacht te vragen zonder gevolgen voor de vissen. De temperatuur loopt aardig op.

Het libellen seizoen barst los. Honderden heidelibellen. Drie soorten, de bloedrode, de steenrode en de bruinrode heidelibellen zijn als ze jong zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Ook als ze helemaal op kleur zijn is het niet eenvoudig, de verschillen zijn klein. Zelfs in mijn tuin vliegen ze rond. Er zijn een paar vijvers in de buurt. De grachten zijn hemelsbreed ook maar honderd meter verderop. Op een bos dood snoeihout kom ik zelfs een paar bruine winterjuffers tegen. Dit is de enige libellensoort die een winter overleeft. Zelfs onder de sneeuw kan hij overleven.

Honderden heidelibellen.

Dan kom ik weer even in de medische mallemolen terecht. Bloedonderzoek, thoraxfoto, afspraak met de longarts volgen elkaar in hoog tempo op. Vooral van het laatste word ik even nerveus. Dokter Q heeft iets op de foto gezien. Er is iets wat ik niet kan duiden? Wat betekent dat dan. Hij laat me meekijken. Ja, ik zie ook een kleine verdikking achter of op een rib.

Ineens gaat me een licht op. Dat ik precies de plek van de gebroken rib van een maand of vijf geleden. Ja, gezien de lichte pijn die ik nog steeds heb in mijn ribbenkast en het tijdsverloop kan dat kloppen. Een ribfractuur doet er wel vijf maanden over om helemaal te genezen. We zijn allebei opgelucht dat er een plausibele verklaring is voor het vlekje. Toch stuurt de dokter me naar Tiel voor een CT scan. De man wil honderd procent zekerheid. Ik kan niet achter een rib kijken. Op deze foto lukt dat niet. Op een CT scan kunnen we zelfs door botten heen kijken.

De volgende dag al hang ik aan een infuus voor contrastvloeistof. Hoe snel verspreidt dat spul zich door mijn lijf vraag ik nieuwsgierig. Twaalf seconden is het verbluffende antwoord. Wat een racebaan is dat. Even later schuif ik met ingehouden adem een paar keer door die rare spaceshuttle. Voor de uitslag heb ik volgende week een afspraak. Ik ben er wel gerust op.

Het wordt steeds heter. Ik zet de airco in de auto een paar graden warmer. Dan is het verschil niet zo groot als ik hevig bezweet weer de koele auto in moet. Zaterdag zou ik kunnen vissen. Ik ga eerst een rondje verkenning doen. Ik denk aan de noordkant van de plas. Er staan een paar bomen voor broodnodige schaduw. Het is bovendien de kant waar de wind op staat.Het is verdacht stil op straat.

Even later zie ik waarom. Bij ieder hek staat een rij auto’s op de dijk. De lucht trilt boven het stroperige asfalt. Volop waterpret. Ik geef ze geen ongelijk. Ik kom uit de laatste bocht en kan de plas overzien. Er staan drie auto’s voor mijn hek. Precies op mijn stek plonsen kraaiende kinderen door het water. Ik heb dat nooit eerder gezien maar het is wel heel erg logisch. Het is hier niet diep dus heel veilig voor kleine kinderen. Bovendien bestaat de bodem hier uit schoon zand. Gewoon water van hoge zwemkwaliteit.

Ik druip af. Letterlijk en figuurlijk. Op de terugweg pak ik een stukje polder mee. Ook hier een vreemd aandoende rust. Het is bijna windstil dus iedere beweging springt eruit. Er komt een trage deining uit de plompenrand. Een dikke rug komt een paar centimeter boven water uit. Zakt weer weg. Lippen tegen de oppervlakte. Ik kan de vis nu helemaal zien. Hij lijkt me wat futloos. Ze laten zich hier niet zo makkelijk zien. Dit beest is beslist niet aan het azen. Lijkt me meer bezig om de zuurstof uit de hoogste waterlaag te benutten.


Ik probeer er een plaatje van te maken.

De volgende dag is het zo mogelijk nóg heter. Misschien zit er zelfs een warmte record in.Ik ga toch even een rondje maken. Ik durf bijna niet uit de auto te komen. Langs een griend kan ik misschien in de schaduw een rondje maken. Ik zie hier vaak leuke beesten. Zelfs de libellen, normaal echte zonaanbidders, zitten in de schaduw. Veel planten hebben het seizoen er op zitten. Wilgenroosjes die twee weken terug nog stonden te schitteren met hun grote roze bloemtrossen staan nu verdord zaadpluizen te verspreiden. Ik maak een plaatje en spring snel weer in de auto.

Ik ga naar huis. Op zoek naar een spinhengeltje. Ik kom een vinnig sprietje tegen. Ik ga als de zon aan het zakken is proberen om een paar baarzen voor de gek te houden. Ik heb een heldere diepe plas in gedachten. Lekker met mijn blote poten in het verkoelende water staan. Met de kunstaasdoos ga ik op de bank zitten. Kijken of mijn fijnmotoriek het nog een beetje doet. Stukje fluorcarbon. Aan één kant een wartel, aan de andere kant een klein plugje. Ik tuig het stokkie vast op. knoop de wartel aan de hoofdlijn.

Dan de truc die me al heel veel baarzen op heeft geleverd. Ik zet aan een kort zeilijntje een grote bonte kunstvlieg. Bij het binnenvissen lijkt het dan of het plugje de vlieg achtervolgt. Daar kan een baars absoluut niet tegen. Worden ze helemaal gek van. Na het eten ben ik weg. Aan de plas schop ik mijn schoenen uit en stap tot aan mijn knieën in het water. Niet te ver want daar begint een steile afgrond. Achter deze rand moet het gebeuren. De eerste worpjes leveren niets op. Dan ineens gaat de knop om. Een muur van baarzen stuift mijn plugje achterna.

De snelste is misschien niet de grootste maar de tweede knal op de kunstvlieg maakt er een vreemde dril van. De baarzen willen ieder een andere kant op. De plugbaars zal richting dertig centimeter gaan. De vliegbaars gaat een heel eind de veertig in. Ik sta nog minstens een uur te genieten.