KarperPassie 272
Door Co Sielhorst
Het wordt druk langs de Lek. Het weer is niet slecht. Jachthaven overvol. Camping barst uit zijn voegen. Komend weekeinde jaarlijkse manifestatie. Traditionele zwemtocht Beusichem Culemborg begeleid door tientallen boten. Tochtjes op een stoomsleepboot.
Optocht van een bruine vloot. De laatste zalmvissers die samen met de vervuiling een einde hebben gemaakt aan de zalmtrek op de grote rivieren. Allemaal redenen om ver uit de buurt van de rivier te blijven. Ik mag nog van geluk spreken. Ik kan mijn eigen huis nog bereiken. Rondom mijn vorige huis zijn de straten nu nog afgesloten in het feestweekeinde. In alle straten staan kraampjes die allemaal onzin verkopen. En dan nog de teringherrie waar dit alles mee gepaard gaat.
Ik ben blij dat ik weer een voerritme opgebouwd heb aan het fort. Niets dan rust hier. Ik neem er ruim de tijd voor. Na een week voeren besluit ik komende feestprogramma ver uit de weg te gaan. Iedere keer als ik bij het fort aankom overvalt me weer dat gevoel van rust. Helemaal stil is het nergens in ons land maar het is vooral de sfeer die hier hangt.
Voor ik mijn hompen lanceer kijk ik even goed. Liever geen zonnende vissen verstoren.
Toch kan ik niet voorkomen dat mijn eerste deegklont bovenop een vis terecht komt. Sorry vis. Zwiepende bladeren en een diepe trog. Die komt heus wel weer terug. Aan de overkant gebeurt ook van alles.
Traag wiegen bladeren een kwartslag in het rond. Wat dichterbij wordt af en toe een bloemstengel weggedrukt. Veel bloemen zijn al ontwikkeld tot zaaddozen. Ook in de gele lis op mijn stek zitten dikke peulen met zaadstrengen die in het najaar open barsten als de stengels verzwakken en naar het water voorover buigen.
Genoeg gezien. Er hangen iedere dag wel een paar dikke vissen rond op mijn stek. Dat geeft een rotsvast vertrouwen. De laatste paar keren kijk ik niet langer rond. Ik pak een paar mooie zonnige dagen mee om na het voeren een rondje natuur te maken Er ligt niet ver van het fort ligt een langzaam stromend polderwater. Niet breder dan een meter of acht. Er staat in de zomer tachtig centimeter water.
Afgezien van een mager plompenveldje is het in het water redelijk kaal. De oevers zijn wél royaal begroeid. Veel soorten leven dus. Twee jaar geleden zag ik hier de eerste blauwe breedschenen. Wat een naam. Het is een juffertje dat er net zo fraai uit ziet als zijn naam welluidend is. Helder blauwe ogen, gele strepen op het borststuk en een oranje achterlijf met variabele zwarte lijntjes. Alleen de mannetjes zijn zo bont getekend. De vrouwtjes zijn wat bleker.
Waarom dan breedschenen?
Hun poten hebben een verbreding in wat je een scheenbeen zou kunnen noemen. Ze geven hier signalen mee af aan soortgenoten. Het gaat goed met die beesten. Twee jaar geleden een enkeling. Nu enkele honderden.Ik heb wat me mijn aas zitten sleutelen. Eerder al aan kroepoek gedacht. We lopen in de supermarkt voedsel te verzamelen.
Natuurlijk scharrel ik graag in de hoek met Indonesisch voer rond. Nu gaat ineens het belletje af. Ik gooi een gezinspak kroepoek in de kar. De andere ingrediënten die ik in gedachten heb staan thuis wel in de kast. Alle droge producten gaan in een grote kom. Als laatste maal ik de kroepoek. Ik heb voor het malen van allerlei zaden, brokken en pellets een dijk van een molen. Ik denk dat het apparaat zelfs grind tot zand kan malen.
Met de kroepoek maakt de molen wel héél snel korte metten. Er komt een fluffy poeder in de kom. Kan het zo wegblazen. Wat me nog het meest verbaast is dat er van het grote pak maar een kopje poeder overblijft. Echt gebakken lucht dus. De geur is heel prettig. Nog meer indoproducten. Zoete ketjap, sojasaus en zoals meestal sesamolie. Eerst meng ik de droge ingrediënten met een grove vork goed door. Dan de sapjes er bij. Met water maak ik het geheel kneedbaar. Ik maak zes grote ballen. Voor zes visdagen. Van de rest knijp ik weer vreemd gevormde klompen om te laten drogen. De grote ballen gaan de vriezer in.
Eerst meng ik de droge ingrediënten met een grove vork goed door.
Ik kies een andere plek voor de auto. Iets verder van het water. Hoop dat de stek niet zo duidelijk zichtbaar wordt. Ik sluip naar de waterkant. Weet dat één verkeerde beweging rampzalig kan zijn. Zal ik voeren of niet? Tuig eerst de hengel maar op. Ik kijk het even aan. Moet hoog opgooien om recht naar beneden in een klein gaatje te komen. Het is rustig in mijn buurt. In het open stuk verderop liggen zwarte bakken te zonnen. Grasbakken. Traag draait er een blad achter mijn stek.
Voorzichtig laat ik een paar kleine deegballetjes tussen de planten vallen. Het wachten begint. Het genieten ook. Een bruine korenbout bewaakt zijn territorium vanaf mijn hengel. Het plantenveld in net een levend schilderij. Met wat fantasie is het meer. Het is een driedimensionaal beeld. Aan de oppervlakte is te zien wat er onder de plompen gebeurt. Er spelen kleine visjes. Een aanval van onderaf. Een snoek op jacht, schitterende flanken spatten door de oppervlakte.
Door een ongelukkige landing blijft een visje op een plompenblad achter. Krampachtig spartelt het visje tot het fout dreigt te gaan. Met een laatste krachtinspanning lukt het toch om weer in het water te komen. Het voorval heeft me even afgeleid. Mijn pennetje is weg. Lijn beweegt niet. Een stevige bellenplakkaat geeft aan dat er iets aan de hand is.Het rode puntje komt weer terug. Even later schuift er weer een vis over mijn stek. Weer zakt het rode puntje iets weg. Na een aantal herhalingen haal ik op. Vast. Ik moet flink trekken om weer los te komen.
Dat resulteert in een brede schuimstreep.Er ligt snel weer een nieuwe deegbal op mijn stek. Bloeiende brandnetels verspreiden met gelige pufjes hun stuifmeel. De zon prikt op mijn schedel, waar is de burka. Steeds weer een herhaling van zetten. Duidelijke activiteit, steeds weer gevolgd door tikjes op de dobber. Om helemaal zenuwziek van te worden. Er is een dreigend onweer onderweg. Na een paar uur in een oven op mijn kleine stekkie komt er een inktzwarte lucht mijn kant op. Ik vlucht.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
