KarperPassie 270
Door Co Sielhorst
Na wat zwalken en een snoekbaars wordt het tijd voor nieuwe plannen. Ik heb een vaag vermoeden dat er achter een zomerdijkje langs de Lek iets te beleven valt. Er gaan steeds meer uiterwaarden naar de natuur. Dat biedt kansen.
Ik zet eerst de computer aan. Google-plaatje ziet er goed uit. Een aangetakte geul met twee plasjes. Zo te zien staan ze met elkaar in verbinding. Het enige waar de computer niets over kan zeggen is de diepte van het geheel. De ligging is ideaal; compleet uit zicht en zeer redelijk te belopen.
Hoe kom ik dan aan het idee dat er buiten het zicht iets te beleven valt? Visdiefjes. Wat doen visdiefjes? Precies zoals hun naam aangeeft stelen ze visjes. Precies op tijd hebben ze hun eieren uitgebroed. Met kleine visjes die dan precies het juiste formaat hebben, voeden ze hun jongen op. Net als bij futen beginnen ze hun jongen eerst te voeren met heel kleine visjes. Het visbroed van dit jaar. De jongen groeien en smeken steeds luider om eten. De visdiefjes komen met steeds grotere visjes thuis. Hier zal ik dus met een hengeltje naar toe moeten in de loop van de week.
Eerst een dag vissen. Ik gok weer op de Lek. Heel simpel met een paar blikken maïs. Vanaf de dijk zie ik het al: er staan vijf paarden op mijn stek. Koppen gaan omhoog. Misschien niet verstandig. Met het lint kan ik pinken wel op een afstand houden, maar paarden? Een paard is best een slim dier, maar ook erg nieuwsgierig.
Een paar blikken
Ik kan me een rampennacht herinneren. Een paard blijft proberen om de tent van me af te rukken. Iedere keer als ik wegdommel begint mijn slaapkamer heftig te schudden. Ik ben het helemaal zat. Ga die knol met een laars achterna. Ik raak het beest niet, maar hij gaat er wél met mijn laars vandoor.
Ik kan me ook nog een voorval herinneren van mijn vismaat Arie. Hij heeft graag een warme hap bij een flinke sessie. De brander komt voor de dag. Eerst moet zo’n ding stevig opgepompt worden om onder druk een hete blauwe vlam te produceren. Dat duurt soms een paar minuten. Hij let even niet op. Een nieuwsgierige knol tuit zijn lippen naar de inmiddels gloeiende blauwe vlam. Nooit meer last van gehad.
Het lint blijft in de tas. Ik ben er van overtuigd dat die peerden het gewoon opvreten. Ik stap weer in de auto en koop bij een van de vele kraampjes in een boomgaard een kilo kersen. Vlakbij de boomgaard ligt een mooi verbreed stuk polderwater. Het is er al tijden heel erg rustig. Er wordt al tijden niets meer gevangen.
Ik verwacht er niet veel van, al helemaal niet op blikmaïs. Misschien dat haakje tien een vis over de streep kan trekken. Het haakje verdwijnt helemaal in de maïskorrel. Een snippertje foam, geel uiteraard, zorgt ervoor dat mijn aas lichter is dan de gevoerde korrels. Wel weer even leuk. Verfijnd peuteren.
Ik krijg zelfs een visioen. Er staat nog een driedelig blankje in mijn werkplaats. Vier meter. Anderhalf pond. Kan buigen tot in de greep die er trouwens ook al op zit. Eersteklas kurk. Ik zit het bouwplan al te maken. Om het subtiele ook subtiel te houden ga ik er hard verchroomde oogjes opzetten. Enkelpootjes. Starten met twee pootjes, ook chroom. Topoog ook uit de vliegvishoek. Uiteraard RVS-ringetjes op de delen. Zelfs de kleuren heb ik al in gedachten, flets groen en flets blauw. Twee kleuren in één wikkeling. Misschien wel gescheiden door één enkel draadje metallic. Welke kleur weet ik nog niet. Wordt het niet te truttig wat ik allemaal zit te bedenken?
Ik wordt ruw uit mijn droom gerukt. Pennetje zakt weg. Dacht ik het niet? Een grote, donkerbruine brasem doet net of hij kan zwemmen. Komt niet ver natuurlijk. Daar komt het nut van mijn droomhengeltje om de hoek. Op schoon water waar een vis toch geen narigheid op kan zoeken geeft dat wel plezier als er eens geen karper aan hangt. Zeelt is ook topsport met licht materiaal.
Mijn maag begint zich te roeren. Bijna een kilo kersen weggewerkt. Ik kan er gewoon niet mee ophouden. Iedere keer dat knappende sapbommetje, wedstrijdje pit spugen met mezelf. Misschien dat er wel een kersenboompje de kop opsteekt als er een pitje uitkomt.
Er loopt een bellenspoortje over mijn stek. Gaat ie weer. Natuurlijk, een donkerbruine vloermat. Ik denk dat de vangst van een brasem op dit water funest is voor karperkansen. Ga nu maar gewoon door. Kop in de zon, luwte van de bomen achter me. Er zijn ergere dingen.
Maïs voor op de Lek. Volgende week kijken of de Makro superblikken heeft. Tien liter heb ik er wel eens gezien. Dat schiet lekker op. Een blik op de kalender leert dat volgende week de gesloten tijd op het fort er op zit. Ondanks alle rare bepalingen ga ik het hier weer proberen. Ik ga ook mijn aas iets aanpassen. Flink wat kroepoek er doorheen en gefermenteerde soja of zoiets. Ik probeer wel wat. Jammer dat ik niet meer een watertje om de hoek heb zoals vroeger. Bij ieder probeersel wat strooien en kijken wat er gebeurt.
Ik voel duidelijk de behoefte aan vaste rituelen. Iets doen. Kansen creëren. Het fort! Vissen mag nog niet, maar er is niets op tegen om al te beginnen met voeren. Bijna dagelijks een ritje. Toewerken naar een doel. Verdergaan waar ik in het voorjaar mee gestopt ben. Ik heb nog knalharde gedroogde knikker liggen. Goed verpakt om uitdrogen te voorkomen. De eerste handjes gaan te water. Wat een genot om hier weer rond te struinen. Het gras is hoog en maagdelijk. Hier is heel lang niemand meer geweest.
Een stek waar ik eerder gezeten heb is helemaal overwoekerd met zwaar gedoornde, metershoge braamstruiken. De plompenvelden zijn precies zoals ik ze graag zie. Blad aan blad met kleine gaatjes ertussen. Hier ga ik de aasaanbieding aanscherpen.
Met kleine gaatjes
Aanscherpen is misschien niet het juiste woord. Veranderen is een betere benaming. Ik heb in het verleden vaak gezien dat verfijning soms werkt, maar verregaande verlomping kan ook uitkomst bieden. Ik kan mijn ei hier wel weer in kwijt.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
