KarperPassie 269
Door Co Sielhorst
Ik ben aan het dwalen. Door allerlei omstandigheden wil mijn visserij niet uit de verf komen. Zelfs de hazelnoot waar ik goud van verwacht, levert niets op. Natuurlijk krijgt de hele wereld de schuld van mijn leed.
De motivatie om me weer eens flink in te spannen komt er door onder druk te staan. Ik ga me een poosje uitleven in de tuin. Een grote blauwe regen die helemaal vol blauwe bloemtrossen moet zitten in deze tijd van het jaar is compleet levenloos. De metalen boog die helemaal omkruld is met dikke takken ziet er uit als een kerkhof.
Ik ga al het dode hout er uitknippen. Er zitten armdikke stukken tussen waar geen takkenschaar grip op krijgt. Die moet ik er tussen uit zagen. De paarse pruik die over een rozenboog groeit, is niet meer. Ik moet op een trap klimmen om er aan de bovenkant bij te komen. Natuurlijk voorzichtig in het begin. Ik word steeds dapperder. Nog een klein stukje verder voor de laatste tak. Dan gebeurt het. De trap zakt weg. Ik flikker naar beneden.
Dat is op zich niet zo erg. Wat wél erg is: de stronken van de buxus. Vlijmscherp. Zo scherp dat ik bijna geen broek meer aan mijn reet heb. De linkerpijp is bijna helemaal afgescheurd. Ik voel plakkerig rood naar beneden sijpelen. Dat wordt een pijnlijke zit de komende dagen.
Er ligt nog steeds een uitgebogen maatje tien op de vensterbank om me te herinneren aan de lijnbreuk aan het prikkeldraad. Een lijnbreuk op een vis is al héél lang geleden. Een grote vis op volle snelheid op een onoplettend moment. De lijn raakt verward onder de slipmoer. Kutmolen. Met een knal breekt de nylon lijn onder de scherpe randen van de moer.
Wat er nu gebeurt is kan ik niet helemaal volgen. De haak is in mijn richting afgevuurd. Er zit nog een centimeter dyneema aan. Zou je verwachten dat de rest van de onderlijn nog aan de hoofdlijn wappert. Niet dus.
Dat betekent dat er twee lijnen tegelijkertijd gebroken zijn. Een keer vlakbij de haak. Op het zelfde moment moet de nylonlijn boven de onderlijn gebroken zijn. Dat betekent ook dat mijn verbinding van hoofdlijn met onderlijn in orde is. Dat heb ik natuurlijk getest maar de praktijk is toch steeds weer anders. Waarom knopen dan als er wartels bestaan?
Daar heb ik maar één reden voor: onder een beetje pielen met onderlijnen en wartels valt de wartel zomaar in twee stukken uit elkaar. Goed merk. Ik krijg het ook geen tweede keer voor elkaar. Zelfs niet met een tang. Toch is het vertrouwen weg. Als ik kan knopen zal ik zeker geen wartel meer gebruiken.
De dag dat ik wil gaan vissen lijkt het weer niet onaardig. Buitje voorspeld maar dat kan de pret niet drukken. Even de buienradar checken. Oeps, veel blauw met rode vlekken erin. Geef het weer maar weer de schuld ja.
Het wordt een uur later erg donker. De struiken zwiepen heen en weer. Toos is even boodschappen doen. Er barst een megaregenbui los. Zelfs in de tropen heb het nooit zo hard zien regenen. Mijn vrouwtje is niet bang. Ik kan haar nauwelijks zien als ze haar fiets parkeert.
Alles kan ze uitwringen. De volgende dag ligt er nog een plas water onder haar jas.
De dag erop is het ook niet best en dan kom ik op zondag terecht. Ik doe het, gewoon een keer ongecompliceerd met dood aas aan de gang. Ik haal een zakje spiering uit de vriezer en leg ze de avond tevoren in koelkast. De kans op snoek is er natuurlijk altijd. Ik knoop een onderlijntje van heel soepel materiaal.
Ik heb vorig jaar al een enkele haak gebruikt. Naar mijn mening haakt één haakpunt beter dan drie haakpunten die ergens in door moeten dringen. Ik weet nog niet of ik het visje aan een elastieklusje ga hangen of gewoon de haak door de staartwortel prik. Dat zie ik aan de waterkant wel.
Het is zover. Zondag is inderdaad een dag vol zon. Ik ga eerst naar een stek aan de Lek kijken.
De bladeren van een grauwe wilg wijzen allemaal van west naar oost. Richting is dus goed. Het gaat alleen wel heel erg hard. Er staan golven van een meter hoog. Hoe moet ik hier een aanbeet signaleren? Ik besluit om me de moeite te besparen. Ja, geef het weer maar weer de schuld.
Gluiperig plan. Ik ga gewoon aan het fort zitten. Auto stukkie verderop bij een hobbyboertje. Verstoppertje spelen in het hoge riet. Ik kom dichterbij mijn doel en neem het laatste zijpaadje. Wit, blauw en signaalrood op een busje. Ik draai een dammetje op en probeer weg te sluipen. Het lukt. Dit is vragen om problemen. Geef de politie maar weer de schuld.
Bij een hobbyboertje.
Polder is dichtbij. Bij het sluisje ziet het er nogal levendig uit. Ik tuig de hengel op. Doorzichtige Drennan dobber met centraal gat. Stuitje erboven, kogelloodje van zeven gram eronder, soepel onderlijntje en een enkele haak dus. Ik prik de haak gewoon door de staartwortel van het visje.
Door de staartwortel.
Spiering drijft. Het is een visje van zowel zoet als zout water. De bij ons bekende vissen die niet op de bodem leven, hebben allemaal een zwemblaas. Moet die aasvis op de bodem liggen dan moet die zwemblaas lek geprikt worden. Voeren kan dus alleen met lekgeprikte visjes, anders voer ik alleen de meeuwen.
Een meerkoet komt van grote afstand aan zwemmen. Recht op me af. Scharrelt wat rond en begint dan steekproefsgewijs te duiken. Dat beest heeft gewoon door dat er bij een vent met een hengel meestal een berg vreten te scoren valt. Na verloop van tijd slaat de twijfel toe. Er gebeurt helemaal niets. Na twee uur nog geen tikkie gezien.
De wind gaat liggen. Er staat nog een klein kabbeltje. Een tiental meters verderop ontstaat er een enorme bellenplakkaat. Gewoon twee bij twee meter. Het geweld houdt tientallen seconden aan. Binnen een paar minuten nóg een keer. Dit kan ik niet langer aanzien. Ik ga er met mijn hengel naartoe maar wat ik ook doe, er gebeurt niets. Terug naar het sluisje.
Aan de andere kant heb ik het nog niet geprobeerd. Ik laat mijn visje in de schaduw langs de betonnen rand zakken. Twee tikken en ik haal uit. Eindelijk een stampende vis aan de haak…
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
