TotalFishing

KarperPassie 263

Door Co Sielhorst

De resten van een zachte deegbal gooi ik niet meer weg. Ik draai er knikkers van in variabele groottes. Gewoon bij kamertemperatuur laten drogen geeft het mooiste resultaat. Ik heb het ook op de verwarming geprobeerd. Ze beginnen snel te scheuren en knallen uiteindelijk helemaal uit elkaar.

Ze liggen nu twee weken te drogen en worden werkelijk knalhard. Zijn het boilies? Nee, ze zijn niet gekookt, dat hoort bij de definitie van de boilie. Hoe zouden ze dan mogen heten? Knallers misschien? Gooi ik nu het zachte deegbalvertrouwen overboord? Nee hoor. Ik krijg rivierkriebels. Ken de rivierbrasems, denk ook aan rivierkreeftjes en wolhandkrabben. Voor een deel moet er toch een knalhard aas aan te pas komen.

Er waait een noordenwind. Dagenlang. “Een hoge wind,” zou mijn vader zeggen. Slecht voor riviervisserij. Ik heb jarenlang zijn ongelijk geprobeerd aan te tonen. Net zo als ik iedere andere stellige bewering van wie dan ook omver probeer te zagen. Ik berust er in dat me dat in het noordenwindverhaal niet gaat lukken.

Op ander water stoor ik me aan geen enkele windrichting. Oostenwind zou ook slecht zijn. Ik heb bijna al mijn grotere karpers bij oostenwind gevangen. Ik viste altijd wel op de windkant, dus zelden vanaf een vaste stek. Nog een mooie bewering: Kevin Maddocks heeft bij mist nog nooit een karper gevangen. Ik heb alleen wat last van wazige plaatjes gehad, maar er geen vis minder door gevangen. Maar voorlopig zie ik er geen brood in om op de rivier te gaan vissen.

Na een paar frisse dagen gaat te temperatuur een prettige kant op. Ik maak even een rondje door de polder. Er zijn vast wel leuke dingen te zien. De eerste juffers zweven boven het gras. Twee soorten. Het lantaarntje, zo genoemd om het prachtige helderblauwe laatste segment van het achterlijf. De andere is de variabele waterjuffer. Dat wijst zich vanzelf. De jonge diertjes van waterjuffers zijn wat grauw van kleur. Dat komt goed uit, want ze zijn nog niet zo behendig. Pas na een aantel dagen komen de schitterende kleuren.

Helder blauw.

Ik ga bij het bredere water kijken. Het waait pittig, dus geen insecten hier. Wél veel leven. Als scherpe scheermessen flitsen de brasems achter elkaar aan. De orgie is in volle hevigheid losgebarsten. Zo ver het zicht reikt staat het water bol van het paaigeweld. De hengel blijft in de auto. Ieder ogenblik een brasem door de lijn is niet fijn. Vals gehaakte vissen drillen lekker, maar leuk is anders.

De wind draait na een paar lekkere dagen. Nu is het tijd om eens aan de Lek te gaan kijken. Het eerste plan is om naar aangrenzend water te gaan kijken. Een paar geulen en een fort dat met de rivier in verbinding staat krijgen de eerste aandacht.

Op het fort is het akelig stil. Vaak zijn de eerste vissen al vroeg op dit soort stekken te bewonderen als het water wat opwarmt. Niets te bekennen.

Nog twee stekken te bekijken. Een brede, ondiepe geul met een wat diepere doorgang. Hier staan wat brasems op een ondiepe modderbank met hun zwarte staart door de oppervlakte te roeien. Ze maken grote bruine modderwolken. Ik blijf een poosje zitten, misschien komt er iets langs.

Een jaar of wat geleden heb ik hier een karper binnen zien schuiven waar ik nu nog wel eens over droom. Een enorme brede rug doorbreekt de oppervlakte. Ik denk dat het beest kan hier helemaal niet zwemmen. Toch zette de vis door om over de heel ondiepe plekken te komen. Ik ben de hele nacht in een daverend onweer blijven zitten. Toen mijn laarzen vol begonnen te lopen ben ik weggegaan. Sinds die tijd sta ik hier regelmatig even stil.

De volgende geul is iets dieper, wat kleiner, maar met een doorgang waar eenden op hun kop gaan staan. Regelmatig trekt een passerend vrachtschip de hele ingang droog.

Wat ik nu zie lijkt wel een scène uit een film over zalmen. Een koppeltje karpers ploegt door de ingang van de geul heen op het moment dat er weer een schip passeert. Het zijn geen grote vissen, maar het is wél hartverwarmend. Keurige netwerken van schubben boven water, duidelijk met maar één doel voor ogen.

Het volgende hoor ik eerst voor ik het zie. Het water spat hoog op in de verste hoek. Brede staarten ranselen door het riet. Kleine schubkarpers, rond een pond of tien. Verder naar het midden komen twee imposante boeggolven mijn kant op stormen. Wat een geweld. Brasem paait bij veertien graden. Voor karpers op de rivier is dat ook genoeg. Ze paaien wat vroeger dan de vissen van cultuurwater.

Hier vissen is uitgesloten. Er zal best een vis te vangen zijn, maar ik ga ze nu niet storen. Vroeger ben ik zo hebberig geweest. Tussen paaiende karpers vissen heb ik gewoon gedaan. Een gehaakte vis wordt soms zomaar gevolgd door andere karpers. Ik kan me een gelegenheid nog heel goed herinneren. De gehaakte vis voorop, drie anderen erachteraan. Tachtig pond steelbrekend geweld in één haal.

De plaatjes die ik van de bruiloft gemaakt heb zijn niet optimaal. Er is wel wat beweging te zien, maar ik ben niet tevreden. De afstand is te groot. De drukke hoek is afgeschermd door schrikdraad. Ik heb er groot respect voor, want het is bedoeld voor hele brede, wilde runderen. Vorig jaar heb ik de fout één keer gemaakt. Iets te ver voorover om een vlinder te fotograferen. Alsof ik een knal met een knuppel voor mijn kop kreeg.

Ik ga terug. Moet een eind omlopen, maar ik kan héél dicht bij het water komen. Het laatste stuk loop ik over een hard zandstrand. Het is een krakend schelpenpad, net als aan zee. Er foerageren vaak horden watervogels. Zilverreiger en lepelaar zijn geen zeldzaamheid. Steltlopertjes die ik lang niet allemaal herken. Mooiste van allemaal is de kluut.

Terwijl ik lekker loop te knarsen over de krakende resten van leeggevreten schaaldieren zie ik eerste spetters op het water. Het begint te regenen. Het gaat ook harder waaien. Ik probeer zo snel mogelijk in de paaihoek te komen. Het strand gaat over in een kapot getrapt koeienpad. Strompelend zie ik dat de vissen nog steeds aan het feesten zijn. Een dikke spiegel schuift doldriest bijna de kant op.