TotalFishing

KarperPassie 256

Door Co Sielhorst

Ik ben er niet gerust op; alle dagen dat ik ben wezen voeren staat het water laag. Ik begrijp wel dat het waterschap hier geen Groningse toestanden wil. Er wordt zo snel mogelijk en zo veel mogelijk water weggewerkt. Een gemaal voert het water van de polder en dus ook van het fort af naar de Linge.

De Linge is een traag stromend Betuws riviertje. Het water in de Linge wordt afgevoerd naar De Waal. De Waal staat heel hoog. Bij deze hoge watertoestanden kan het water van de Linge niet naar de Waal afgevoerd worden. Dit kan voor veel bewoners langs het lieflijke watertje een hele natte boel worden.

Toch kan ik maar moeilijk afscheid nemen van deze intieme stek, er kleven zoveel herinneringen aan dit water. Ik viste er voor het eerst toen er nog een karrenspoor langs het water liep, diep uitgesleten sporen met een hoge rug in het midden. Onmogelijk om er met een auto te komen. We hebben het wel geprobeerd… Maatje Jan met de Ford Anglia van zijn vader. De omschakeling van brommer naar auto vergroot onze actieradius aanzienlijk.

Onervaren als we zijn vergroot het onze problemen in het begin ook. Ik kan me de eerste keer nog voor de geest halen. Tot de assen heeft de auto zich ingegraven in de taaie klei. Godzijdank is er vanaf de andere kant iemand het water opgegaan met een bootje. Het lukt ons om contact te maken. We maken een prima afspraak.

Vóór hij eind van de middag naar huis gaat komt hij ons wel even uit de bagger trekken. Met het volste vertrouwen in de goede afloop gaan we gewoon lekker vissen. Eind van de dag zien we Daan zijn bootje naar de kant sturen. Een paar minuten later horen we het brullende geluid van zijn stoere bak achter ons. Hij knoopt een stuk stevig botenkoord aan ons autootje en plukt ons heel kalm uit de zuigende bagger.

Nu ligt er een strak geasfalteerd fietspad achter me. Er worden zelfs boetes uitgeschreven voor mensen die er met een auto overheen gaan. Het fort staat duidelijk in mijn vergunning: ik heb er visrecht en looprecht. Daarom neem ik aan dat ik van deze rechten gebruik moet kunnen maken. Ik ga hier dus nooit een boete voor betalen. Ik zie wel wat er van komt.

Mijn visdag is weer aangebroken. Bal deeg uit de vriezer, spullen in de auto. Ik ga kijken hoe het er voor staat. Voor ik bij de provinciale weg ben heb ik het al gezien. Ik kan net zo goed naar huis gaan. Overal hoge uitgeholde kanten die ver boven water uitsteken. Sombere, donkere stroken, vol met gaten van allerlei holbewonertjes.

De gaten van bisamratten zijn meestel opgevrolijkt met schelpen van zwanenmosselen. Het waterkonijn is niet helemaal vegetarisch. Zoetwaterkreeftjes graven ook holletjes. Het is allemaal terug te vinden nu het water zo laag staat. Op de terugweg kies ik voor een iets langere route, kijken hoe het er in de rest van de polder voor staat. Ook hier droefenis. Wat ik wél zie dat zijn de diep uitgeholde oevers. Iets om komend voorjaar op te letten.

Ik ga nu definitief omschakelen. Het begint te kriebelen. Snoeken. Met dood aas dus. In het verleden heb ik veel met een boot gevist. Op de Lek en een grote zandplas heb ik na een seizoen puzzelen het mysterie ontrafeld. Steeds meer kruisjes op de waterkaart geven aan waar de beste stekken te vinden zijn. Na jaren fanatiek bootvissen kom ik er achter dat kantvissen me beter bevalt.

Dat wil nog niet zeggen dat de rivier en alles dat erbij hoort niet op mijn lijstje komt te staan. Maar ook hier ben ik afhankelijk van de omstandigheden. Stroming is op de rivier héél belangrijk. Geen stroom, geen vis. Hoog water kan lastig worden. Waar ik ook veel voor voel is een zandplas met glashelder water. Ik heb er een jaar of acht geleden veel gevist. Ken dus ook alle hoeken en gaten. Laag water komt hier bovendien niet voor.

Ik ga alle hoeken en gaten in de werkplaats afschuimen, op zoek naar bruikbare spullen. Ik heb niet zo lang geleden heel soepel staaldraad gekocht. Maar waar heb ik het in godsnaam gelaten? Alle materiaaldozen spit ik door. Alle bruikbare onderdelen stal ik voor me uit: kralen, wartels, spelden, loodjes, siliconenslang en haken. Het wordt weer dobbervissen. Voor het dobbergebeuren heb ik isolatiemateriaal uit de bouw gebruikt. In blokken op een carbonantenne gelijmd. Afgedraaid in de boormachine. Ze dragen makkelijk vijftien gram.

Makkelijk vijftien gram.

De waterkolom op tien meter water is niet gering bij een klein beetje wind. Met dit drijfvermogen worden ze in ieder geval niet weggedrukt door onderstroming. Het materiaal van het drijflichaam is wat kwetsbaar, dus de dobbers gaan mee in een afgezaagde, driekantige hengelkoker. Langzaam maar zeker komt alles op zijn plaats te zitten. Ik tuig de vijftienvoeter weer eens op. Stuitje, kraaltje, wartel met een stukje siliconenslang om de dobber in te prikken.

Ik heb in een doosje wat pasklare onderlijntjes gevonden. Ze zijn tot mijn verbazing al gemaakt van het soepele staaldraad. Er zitten kleine dregjes aan. Ik zit nu ook te denken aan enkele haken. Eén haakpunt zal beter prikken dan drie denk ik. Daar kom ik nog op terug. Er ligt nog vis in de vriezer, maar ik zal binnenkort aan de slag moeten om de voorraad op peil te brengen. Na een avondje sleutelen ben ik er klaar voor.

Tijd voor verkenning. Ik heb maar liefst vier mooie diepe plassen op mijn lijstje staan. Helemaal bovenaan staat de rustigste. Daar ga ik dan ook als eerste naartoe. Ik speur de hele oever af naar sporen. Kom resten van een kampvuur tegen. Lijkt me meer dan een paar maanden oud. In de zomer komen hier recreanten, dus er ligt wat rommel. Bij de auto staat een prullenbak dus ik ruim het op. Ik zit liever niet op een vuilnisbelt.

Het is bijna windstil. Een aantal eendensoorten trekt spoortjes in de spiegelgladde oppervlakte. Naarmate ik dichterbij kom worden ze nerveuzer en vliegen massaal naar een verre hoek. Ik ben dik tevreden. Loop zo lang rond dat ik geen tijd meer heb voor de andere plassen. Het moet hier maar gebeuren. Ik ga hier zitten wachten op een vet, lui, dik wijf….

Nerveuzer…