TotalFishing

KarperPassie 254

Door Co Sielhorst

Na de extreem lage waterstanden ben ik gewoon doorgegaan met voeren. In de loop van de week is het weer redelijk goed gekomen. Iedere dag lichte stijging. Ik hoop alleen dat de karpers niet weggejaagd zijn uit de ondiepe arm. Een half metertje water is niet veel. Grote vissen zullen zeker wat meer diepte gaan zoeken.

Of ze hierna weer terugkeren naar de dode arm, dat weet ik niet. De regen van de laatste dagen komt als geroepen. Naarmate de week vordert zie ik onderweg in de polder dat het er niet slecht uitziet. De temperatuur loopt eind van de week op naar twaalf graden. We gaan het nieuwe jaar in met een eeuwrecord. Tegen het eind van de week zijn de houten obstakels op mijn stek niet eens meer te zien, dat betekent dat er ongeveer een halve meter water bij is gekomen. Daar word ik weer helemaal blij van.

Donderdag heb ik geen tijd om te voeren. Meubeltjes kijken. Het is eigenlijk wel tijd om die hele ouwe meuk er een keer uit te flikkeren. Inspirerende dag. De volgende dag ben ik er weer met mijn hand vol knikkers. Er golft een vis weg onder de inslag van een tiental balletjes. Hoopgevend. Het verstevigt het vertrouwen dat ik hier nog wel even verder kan. Het valt niet mee om hier de auto nog te keren. Ik zorg dat ik minstens een van de voorwielen op het asfalt hou. Na vier keer heen en weer steken kan ik weer huiswaarts.

Het ligt voor de hand om op oudejaarsdag te gaan vissen. Dat is al heel lang traditie. Wat zit ik nou te zeiken. Traditie? Heb ik ooit wel eens iets gevangen op de laatste dag van het jaar? Voor zover ik me kan herinneren niet. Het is ook bijna overal een enorme teringherrie met dat vuurwerk. Een dag later is het allemaal veel rustiger. De temperatuur gaat zoals voorspeld naar twaalf graden. Wat een luxe. Er komt wel een regengebied over. Dat neem ik dan maar voor lief.

Ik sta op de laatste dag van het jaar weer mijn bijna dagelijkse handje te voeren. Overal dreunen zware explosieven. Sommigen gaan zo hard dat witvis geschrokken door de oppervlakte springt. Ik weet dat een vis heel gevoelig is voor plotselinge drukgolven. Heel lang geleden heb ik staan kijken naar een paar rotjochies. Gooiden rotjes tussen de eenden. Eenden helemaal in paniek dus. Dan landde er een rotje in het water…

Ik verwachtte dat het water ervoor zou zorgen dat het geval niet afging. Niet dus. Het water spatte met een knal hoog op. Direct hierna dreef er een verdoofde zeelt met zijn buik omhoog aan de oppervlakte. Het beest draaide zich even later weer om en maakte dat hij weg komt. Ik weet dus zeker dat die zware dreunen niet als prettig ervaren worden door vissen.

Nieuwjaarsbezoeken moeten even wachten. Het jaar duurt nog lang genoeg. Ik rij tot dicht bij mijn stek. Heel zachtjes natuurlijk. Groot voordeel is dat ik mijn hele kledingmagazijn achter me heb staan. Het regent nog niet, dus de plu mag ook nog even in de auto blijven. Wat trekt een mens aan bij twaalf graden? Niet alles natuurlijk. De warme broek lijkt me wel prettig. Het extra fleece jack blijft ook in de auto. Waterdichte buitenjas lijkt me wel lekker. Het begint wat te miezeren. Het houdt na een paar minuten ook weer op. Geen paniek dus.

Even later zit ik te genieten achter mijn hengel. Er staat een vriendelijk kabbeltje. Verderop in de hoek is het bladstil. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven. Er staat een vis zo woest te spitten dat er een grote, zomerse schuimplaat ontstaat. Door het lichte windje wordt het een langgerekt bellenspoor. Door het opstuwende windje loopt de oppervlaktespanning wat op in de dode arm. Het gevolg is dat belletjes net even langer blijven plakken op het water. In het rustig uitlopen van de kabbel zijn nog veel meer bewijzen van activiteit blijven plakken. Er is volop activiteit in de dode arm. Dat doet het wel voor mijn vertrouwen.

Ik schuif het pennetje op de normale diepte. Alles is weer normaal. Er is alleen geen blad meer te vinden. Er drijven wat gammele stengels. Even proberen om de lijn niet op die plantenresten te gooien. Het drijft allemaal los, dus die troep gaat geheid voor problemen zorgen. Na het eerste onderhandse worpje tik ik een keer met de top. De lijn zakt zonder problemen tussen drijven rommel. Binnen een kwartier zakt het rode puntje weg in het bruine water…

Zonder naar de lijn te kijken, haal ik hard uit. Helemaal mis dus. Ik moet even de spanning weg laten ebben. Van de eerste aanbeet krijg ik meestal trillende handjes. Helemaal als ik hem zo glorieus mis. Toch is het bemoedigend, zo snel een aanbeet. Geen panische schuimstreep, dus geen lijnzwemmer. Bij de volgende kans iets rustiger reageren.

Binnen een paar minuten zie ik alweer beweging. “Koester je kansen,” zeg ik tegen mezelf. Ik pak de hengel op, zo voorzichtig mogelijk. Vooral die vis niet te verstoren. Pennetje zakt één of twee millimeter. Lijkt dan heel langzaam naar rechts weg te drijven. Ik doe niets. De vis ook niet meer. Ik zit minstens nog een kwartier in spanning. Ja, er gebeurt weer iets. Kleine schokjes. Ik denk aan knabbelende witvis. Daar heb ik in de voorbije maanden helemaal geen last van gehad, waarom nu dan wel?

Zal toch wel zeelt zijn. Ik denk weer terug aan de laatste zeelt van een paar weken geleden. Die heeft de deegbal in zijn bek bij de laatste keer opdraaien. Misschien is er nu ook zoiets aan de hand. Voorzichtig strek ik de lijn. Bemerk weerstand en haal snoeihard uit. Hebben dat beest. Dus toch zeelt. Fantastische beesten. Vechten als een tijger, ook in de winter. Zoals wel vaker, trekt het kabaal van een zeelt de volgende zeelt aan. Ook nu zit ik midden in een zeeltorgie. Na vijf van die goudstaven geloof ik niet meer in karper.

Het begint venijnig te spetteren. Het grijze gordijn schuift voor het laatste licht. Onder het inpakken kan ik er niet omheen kijken. Een prachtige pol oranje bloempjes staat zich nog één keer uit te sloven…

Een prachtige pol oranje bloempjes staat zich nog één keer uit te sloven.