KarperPassie 252
Door Co Sielhorst
Er is een pittige storm voorspeld. Ik heb superdagen en nachten meegemaakt met loeiende wind door de kale takken, helemaal bij een temperatuur boven de tien graden. Op de dag ervoor komt er een vervelend bericht: het gaat slecht met Toos d’r moeder. Ze overlijdt nog dezelfde dag. Ik heb altijd gezegd dat ik zelfs voor een sterfgeval niet thuis blijf, hooguit voor mijn eigen sterfgeval.
Dat blijkt dus niet te kloppen. Wat een berg werk komt er op ons af. Daar kan ik me dus niet aan onttrekken. Achtentachtig jaar is geen kleinigheid. Ze heeft de laatste zeven jaar in de ‘funny farm’ doorgebracht. Iedereen ziet het als een bevrijding. Maar voorlopig moet ik deze storm aan me voorbij laten gaan. Ik zie wél kans om nog even naar mijn stek heen en weer te flitsen. Even een handje knikkers erin. Het is de dertiende. Ik geloofde er nooit zo in, maar nu blijkt dertien toch een ongeluksgetal.
Vrijdag de dertiende is voor mij wel eens beter verlopen. Vrijdag de dertiende ving ik mijn eerste dertig plus-vis. Ik ben die dag onder een ladder doorgelopen. Er stond een snerpende oostenwind. Het was zwaar mistig, ik ken hele volksstammen die alleen hiervoor al thuis blijven. Het vroor, de mist vormde een ijzig wit laagje op mijn hengel. Vlak voor mijn stek was ik nog bijna over een zwarte kat heengereden. Dit was toch wel een verontrustend aantal signalen dat er op deze dag alles fout moest gaan.
Binnen een uur kwam de eerste vis binnen. Natuurlijk woog ik in die tijd alles. Ik had al een hele rij hoge twintigers gevangen en iedere week ging mijn persoonlijk record eraan. Een flinterdun streepje van de magische dertig af. Binnen een half uur volgde de tweede aanbeet. Een helse klus, maar ook deze vis kwma binnen.
Hij leek zwaarder en dat bleek te kloppen: mijn eerste dertig plus-vis. Een prachtvis met grote onregelmatige schubben en vale, loodgrijze kale huid. Laat de fanfare nu maar komen! Ik zat de rest van de nacht waarschijnlijk met een stomme grijns op mijn smoel.
Het is nu weer de dertiende dus. Geweldige temperatuur… en ik kan niet vissen. Het valt me op dat het water een stuk lager staat dan mormaal. Het is wel dertig centimeter gezakt. Waar ik een paar weken geleden nog staarten door de oppervlakte zag zwaaien, kijk ik nu op een kale zandbank. Dan rapen de karpers hier nog steeds mosselen op.
Heel veel jaren geleden heb ik geprobeerd uit te vissen wat die vissen zo kort in het kantje zoeken. Op de tast voel ik grote aantallen zoetwatermosselen. Natuurlijk ook eens mee gevist. Niet doen. Alle voorkomende vissen gevangen behalve karper. Stapelgek word ik er van. Geen seconde rust.
De dagen hierna wordt het duidelijk frisser. Natte sneeuw die blijft liggen in de schaduw. Het valt met lome klodders naar beneden. Een enkele laatbloeier staat er nog opmerkelijk fris bij. Ik durf niet meer met de auto naar mijn stek. Keren op een pittige helling lijkt me nu niet slim. Ik loop door de kille, natte drab te baggeren. Natte schoenen, kouwe poten. Blij dat ik weer bij de auto terug ben.
Een enkele laatbloeier staat er nog opmerkelijk fris bij.
Bij het slootje zie ik hoe helder water zich mengt in de modderstroom. Het gemaal draait op volle toeren. Ik keer voor het bruggetje en rij het paadje weer af. Ontwijk een paar diepe kraters in het wegdek. De hagel slaat knetterend op de ruit. Rustig aan maar, het kan wel glad worden. In plaats van de tijd gaat er een temperatuurmelding op het dashboard knipperen. Ook de auto merkt dus dat het glad kan worden.
Het gemaal draait op volle toeren.
Langs een strook maïs scharrelen een paar fazanten rond. Slim van die jagers. Daar is de grote zilverreiger weer. Een elegante hagelwitte vogel. Net zo groot als een blauwe reiger. De meeste blauwe reigers staan met dit weer maar een beetje te kleumen met hoog opgetrokken schouders. De zilverreiger beweegt als een ballerina.
Blijft de maandag over om deze week nog een balletje deeg te laten zakken. Het is koud. De klok is weer temperatuur geworden. Het is een stuk droger. Onderweg zie ik ijs op sommige slootjes liggen. Daar maak ik me nog helemaal geen zorgen over. Het polderwater staat wél angstwekkend laag. Kilometers van tevoren weet ik al hoe de waterstand is op het fort. Het grootste deel van de polder staat rechtstreeks in verbinding met het fort.
Het water is dik. Zo noemde mijn vader dat als het deze modderige kleur kreeg. Geen kunstaasvisser die het gelooft, maar ik heb dolle tijden meegemaakt met lawaaiige kunstaasjes in de kolkende modder. Ik heb weer een extra laagje thermo-ondergoed aan. Nog vóór ik halverwege ben krijg ik het wel erg heet. Dan ontdek ik dat de blazer nog op de hoge stand staat om de condens van de voorruit te blazen. Snel raam open om frisse lucht binnen te krijgen.
De zon staat laag, de natte weg schittert me tegemoet. Ik draai de brug over. De schittering is weg. Ik kijk door de kale takken. Dan zie ik iets schokkends. IJs. Zover ik kijken kan is een bruine, kreukelige oppervlakte te zien. De moed zakt me in mijn pantoffels. Ik ga eerst kijken hoever die ijsplaat zich uitstrekt. Mijn stek is vanaf de auto niet te zien. De natte sneeuw is niet nat meer. Het gras knispert onder mijn voeten.
Mijn stek blijkt helemaal bedekt met een dun laagje ijs. Vijftig meter verderop zie ik een vriendelijk kabbeltje. Hier moet ik even over nadenken. Niet te lang. Ik gok het. Ik sleep mijn spullen naar de ijsrand. Ik weet dat het hier ongeveer even diep is. Ik kijk het een paar uurtjes aan. Krijg geen enkel teken van leven. Ik zie wél dat de ijsrand steeds meer begint te golven. Ik ben voor het donker wordt, al aan het inpakken.
Thuis stort ik me eerst op de weerberichten. Gaat het komende nacht weer vriezen, dan heb ik op het fort voorlopig niets meer te zoeken. Het stilstaande lage water ligt helemaal in de luwte. Alleen een pittige westenwind heeft vat op deze stille hoek. Volgens de berichten gaat de temperatuur in de loop van de week een flink stuk omhoog. Ik hoop dat het een beetje betrouwbare berichten zijn…
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
