TotalFishing

KarperPassie 241

Door Co Sielhorst

Prachtig windje op mijn stek. Het water is glashelder, zie duidelijk mosselschalen liggen op de bodem. Een lijster gebruikt een steen om slakken op stuk te slaan. Karpers hebben een soortgelijk gedrag. Op min of meer vaste plaatsen ben ik eerder plekken tegengekomen waar heel veel mosselschalen bij elkaar liggen.

Ik heb geprobeerd om vast te stellen of karpers de mosselen op een mosselbed kraken. Heb uren over de rand van de boot liggen kijken, maar heb nooit vast kunnen stellen dat karpers op een mosselbed de schelpen liggen te kraken. Dat wil nog niet zeggen dat karpers en lijsters het zelfde eetpatroon vertonen.

Ik heb nu vijf dagen gevoerd met tijgertjes. Bij de derde keer maak ik een fout. Er staat nauwelijks wind. Op alle omgewaaide bomen zitten koppels eenden van het zonnetje te genieten. Ik kom heel gluiperig aansluipen. Daardoor schrikken de eenden pas als ik heel dichtbij ben. Complete paniek. Met veel kabaal slaan minstens vijftig eenden op de vlucht. Veel gefladder, kraters in het water. Ik ben er weer ingetrapt.

Nu zijn er bijna geen eenden, ze zitten liever in de luwte. Toch neem ik de tijd om goed op te letten. Dat wordt ruimschoots beloond. Als een reiger stap voor stap naar mijn stek. Royale rugdekking, trage bewegingen. Wat een fraai schouwspel. Een brede bronzen staart waaiert langs de oppervlakte. Zo ziet het er uit als de eenden niet in paniek raken. Ik open het bakje tijgertjes. Ik kan er twee uit mijn hand laten vallen.

Ze dwarrelen een decimeter voor de bek van de vis naar de bodem. De fraaie schub ziet ze vallen en reageert er meteen op. Kop naar beneden, staart omhoog. Bek vlakbij het eerste nootje. Even een korte beweging met de kieuwen. Nootje weg. Het tweede nootje heeft de vis ook snel gevonden. Met een rukje van de kieuwen zuigt de vis een vacuüm en het tweede nootje flitst naar binnen. Ik heb veel vaker vissen zien azen, maar dit is een prachtige demonstratie. Camera? Hoezo camera. Het gebeurt maar zelden, maar deze keer sta ik met lege handen. Toch is het gewoon een magische ervaring, een vis uit de hand voeren. Volgende keer springt er misschien wel een karper door een hoepel…

Iets dapperder laat ik een klein handje voor de vis vallen. Dat is hem net even te gortig. Beteuterd sta ik naar de grote stofwolk te kijken die de vis opgewerveld heeft. De rest van de bak gaat te water. Die vis komt heus wel terug. Ik wacht het niet af. Tevreden loop ik terug naar de auto.

De volgende dag ben ik er weer in de loop van de middag. Het weer is net zoals gisteren, een rustig windje, volop zon en boven de twintig graden. Niet slecht voor begin oktober. De eerste bladeren dwarrelen uit de bomen. Het verval is ingezet. De benadering is stukken beter. Ver van het water zwaaien, beetje opvallen. De eenden zijn dan ruim van te voren gewaarschuwd en zwemmen kalm het wijde water op. Bij de eerste overhangende takken schommelen karpers in het ondiepe water.

Het verval is ingezet.

Ik loop er met een grote boog omheen. Op mijn stek scharrelen drie karpers rond. Ik kijk het even aan. Nu wel met de camera bij de hand. Een film van dode algen vormt een storend laagje. De camera stelt scherp op het groezelige laagje en niet op de vissen. Hier kan ik niet veel mee. Dan zie ik uit de rechterhoek van het water een bootje aankomen. Twee kinderen zijn aan het spelevaren. De karpers lijken verstoord. Hier wordt zo weinig gevaren dat de vissen er erg nerveus van worden. De eerste vis gaat ervandoor. De tweede volgt snel. Dit soort signalen heeft een soort kuddegedrag tot gevolg. Alle vissen zijn snel verdwenen. Ik kruip wat dieper tussen de struiken, stort mijn bak nootjes en loop terug. Tot in de verste uithoek geen vis meer te bekennen.

Dit voorval doet me weer denken aan de eerst zonnige aprildag aan een recreatieplas. Ik heb het hele water voor mezelf. Kristalhelder water. Korte kabbel. Ik ga aan de windkant kijken. Op heel veel wateren luisteren karpers naar de wind. Ver van het water loop ik door de kale schapenwei. Brasems waarderen het eerste lentezonnetje. Enthousiast staan zwarte staarten door de oppervlakte te wuiven. Daar ben ik niet naar op zoek. Het is wél een leuke aanwijzing. Het water is aardig aan het opwarmen langs de ondiepe oever. Ik pak de kijker erbij en speur steeds een stuk oever af voor ik verder loop. Ik zie geen brasems meer. Goed teken.

Oranje staartlob! Nog één. Ik zit goed hier. De bedoeling is om een emmer tarwe te storten, maar ik ga niet over de azende vissen heen gooien. Ik probeer vast te stellen of de vissen een bepaalde richting op gaan. Dan kan ik ver bij de vissen vandaan voeren. Ik ga rustig van het zonnetje genieten terwijl ik de bewegingen afwacht. Aan de overkant zie ik een bont zijl opduiken. Een jonge gast gaat zijn surfplank optuigen. Mag allemaal, het is tenslotte een recreatieplas.

De eerste meters gaan wat moeizaam. Veel vallen en opstaan. Het jong is nu midden op de plas. Ik verwacht dat hij mij als mikpunt gaat gebruiken. Een soort pisvlieg dus. Valt reuze mee. Hij koerst zijn plank naar de verste hoek. Het enige merkbare resultaat van de kalme vaarbeweging is een minimaal boeggolfje van nog geen twee centimeter hoog. Ik heb nooit eerder zulke grote paniekgolven van de oever weg zien stormen.

Snoeiheet. In oktober. De eerste visdag op mijn stek. Er staat een vreemde golfbeweging, ondanks de plakkerige windstilte. Ik denk aan een landing van een koppel ganzen of zo. Na een uur denk ik dat er iemand op een vlondertje zit. De zon valt er nu pas op. Ja hoor, er zit iemand te zonnen. Ik verbaas me erover dat er geen vis te bekennen is. Geen botje te bekennen. Dan schrik ik van een grote klap bij de vlonder. Er duikt iemand in het water.

Met veel kabaal trappelt iemand op zijn rug door het water. Na verloop van tijd bereiken de golven mijn oever. Inpakken en wegwezen. De laatste poging een dag later, verloopt rustiger. Geen recreanten, wél een andere windrichting. Dat gaat héél erg rustig worden vandaag. Een aangespoelde boom maakt het vissen ook nog heel moeilijk.

Een aangespoelde boom bemoeilijkt het vissen…