KarperPassie 238
Door Co Sielhorst
Op weg naar het fort kan ik door de polder. Hoeft niet, maar ik doe het toch. De smalle asfaltweg langs de wetering lijkt verstopt. Er staat een bestelbusje te wachten tot een landbouwtrekker klaar is met een klus die me nog niet helemaal duidelijk is. Het gaat allemaal even duren zo te zien, dus ik ga polshoogte nemen.
Via een soort rijdende marktkraam wordt een boot te water gelaten. De grote gruwel waar ik al jaren de rillingen van krijg: een maaiboot. Ik krijg wél een mooi inkijkje in de techniek. De messen waar deze vaartuigjes mee uitgerust waren, zijn er niet meer. In plaats daarvan hangt er een draaiende rol achter met uitstekende stekels. Ik begrijp dat hiermee de bladmassa van de plantenbedden afgerukt wordt. De wortels blijven gewoon intact voor zover ik het kan bekijken.
Het duurt een paar minuten voor ik er langs kan. De trekker heeft weinig ruimte, maar de chauffeur is duidelijk héél ervaren. De boot wordt gelanceerd. Er staat een mannetje in om het vaartuig klaar te maken voor de verwoestende tocht. De trekker komt los van de maaiboot. Het ophangmechanisme komt keurig achter de trekker aan. De weg komt vrij om door te gaan. Er staat alleen nog een bestelbus op het smalle weggetje. Deur wijd open. Weinig ruimte om erlangs te komen.
Ik probeer het. Langzaam, diep door een plas, kruip ik langs de bus. Plotseling springt de trekkerartiest voor mijn auto. Ik stop natuurlijk meteen. Hij wijst me op een obstakel. Ik heb een stoer betonblok over het hoofd gezien dat gluiperig verstopt zit in het hoge gras. Zit weer niet tegen vandaag.
Bij het fort voer ik eerst een paar brokken, gisteren al nat gemaakt voor wat meer gewicht. Het schiet al veel beter. Tot vlak langs de overkant is nu geen enkel probleem. De karpers reageren enthousiast. Binnen een paar minuten schuiven de bladeren over elkaar. Twee vissen komen elkaar tegen tussen de plompen. Kan leuk worden. Karpers die proberen om elkaar iets af te snoepen. Een regelrechte succesformule.
Hier dus niet. De eerste belangstelling is hartverwarmend. Ik zit regelmatig met trillende handen boven mijn hengel. Binnen een paar minuten drie keer. Iedere keer begint mijn lijn zich te strekken. Nét iets te weinig om te kunnen reageren. De belangstelling ebt snel weg, het lijkt wel of de karpers elkaar waarschuwen. Drijvende brokken, afblijven! Pop up, al helemaal niet aankomen.
Een dag later heb ik weer alle moed verzameld. Het begint toch ergens op te lijken. Een aantal keren een teken van leven, binnen een uur. Het is winderig. Er gaat ook wel een buitje vallen zo te zien. Ik hou de plu binnen handbereik. Mijn gevoel voor dit soort dingen is net zo gevoelig als de buienradar. Het begint te spetteren. De plu dus. Ik probeer hem zittend achter mijn hengel open te krijgen. Dat valt nog niet mee. Ik zet er wat meer druk op.
Plotseling springt het regenscherm open en meteen vouwt het gevaarte zich losjes over me heen. Ik zit tegen een vlijmscherpe satépen aan te kijken. Er zijn een paar baleinen geknapt. Ik ben een fakir. Vlijmscherpe pennen missen me op een haar na. ‘Sportvisser geveld door paraplu’. Ik zie de koppen al in de bladen. Een rukwindje heeft mijn plu om zeep geholpen.
Na minstens tien jaar trouwe dienst is het gebeurd. Het was geen stoer, stevig model. Mede daardoor, een beetje wiebelig, soepel bewegend in de wind, net als een rietstengel, eigenlijk leek mijn trouwe metgezel in barre tijden onverwoestbaar.
Gelukkig valt het mee met de regen. De struiken druppelen wat na. Ik zit tussen vlierstruiken en bramen, redelijk veel brandnetels ook. Ik sleep grote aantallen klitten mee naar huis. Lang geleden heb ik al iets geprobeerd met vlierbessen. Vers geplukt probeer ik de relatie met hennep tot stand te brengen. Een vlierbesje laat zich nog wel op of onder een haak aanbieden.
Lang geleden heb ik al iets geprobeerd met vlierbessen…
Hennep doet het lang niet zo goed. Mix gemaakt. Een eerste test aan de Lek is heel bemoedigend. Ik vang een gigantische brasem, binnen een paar minuten. Daar ik weet dat brasems zich de eerste jaren niet eens aan blikmaïs laten vangen op deze rivier, is dit hoopgevend. Emmers vlierbessen ben ik gaan plukken. Ik kom regelmatig thuis met paarse handen. Tot mijn ellebogen onder de rode vlekken. Als een soort bloeddorstige seriemoordenaar sluip ik door de struiken.
De hele handel gaat de vriezer in. Een week later wil ik de nieuwe aassoort uit gaan proberen. De zakken besjes komen uit de vriezer. Al voor het stadium van ontdooien bekruipt me al de vrees dat er iets niet goed zit. De zakken bevroren besjes zijn veranderd in prut. Nu ik weer tussen de vlierstruiken zit komt de hele film weer voorbij. Ik durf het zelfs aan om zelf van de vlierbessen te proeven. Vroeger ook gedaan. Wat je een vis voorzet moet je zelf ook durven te eten.
Een handvol vlierbessen later moet ik zeggen dat ze best lekker zijn. Ik kom ook een prachtige rups tegen. Een beest van meer dan acht centimeter. Na wat zoekwerk blijkt het een rups van de ligusterpijlstaart te zijn. Ik ben te laat om er nu iets mee te gaan doen. Invriezen is zinloos. Laten drogen lijkt me stukken beter. Peperkorrels zijn ook gedroogde bessen. Kan een leuk experiment worden.
Een beest van meer dan acht centimeter.
Waar ben ik nu allemaal mee bezig? Drijvende aasjes doen het hier niet. Bij mijn beschouwingen valt mijn oog op een grote libel. Een bruine glazenmaker strijkt neer op een natte boomstronk. De grote jachtvlieger doopt haar achterlijf onder de oppervlakte. De laatste handeling voor de libel, eitjes leggen. De zon breekt door. De laatste zwaluwen flitsen hoog boven het water langs de steeds blauwere hemel.
Ik denk nog aan de avond. Misschien dat het aasgedrag hier tijdgebonden is. Op veel wateren speelt dit een grote rol. Tegen de avond zijn de voorspellingen steeds onheilspellender. Ik pas. Later op de avond ben ik hooguit iets te vroeg met mijn indrukken. De volgende dag meldt De Bilt 800 ontladingen op diverse plaatsen, vooral in het midden van het land. Binnen 5 minuten…
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
