TotalFishing

Karperpassie 234

Door Co Sielhorst

Ik heb over het wierprobleem nagedacht. Er moet een drijvend aas komen. Een paar weken terug ben ik bezig geweest om vanaf nul een eigen pizza te bakken. Zelf de bodem maken, een deeg van bloem, wat melk, eitje tikken en mixen die hap. Plakkerige bende. Onder toevoegen van bloem, vooral ook op het aanrechtblad, levert een deeg op dat niet meer aan mijn handen plakt. Stevig door kneden en dan uitrollen.

Niet vergeten om ook hierbij royaal met bloem te strooien. Het wonder geschiedt. Een prachtige dunne lap deeg die ruim over de bakplaat hangt. Ik snij de randen eraf en ga de pizza aankleden. Een laagje gerookte makreel, mosselen en garnalen. Voor de zoute bite een paar anjovisjes. Voor het oog nog wat gesnipperd groen en een snuifje knoflookpoeder maken het feest compleet.

Ik schuif de plaat in de oven. Twintig minuten op tweehonderd. Die tijd heb ik hard nodig om de keuken weer wat toonbaar te krijgen. De afgesneden randen van de pizza liggen me aan te staren. Ik maak er weer een bal van. Het idee is geboren. Ik ga een drijvend aas maken, maar niet nu. Ik mik de deegbal in de vriezer. De bel gaat. De pizza is klaar. Een hele pizza is best veel. Ik vreet mijn vingers erbij op. Hij gaat er helemaal aan.

Hij gaat er helemaal aan.

Twee dagen later ga ik weer aan het knutselen. Ik vis de deegbal uit de vriezer. Ik ga het niet al te moeilijk maken. Een blikje sardienen erop prakken en floatie is ovenklaar. Het ziet er afgrijselijk uit, maar daar gaat het nu niet over. Drijven zal geen probleem zijn. Ik proef zelf even een krokant stukje. Smaak is raak. Dat krokante moet er even af. Een oude truc uit een ver verleden komt weer in beeld.

Eerst in repen snijden en dan in een plastic zak. Een paar knepen met plantenspuit er overheen en een nacht in de koelkast. De volgende dag is de floatie taaitaai. Aas klaar. Techniek is niet moeilijk. Een halve eeuw geleden al afgekeken van Henk Smit. Lang voor Kevin Maddocks viste deze heldere geest al met vast lood. Stevig brood, bij voorkeur stokbrood, uithollen en de overgebleven korst oprollen en nat maken, leverde een onvoorstelbaar taaie, smakelijke drijver op.

Ik was er helemaal stil van. Henk flikkerde met een bonk lood zijn taaie korst midden in de plompen. Zette zijn hengel tegen een steun aan, top richting hemel en ging in standje lui zitten. Het duurde niet lang voor zijn hengel begon te stuiteren. De eerste karper was binnen. Er kwamen er doodleuk nog vier op de kant.

Diep onder de indruk vertelde ik mijn vismaten wat ik gezien had. Verzopen korst met schokeffect. Ik probeerde het bij de eerst volgende gelegenheid. Met veel succes. Die film komt nu weer voorbij. De volgende dag is de pizza al lekker taai. Alleen zit het weer niet mee. Op de twee plassen waar ik wil vissen staat de wind verkeerd. Op de plas waar ik nogal eens een graskarper tegen kom is de windkant niet bereikbaar. De andere plas heeft een enorme oeverlengte bij deze windrichting. Bovendien zijn golven van een halve meter op een ondiepe kant geen ideale omstandigheden.

Ik zoek een water in de luwte van een populierenbos aan beide kanten. Het is hier redelijk stil terwijl er een pittige wind staat. Een bui en een klap onweer zitten er ook in vandaag. De deegbal op een wolk voer heb ik hier nog niet geprobeerd. Er gaat losjes wat voer langs de kant. Een meter uit de kant is ver genoeg. Ik schuif het pennetje een meter hoger dan het diep is. Liggende lijn bij het aas is wat ik voor ogen heb.

Ik zit nog geen kwartier. Een paar schokjes gevolgd door een geweldige golf en diepe kolken. Opgetogen door de snelle reactie, zit ik hierna drie uur te wachten op een vervolg. Het gebeurt niet. Het is bijna donker. Er is narigheid op komst. De wind trekt aan tot er takken uit de bomen beginnen te waaien. Ik ga vluchten. Haal voorzichtig op. Voel dat er kale haak binnen gaat komen. Ik realiseer me meteen wat er gebeurd is. Die snelle reactie is een halve aanbeet geweest. Mijn deegbal is drie uur geleden al van de haak gerost. Ik heb drie uur voor lul gezeten.

De volgende dag ben ik er weer. Nu stroomt het water zacht. Pennetje gaat nog veel hoger. Ver uit de buurt van het aas.Twee handjes voer, strak langs de oever. Ik zie de knetterende reactie van de vettigheid uit het voer voorbij trekken. Balletje gaat te water. Een paar centimeter uit de graskant. Binnen een kwartier schokt het pennetje. Heel doortastend loopt de lijn strak.

Zoals heel vaak de laatste weken, even die massieve weerstand die vrij snel tot overgave lijdt van een grote brasem. Een beest van zestig centimeter ligt amechtig lucht te happen. Nog steeds blijft mijn standpunt overeind dat hard aas meestal niet nodig is. In de bek van deze vloermat passen met gemak drie knalharde ballen van dertig millimeter. Hier word ik niet echt enthousiast van.

Een beest van zestig centimeter ligt amechtig lucht te happen.

Ondanks de zachte stroom zie ik regelmatig graskarpers aan de oppervlakte. Ze happen naar voorbijdrijvende blaadjes die door de straffe wind uit de bomen geblazen worden. Zelfs dor, dood blad pakken ze. Ik ga de proef op de som nemen. De graskarpers worden mijn proefkonijnen. Ik loop voorzichtig een stuk stroom opwaarts. Strooi stukken pizza rond. De graskarpers blijven reageren op blaadjes. Ze hebben geen enkele belangstelling voor mijn zelfgebakken pizza. Verrassend, eindelijk een aas gevonden waar graskarpers vanaf blijven?
Dat is niet slecht voor veel wateren in mijn omgeving. Ze zwemmen in alle rivieren in de Betuwe. Zelfs in de grootste, de Waal.

Graskarperproof is mooi. Ik ga nog een poosje achter de hengel zitten. Het is alweer een poosje geleden dat de eerste brasem zoveel kabaal maakte. Ik voer nog een handje bij. Er komen nog wat stukken pizza voorbij. Er hangen wel wat mooie ruisvoorns onder. Die hebben er wel waardering voor. Gretig rukken ze er stukken vanaf. Gaat mijn pennetje weer. Ik verwacht er al niet veel meer van. Dat is maar goed ook. Tijd voor een brasemproof aasje.