KarperPassie 231
Door Co Sielhorst
De week begint speels. Ik ga proberen om aasvisjes te vangen, maar dan zal ik toch eerst een paar tuigjes moeten maken. Blijkt dat de fijnmotoriek wel wat oefening kan gebruiken. Gepiel met haakje achttien valt nog niet mee. Acht honderdste nylon is net spinrag. Ik ben vroeger veel met dit soort spul bezig geweest, dus ik weet precies hoe het allemaal moet.
Na wat vloeken en zweten heb ik eindelijk een tuigje klaar. Ik heb geen zin om er nog meer te maken. Een sneetje geweekt witbrood en wat los zand om mee te voeren. Aan een bloempapje blijf ik droge bloem toevoegen tot er een soort elastieken deeg ontstaat. Als ik er een plukje van af haal merk ik dat het met droge handen nauwelijks te hanteren is. Krijg het nooit meer van mijn handen af. Met natte handen gaat het al veel beter.
Op naar de duiker.
Op mijn libellenroute kom ik vaak langs een polderwater. Het gaat onder de weg door via een brede duiker. Ik kijk altijd of er iets te zien is. Bijna altijd een school hangvoorns. Meestal scharrelen er baarzen rond. Ik ben een beetje teleurgesteld. Het water is donker en stroomt vrij hard. Natuurlijk, er zijn grote hoeveelheden regen gevallen. Ik kijk het even aan. Een snoek jaagt regelmatig de school voorns op stang.
Ze zijn er dus wel. Handje voer erin en proberen maar. Dat heeft dus geen enkele zin. De witte wolk wordt meteen de pijp in gesleurd. In een ondiep rustig hoekje komen regelmatig visjes naar de oppervlakte. Ik schuif het pennetje naar beneden en gooi in. De eerste keer. Vrij vlot schiet het dobbertje weg. In een reflex gaat het hengeltje omhoog. Ik voel een felle tik tegen het gevoelige latje. Ja hoor. Het is al voor elkaar.
Een compact klitje van spinrag, haakje, pennetje en loodjes zit om de top gefrommeld. Nog geen visje gevangen en ik kan alweer naar huis. Ik schop bijna de emmer water doormidden. Dampend van nijd flikker ik de spullen in de auto.Thuis gekomen ben ik weer redelijk afgekoeld. Ik ga zelfs nadenken. Wat is er nou precies gebeurd? Het dobbertje draagt vrij veel lood. Van vier stukjes bladlood, naar de haak toe steeds lichter. Ik denk dat het een te zware belasting is. Eenmaal in beweging gezet is het niet meer te stuiten. Als door een katapult afgeschoten suist het door de lucht en als het onderweg iets raakt is het meteen een drama.
Ik ga het anders proberen. Uit de punt van een ganzenveer knip ik de tien dunste centimeters. Die strip ik kaal. Haal er nog een licht schuurpapiertje langs en klaar is de basis. Van dun messingdraad draai ik een oogje. Met een likkie tweecomponentenlijm plak ik het oogje in het dikste deel van het veertje. Op het dunste stuk een halve centimeter rode nagellak en klaar is het dobbertje. Het gaat zo soepel, ook met de fijnmotoriek, dat ik er meteen nog een paar maak.
Even een test in een bak water. Geweldig, het pennetje gaat staan op het gewicht van het ingelijmde oogje. Dat betekent dat er geen lood meer nodig is. Dat deegje dwarrelt dan wel héél natuurlijk naar beneden. Snel een paar tuigjes maken voor een volgende poging.
Vol goede moed ben ik de volgende avond weer op weg naar de duiker. Het water staat nu stil. Het is nog wel troebel. Er is veel activiteit aan de oppervlakte. Lekker ondiep vissen dus. Het eerste visje is binnen een paar seconden binnen. Vanaf hier gaat het heel snel. Aasje raakt het water, pennetje gaat langzaam staan. Vrijwel direct volgt de aanbeet. Bijna alles is raak. De enkele misser loopt ook goed af. Het pennetje weegt niets, dus wordt ook niet afgevuurd als een raket. De snelheid loopt op. Zestig visjes in een uur. Bijna ouderwets wedstrijdvissen.
Waarom zoek ik deze narigheid eigenlijk? Ik krijg de onweerstaanbare kriebel om iets op roofvis te gaan proberen. Daarom is dit een noodzakelijke stap. Nu gaat het allemaal erg soepel. Ik ga dit najaar en deze winter met natuurlijk aas vissen. De zeevissen sla ik bewust over omdat de hele wereld hier inmiddels mee vist. Gewoon even investeren. Natuurlijk is de karperkriebel er nog. Ik ga een avond aan de Lek zitten. De waterstand is dik in orde. Het stroomt alleen niet. Minder gunstig, maar ik ga toch. Ik kan nu wél de ‘los-voer-methode’ met de deegbal proberen.
Het is een prachtige avond. De wind valt weg. De zon komt nog even kijken. Een bloedrode zonsondergang. Er komen veel watervogels over. Gaan allemaal overnachten op de grote diepe zandplas iets verderop. Twaalf grote zilverreigers, een handvol lepelaars, visdiefjes die nog een schemervisje mee proberen te pakken. Baarzen smakken tussen een school kleine visjes langs het kiezelstrandje.
Achter me trage kolken langs de krib. Een grote winde scharrelt langs de stenen. Alle zintuigen komen hier aan bod. Een lust voor het oog. Alleen maar vogelgeluiden. Dan is er nog de geur van de rivier. De mossige aanslag op het basalt geeft een mooie, zompige geur. Doet in de verte denken aan zilte zeelucht. Al dat moois levert echter geen vis op. Wel weer de bevestiging dat zacht aas niet betekent dat ik gek wordt van kleine vis.
De volgende avond ben ik er weer. Nu gewapend met een feederhengel, zware lijn, soepel staaldraadje en grote enkele haak. Shit, steun vergeten. Ik trim even een reuzenberenklauw. Op de meeste diepe plekken heb ik in de loop der jaren aanbeten gehad van vissen die na imposant geweld losraakten. Dat zijn absoluut monsters geweest. Een bek als een schuurdeur en lange baarddraden. Er mag niet gevist worden op deze soort dus ik ga geen namen noemen anders word ik morgen meteen van mijn bed gelicht.
Diepe plek, acht meter. Licht loodje. Een haak waar grote streamers op gebonden worden, maatje 6/0. Op de haaksteel schuif ik stuk of zes dikke dauwpieren. Daar prik ik een dode voorn achter. Een imposante hap voor een imposante vis. Ik ga nog even door in het donker. Dan gebeurt precies waar ik bang voor ben. De hele combinatie zit muurvast. Ik kan alleen de lijn maar kapottrekken. Komende week weer genoeg te doen dus. Schone stek zoeken.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
