KarperPassie 229
Door Co Sielhorst
De plas dus. De aanpak blijft hetzelfde als in de polder, alleen ga ik het systeem nog verder uitkleden. Geen pen. Ook geen waker. Zelfs geen hengelsteun. Ook geen pieper. Het voeren blijft hetzelfde. Stoffijn voertje. Gemalen pellets. Het valt bij aanraking van de oppervlakte uitelkaar en zakt als een wolk naar de bodem. Ik voer kleine balletjes die weinig kabaal maken.
Ze zijn ook heel licht. Er scharrelen een paar vissen langs de oppervlakte. Die zijn niet onder de indruk. Ik ben wel vergeten om een snoeischaartje in mijn tas te gooien. Dat is helemaal geen probleem. Ik ga liever niet zitten slopen als het niet echt nodig is. Het is een klein gaatje met links een zwaar overhangende waterwilg. Rechts een wortelkluit van een flinke els, maar ik denk dat een vis hier niet onderdoor kan.
Dit het strijdtoneel. Ik doe het er mee. De deegbal weegt genoeg. De bal gaat gewoon op de haak. Hier is echt geen lood bij nodig. Wat ik wel op de lijn laat zitten is de zinkende tube. Zo weet ik zeker dat de lijn mooi strak op de bodem ligt. Het laatste stuk ligt vlak voor de top in grote krullen op de oppervlakte. Ik zit een uurtje te genieten. Er zijn nogal wat vissen actief aan de oppervlakte. Ruisvoorns happen regelmatig naar de punten waar de lijn het water raakt.
Het strijdtoneel.
Vliegjes die hier het water raken worden met smakkende geluiden van de oppervlakte gegrist. Boven me in de elzen roept een klein vogeltje nogal indringend. Is dit paniek? In eerste instantie denk ik van wel. Ik kijk goed om me heen. Ik zit toch niet vlak bij een nest? Nee, het wordt al rustiger. Er scharrelt een tweede vogeltje rond. Ze lijken met kleine geluidjes contact te houden. Ik durf nu nog rustig even rond te kijken. Het is nog niet eenvoudig om de beestjes te vinden.
Zonlicht wordt weerkaatst op de kabbel en door de bomen gespetterd. Duizend spiegeltjes strooien met zonlicht. Blaadjes wapperen in de wind. Dan zie ik eindelijk twee vogeltjes door de takken scharrelen. Ze zijn nu duidelijk aan me gewend? Komen tot op een meter van me blaadjes inspecteren. Ik gok op kleine karekiet, maar er zijn nogal wat soorten die op elkaar lijken.
Kringelen van de lijn, het strekken van de lussen is dramatisch goed te zien. Beter nog dan een wegzakkend pennetje. Mijn hart bonkt in mijn strot. De lijn loopt strak… Met trillende handen hak ik een gat in de lucht. De lijn komt uit een heel andere richting. Daar heb ik mijn aas niet neergelegd. Het vreemde gevoel van een vis die door mijn lijn geraakt wordt, bevestigt mijn vermoeden. Een lijnzwemmer, maar dan vlak onder de kant. Ik leg een nieuwe deegbal op zes meter uit de kant. Door de harde haal is de lijn wat meer gestrekt en misschien ook wat ontvet. Ik zie in ieder geval dat de lijn nu veel beter door de oppervlakte zakt. Recht naar beneden onder de top.
Ik heb een onrustig gevoel. Hou de hengel in mijn hand. Denk terug aan mijn beginjaren in de karpervisserij. Iedereen steunde toen de hengel wat omhoog af en zette een Japanse rood/witte klemwaker op de lijn vóór de top. Wat haalden mensen allemaal een onzinnige fratsen uit. Een straklopende lijn is toch niet te missen? Een paar minuten later gebeurt het gewoon.
De lijn strekt zich, het verdwijnpunt klimt het water uit. Nét voor de lijn helemaal strak staat haal ik uit en geef meteen zoveel mogelijk tegendruk. Maakt weinig indruk. Alsof er een trein op gang komt. Een tiental meters lijn wordt van het spoeltje gerost, terwijl de slipmoer haast niet strakker kan. Dan ineens dat misselijk makende, holle gevoel. Afgelopen. Over. De wegdenderende bult op het water zegt alles. Dit was een bak. Ik laat me nog niet naar huis sturen. Ik zit net een uurtje. Het weer is fantastisch.
Er zijn nog steeds een paar vissen actief. Gewoon doen alsof er niets gebeurd is. Is alles nog in orde? Haak is nog vlijmscherp. Alles hangt er goed bij. Ik voer luchtig nog wat bij. Wat wolkt dat spul mooi luchtig naar beneden. Binnen tien minuten klimt de lijn weer het water uit. Ik bonk vast op een woesteling. Toch gaat deze vis er niet vastberaden als een tank vandoor, komt zelfs wat naar me toe. Die paar meters krijgt hij niet meer terug. Ik blokkeer alle zetten.
Eerst denk ik dat het een slanke, grote schubkarper is. Door de harde drilstijl met de taaie volglashengel komt de vis naar de oppervlakte. Zwarte rug, korte rugvin, ik weet genoeg. Het is een grasbak van een meter. Ik geef hem niets meer cadeau. Overtuigend stuur ik de vis richting landingsnet. Dan komen er een paar furieuze sprints. Dat alles gewoon heel blijft, verbaast me. Ik probeer nog wat bij te remmen met mijn hand op het spoel. Oppassen met de lijn, want die kan verwoestende dingen doen met vingers.
Grasbak.
Het beest probeert het nog een aantal keren. Waar haalt die vis de energie vandaan? Het loopt goed af maar het is wel prutsen in dit kleine gaatje. Ik realiseer met ineens dat het systeem werkt. Een stoffijn laagje voer. Ruikt aantrekkelijk. Geen vis die er iets mee kan. Het deegballetje is het enige waar ze iets mee kunnen. Het lijkt ook redelijk instant te werken. Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet. Er ligt weer een flinke bal op de stek. Binnen een paar minuten draaien trage kolken over mijn stek.
Onder de dekking van het ruige groen, durf ik op te staan. Een zwarte staart draait langs de oppervlakte. Het is een graskarper. Door de stand van zijn bek moet een graskarper bijna op zijn kop gaan staan om een aasje op te pakken. Een karper kan dat heel anders, die blijft horizontaal in het water en steekt zijn slurf uit en zuigt het aas op. Ik ga weer zitten, want ik ben er van overtuigd dat ik binnen een minuut weer de strijd aan kan gaan met een graskarper.
De lijn voor de top strekt zich weer en vol vertrouwen zet ik met trillende vingers de haak. Alweer raak. Ik zet de vis nog meer onder druk dan de vorige. Deze grasbak is duidelijk groter dan de vorige. Een strakke dril brengt de vis snel boven het net. Het beest ontploft. Onthaakt zich zelfs in het net. Ik maak er dankbaar gebruik van. Trek de mazen omhoog en laat de vis over het koord glijden. Goed, het zijn graskarpers, maar toch ben ik heel tevreden. Binnen twee uur vier keer een duidelijk teken van belangstelling. Van de eerste zal ik nog wel een keer zwetend wakker worden deze week, maar hier kan ik mee verder.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
