Karperpassie 223
door Co Sielhorst
22 februari 2008.
De winterstop is heel kort. Met harde wind en relatief hoge temperaturen wordt het ijs verjaagd. Sommige wateren die helemaal dicht zitten zijn binnen een paar dagen weer helemaal ijsvrij. Onze plas heeft een ideale ligging. De wind staat al dagen voluit op de stek te blazen. De zon heeft op een groot deel van het water vrij spel
De laatste dag van de week is het weer ideaal. Weinig wind. Droog maar wél bewolkt. Ergens moet er een volle maan schuilgaan achter de grauwe deken. De sjouwpartij verloopt soepel. Ik ben zelfs niet buiten adem na een kilometer langs het kronkelende koeienpaadje. Er is hier plaats voor twee hengels. Die staan snel opgesteld. Een paar knalharde ballen verspreid over de stek maken het feest compleet.
Het is zeker niet koud. Laagje voor laagje trek ik de laatste kleren aan, het wordt toch een beetje klam. Wat heb ik dit gemist. We moesten door het ijs een poosje overslaan. De kille, donkere avonden langs de waterkant. De vogelgeluiden, schaterende ganzen, kwetterende eenden, ruziënde koeten en af en toe een lawaaiige fazant. Ook vogeltjes die ik even niet thuis kan brengen. Verder niets dan rust langs dit afgelegen water.
Onze ogen wennen snel aan de duisternis. In de donkere weerspiegeling van bomen aan de overkant zien we zelfs een paar zwanen zwemmen. Aan de oppervlakte blijft het rustig. Waar voorgaande keren springende karpers te zien waren is het heel stil.
Na een paar uur een tik op de rechterhengel. Arie voelt even wat er aan de hand is. Er rommelt iets aan de andere kant. Het is een brasem zegt ie. Dat blijkt te kloppen. Ik kruip onder in de kant om het beest op te vangen. Die weet niet wat hem overkomt. Scheurt in plané de rietkraag in. Lastig om achter de kop te pakken, veel te groot. Ik maak hier mijn net niet voor nat. Veel te veel kabaal ook. Ik kan hem bij de onderlip pakken en in het water onthaken. Helemaal perfect.
De aasaanbieding hangt er nog puntgaaf bij. Dat beest is gewoon per ongeluk tegen de haak aan gezwommen. Die bal past nooit in die bek. Door snel en doortastend te handelen heeft de hele operatie niets verstoord denken we.
Een uur later blijkt dat te kloppen. Zonder voorafgaande tekenen strekt de lijn zich. Tik, tik, tik, bloedstollend traag begint de slip te tikken.
Meteen staat Arie bij de rechterhengel, geeft een slinger aan de baitrunner en haalt de twaalf voeter achterover. De slip staat onbeschoft vast. Ik heb even geen tijd om bij het spektakel te blijven. Oppassen waar de vis is. Met een noodgang draai ik de tweede hengel uit de weg. Het is een beer hoor ik Arie kreunen. Dan heeft hij alle ruimte nodig. Ik hoor het lood plonzen. Zonder op orde en netheid te letten gooi ik de hengel tegen een boom. Nu het landingsnet in elkaar.
Al die tijd heb ik geen slipgeluid gehoord. Wat ik wel hoor is woest roeien in de oppervlakte. De strijd vordert gestaag. De reus krijgt geen meter cadeau. Ploegt nu voor het riet langs. Brede rug uit het water. Kop links, kop rechts, niets help. De druk van de drieponder blijft zo hoog als maar enigszins kan. Met heel veel gevoel en ervaring dwingt Arie de vis naar de kant. Daar staat het net al te wachten.
Ik zet nog één stap naar voor. Strek me zo ver mogelijk uit om het net wat dieper weg te steken. Daar komt de wankelende gigant aan. Valt nu om. Onder druk nog iets dichter bij het net. Dan kan ik het net volledig onder de vis duwen. Een hele brede staart kromt zich over het touwtje. Met een korte stootbeweging zorg ik dat de vis dieper in het net valt. Dan begin ik het net met zware lading naar de kant te trekken. Natuurlijk heb ik allang gezien dat het een hele grote spiegel is. Eenmaal voor mijn voeten zie dat deze bak nog groter is dan de veertiger van januari.
Goed gedrild man zeg ik, goed geschept man, zegt Arie. Na een stevige handdruk zoekt hij een weegplekje. Mooi vlak zodat de vis niet weg kan glijden want dan is er geen houden aan. De klok gaat op nul met het natte weegzakje. Ik krijg de zaklamp in mijn handen gedrukt. De naald zwiept rond naar iets meer dan drieëntwintig kilo. Ruim zesenveertig pond.
...Nog groter…..
Met al enige routine achter de rug maken we meteen een tiental plaatjes. Dat heeft bij elkaar niet meer dan een paar minuten geduurd. Ik licht even bij terwijl Arie de vis langs de struiken naar een ondiepe plek draagt. In het schijnsel van de lamp volgen we de vis nog even. Hij zwemt stevig door naar dieper water.Het is nog niet zo laat. Bovendien is het vrijdagavond. We blijven nog een uurtje zitten. Gewoon nagenieten.
Een tweede avond later in de week verloopt vreemd. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Alleen de beweging in de oppervlakte geeft daar al aanleiding voor. Vrij snel roeit er een staart langs de oppervlakte. Op ondiepe plekken langs de kant is het de hele avond onrustig. Door de heldere hemel is er veel te zien. Na verloop van tijd komen we op andere gedachten. Kan dat geen paaiende snoek zijn? Het is veel de druk. Tegen middernacht pakken we in.
Ik ben hier nog niet één keer met een ontevreden gevoel naar huis gereden.
De volgende dag maak ik nog even tijd vrij om aan een ander water te gaan kijken. Ik probeer het vanuit een andere hoek te benaderen maar dat wil niet lukken. Ik ben hier al jaren niet meer geweest. Grote braamstruiken met vlijmscherpe doorns hebben de toegang geblokkeerd. Hier gaat een beetje werk in zitten. In de komende weken ga ik hier een smal slingerpaadje in beeldhouwen met een snoeischaar. Proberen of ik hier ook iets moois kan voorkoken.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
