TotalFishing

Karperpassie 220

door Co Sielhorst

9 februari 2008.
Het hele denken wordt weer beheerst door karper. Ondanks de koude nachten gaan we de druk opvoeren. Twee avonden in de week. Niet zo gek gezien het enthousiaste springuurtje van de laatste sessie.

We gaan de aandacht verdelen over twee wateren. Op de plas waar we begonnen zijn is het bestand klein. Er zwemmen misschien maar vijf vissen, maar de top is groot. We durven er nog geen cijfertje op te plakken. Is ook niet zo belangrijk. Veel belangrijker is de sfeer en de rust aan het water. Voor de afwisseling pakken we er een water bij. Hier zwemmen wat meer vissen rond, de topvis is hoog in de veertig of misschien wel in de vijftig pond. De kans op een aanbeet is hier véél groter. Goed om van tijd tot tijd de reflexen te testen. Ook het gevoel van een kromme hengel is op zijn tijd natuurlijk een genot.

Het weekend heb ik grotendeels thuis doorgebracht. Alleen op zondag is het me even te veel. De zon hoog aan de hemel, harde zuidenwind. Temperatuur maar iets boven nul. Even met een kunstaasje gooien bij de haven, aan de Lek.

..hoe koud het geweest is..

Ik ben niet de enige. Er staan nog een paar mannen het water te bestoken met shads zo te zien. Ik ken het water vrij goed. Ik denk een kans te maken aan het eind van een ondiepe zandplaat. Hier loopt de neer tegen de stroom in de vaargeul aan. De bodem is hier tot een meter of acht uitgesleten. Ik ga heel consequent een poosje staan gooien met een zware lepel.

Al na een half uur blijkt het toch wel erg koud te zijn in deze kale vlakte. Ik ben weg. Misschien kan ik in de polder nog iets vinden. Ik stop hier en daar bij kleine watertjes. Door het lage winterpeil ziet het er allemaal nogal triest uit. Op plekjes in de schaduw blijkt hoe koud het geweest is de laatste dagen.

Mijn gedachten gaan weer richting avondsessies verderop in de week. Ik moet nog even kijken naar mijn landingsnet. Er slingeren ergens nog kortere armen met een kleiner net. Mijn gebruikelijke armen zijn ongeveer één meter en dertig centimeter lang. De spanwijdte tussen de armen is éénveertig. Tussen de rietstoppels is dat veel te lomp. Met de meterarmpjes gaat alles wat soepeler. Ook het kleinere net is van het zelfde degelijke materiaal. Engelse degelijkheid waar ik al minstens tien jaar het uiterste van gevergd heb. Nog geen spoor van slijtage te ontdekken.

Dinsdag is het weer zover. Het is een regenachtige dag. Drammerig grijs, de hele dag miezert het. Tegen de avond verandert het weerbeeld. Het gaat hard waaien. De temperatuur gaat nauwelijks omlaag. Het is nu rond acht graden. Helemaal niet slecht.

Het is donker als ik knarsend in het grind naast Arie parkeer. Het ziet er ondanks de duisternis dreigend uit. Onderweg kletterde er ook al een stevige bui op de ruiten. Leek wel hagel bij te zitten. De voorspellingen zijn ook boeiend. Mogelijk nog onweer.

We gaan snel op pad naar onze stek. Het is door de vele regen spekglad. Het koeienpad is bijna onbegaanbaar geworden. Een valpartij is hier rampzalig. Naast het pad staat de begroeiing wat hoger maar een uitglijder zit er hier niet zo in. We zwoegen door de rimboe.

Zijn er bijna. Het begint te regenen. Eerst die hengels te water. Alles is al opgetuigd. Zelfs de knalharde boilie hangt er al aan. Héé, de spellingscontrole pikt dat woord niet, echte ouwelullencomputer. Twee klappen later ligt alles. Nog een paar knikkers eromheen en dan snel onder die plu.

Ik schuif vol vertrouwen het landingsnet in elkaar en leg het tussen de stoppels. Het barst nu in volle hevigheid los. Met felle uithalen zwiepen slierten water uit een egaal grijze hemel. Ik begin aan de windkant behoorlijk nat te worden, kruip nog iets verder onder de plu. De wind trekt aan tot stormachtig. Loeit door de kale takken. Door de beschutting achter de smalle doorgang blijft het deel van de plas waar we vissen redelijk vlak.

In de doorgang staat naar negentig centimeter water. Er zwemt een koet doorheen. Even later een kleinere watervogel. Dodaars, klein soort fuutje. Het wordt rustiger, stilte voor de storm denken we allebei. Kijk daar zegt Arie enthousiast! Ik ben te laat, kan niet meteen ontdekken wat hij bedoeld. Een staart, een hele grote bovenste lob steekt boven water middenin de doorgang. Ik heb het gemist, kan, ik kijk toch uit een iets andere hoek en zit ook een stuk lager. Het is nu ongeveer springtijd. Er volgt ook een duidelijk hoorbare dreun. Het geluid komt alleen van de verkeerde kant van de doorgang. Ach, die komt heus wel.

De wolken breken. Hier en daar staan weer sterren te schitteren. We zien ook weer vliegtuigstrepen. Piep! Een ijl blauw licht staat na te knipperen. Voor de zekerheid voelt Arie aan de lijn. De wind is al een tijdje heel tam, dat kan het dus niet geweest zijn. Hij voelt niets. Pakt de hengel op geeft een paar slingers, nog steeds niets. Maait voor de zekerheid de hengel achterover. Niets. De knikker is weg.

Het grote speculeren begint. Wat is er gebeurd. Lijnzwemmer? Ja, maar dan kan die Boilie er toch niet af zijn? Het bulkt hier van de brasems. Ja, kan best maar ik heb in de winter nooit last van die beesten. Er gaat snel een nieuwe bol aan.

Nu het droog is barst het vogelleven weer los. Luidruchtige ganzen lijken in een golfbeweging in paniek te raken. Luid gesnater rolt als een soort wave langs de overkant. Die zien duidelijk iets langskomen waar ze panisch voor worden. Iedere stap die we zetten is het oppassen geblazen. De weg naar het water is steil en onverbiddelijk als er iets fout gaat.

Er doemt een andere dreiging op. Helder flitslicht kondigt een onweersbui aan. Het is niet direct iets om voor te vluchten. De bui is ook nog héél ver weg. Het is meer de tijd die zegt dat we er een keer een punt achter moeten zetten. Een plotselinge hevige stortbui houdt ons nog een kwartiertje onder de plu. Even voor middernacht is het weer droog. Inpakken en wegwezen. Onder begeleiding van spectaculaire bliksem sjouwen we glibberend weer terug naar de auto. Ik kan niet wachten tot de volgende keer.

..blubberbende..