TotalFishing

Karperpassie

door Co Sielhorst.

11 september 2007.
Met de dramatische ervaring van vorige week staat een karper wel héél hoog op het verlanglijstje. Natuurlijk gaan we naar het water waar een graskarper ook zéér wel tot de mogelijkheden behoort. Kan ook niet anders met Arjan erbij.

We zijn aan de late kant. De blaadjes vallen al van de bomen. Ook de plompenveldjes storten helemaal in. Ik kan nog een keer voeren tussen de stoppels. Ik voer geen ballen grondvoer meer. Het risico is niet denkbeeldig dat ik weer een hele parkeergarage brasems op mijn stek krijg. Ik voer alleen brokken en ook geen grote hoeveelheden. Een voorbijkomende vis moet de smaak herkennen en gaan zoeken naar meer van dat lekkers.

...Twee seconden…

Een ander ideetje waar we uitgebreid over door hebben zitten breien. Hoe smaakt een haak. Ik ben er van overtuigd dat metaal heel herkenbaar is voor een vis. Al in de zeventiger jaren probeerden karpers het aas van de haak af te krijgen. Daarbij werden zelfs knopen geplet.

Ik zie toch ook met mijn eigen ogen dat karpers drijvend aas van alle kanten besnuffelen. Soms even vastpakken zonder de haak in de bek te nemen. Allemaal aangepaste gedragingen die het moeilijker maken om een karper te haken. Ik heb het alleen maar over karper, gewoon frustratie. Ik hoor die knal hooguit eens in de vijf jaar en dat is nóg veel te veel. Ik kan me dus ook alle lijnbreuken herinneren die ik in mijn leven meegemaakt heb. Diepe krassen in mijn ziel.

Ik vat moed. Arjan is erbij dus wat kan er verkeerd gaan. Ik pak de lange penhengel weer. Stoere metalen Daiwa erop. Er kan met geen mogelijkheid lijn onder deze slipknop komen. Ik heb die dingen ook al dertig jaar en er is nog nooit iets verkeerd mee gegaan.

Ik sta verbaasd over de ontwikkelingen. We kijken even over de stek heen. Er is bijna geen blad meer te bekennen. Blij dat ik de lange hengel bij me heb dus. Geen blad om de lijn op neer te leggen. De uitloding is ook anders. Een schuifloodje verankert het aas. Dat moet bewegingloos op de bodem blijven liggen. Het aas gaat weer ouderwets op de haak. Een zacht deegje met de zelfde samenstelling als de brok. Herkenning geen probleem. Haak zit er in verstopt, dus die is er ook niet meer.

Een ander voordeel is de speelse variatie waarmee ik mijn aas aan kan bieden. Zelfs voeren kan geruisloos. Een deegbal licht aangeprikt rolt zomaar van de haak. Voorzichtig, niet te veel. De grote overval blijft uit. Het duurt zelfs vrij lang voordat de eerste aanbeet komt. Een paar rukken, pen blijft iets dieper staan. Ik hef de hengel. Er spartelt iets aan de andere kant. Een mooie blankvoorn.

Héél even dringt zich een valse gedachte op. Prima formaat met het snoekseizoen voor de deur. Even later komt er een kolblei voorbei. Ook Arjan mengt zich in de strijd. Kolblei na kolblei. Een brasem geeft twee seconden valse hoop. Alles gaat terug. Hou erover op. Denk er niet meer aan. Makkelijk gezegd, minstens tien prachtige aasvissen gaan puntgaaf weer terug. Genoeg voor een mooie dag vol rovers.

Ineens ben ik de rovers weer helemaal vergeten. Er gaat iets gebeuren. Er staat een lichte bruine waas in het water. Een handvol kleine visjes gaat er in paniek vandoor. Waterspinnen scheren alle kanten op. In de pootjes met luchtkussentjes voelen ze heel scherp gevaar van onder aan. Een belletje knapt bij mijn pen. Een lichte siddering. Even later een zwierige wegloper. Ik zit met witgeknepen handen klaar om te reageren. Voor de lijn zich strekt ontmoet de hengel de vis waar ik op uit ben.

Zware weerstand. Massieve stampen. Graskarper flitst het door me heen. De vis begint met dertig meter te lijn nemen. Met regelmaat voel ik de zware sjorren. Het is een vreemd soort eenrichtingverkeer. Door de slingerkoers in combinatie met grove stampen ga ik iets verkeerd denken.

Arjan staat al klaar met het net. De vis pakt nog een tiental meters. Ik spreek mijn vermoeden uit.
Grote grasbak die niet helemaal zuiver gehaakt is. De energie raakt op. De vis koerst nu van kant naar kant. Probeert zich te begraven in ieder bosje planten. Arjan moet weten wat het is en loopt de vis tegemoet. Hij probeert zich weer aan onze kant in te graven. Het is een karper, en hij is perfect in de bek gehaakt.

Die heeft me dus mooi voor de gek gehouden. Ik betrap me erop dat ik het spel rustiger ga spelen. Ik loop de vis een stuk tegemoet om de rust te bewaren op onze stek. De vis kruipt weer griezelig dicht de kant in. Uit een bosje oeverplanten stijgt een bruine glazenmaker op. Ik volg het gedag van het beest. Ik kan niet anders meer sinds ik geboeid ben geraakt door deze schepsels. Niet te geloven. De dobber die vlak boven het water langs de over danst wordt als bedreiging ervaren. De grote bruine libel volgt de dobber. Zwart met rood. Dat kent ie niet. Aanvallen of negeren? Vorige week is er nog een aan mijn bril gaan hangen. Recht voor mijn neus. Wonderlijk.

Bij de les blijven. Er kan niets verkeerd gaan geloof ik. Blij dat het zo goed gaat met de lange stok ga ik dapper verder. Arjan staat klaar met het net. Ik zie nu ook dat de haak achter de dikke lippen zit. Even doorwerken nog. Tot het laatste moment blijft de schub fier overeind. Pas als ik de vis twee keer laat kantelen kan ik hem naar het net dirigeren. Nee, het is niet het formaat van vorige week. Toch ben ik heel blij met dit beest. Lekker weer te lijf gegaan met de lange hengel. Arjan legt het beest in één keer tussen de mazen. In het zachte gras bekijken we de stoere schub even. Snel een paar platen.

Arjan laat zich langs de steile kant zakken. Trekt de bodem van het net naar zich toe. De vis rolt naar touwtje toe. Hertstelt zich en zwemt rustig het net uit. Langs een steile kant is terugzetten met behulp van het net een mooie manier om een vis rimpelloos weer in het water terug te laten zakken.