Karperpassie 215

Daarom durf ik nu wel met Arjan af te spreken. We gaan een halve dag de polder in. Ik ga dat goed voorbereiden. De avond ervoor maak ik een emmer grondvoer. Er gaan ook wat brokken doorheen. Ik ga er een tiental meters plompenveld mee volstorten. Ik weet uit ervaring dat een grote stek makkelijk een hele nacht en een halve dag vis vast kan houden

....Rooflarven…..

De avond voor onze visdag kies ik een stuk oever waar geen platgeviste stekken te zien zijn. De voerballen zo groot als tennisballen gaan van midden op het water tot een halve meter uit de kant. Ook midden tussen de planten leg ik een stevig laagje voer neer. Op veel wateren komen karpers en graskarpers pas in de loop van de dag in de plantenvelden azen. Ik hoop dat het hier ook zo is.

De motregen maakt alles grijs. Ik wacht nog even. Kan makkelijk nog even de klimop snoeien. Ik heb daar heel wat vierkante meters langs mijn huis mee behangen. Mooie test.

Een uurtje later zit de groene container helemaal afgestampt vol. Dan ga ik de polder in. Een vermoeiende dag  ja, maar ik heb wel even iets van me afgeschud. De angst voor pijn misschien weer wat verder van me weggeduwd
De volgende dag staat Arjan precies op tijd aan de poort te rammelen. Na een snelle bak gaan we als een speer vandoor.

Eerst even de strategie. We kunnen samen midden op de stek vissen. We kunnen ook een stuk uit elkaar gaan zitten. Ik ken Arjan al een aantal jaren. Ik weet zeker dat hij een stek net zo benadert als ik. Kruip en sluipwerk en heel voorzichtig bewegen. Niet één keer teveel ingooien.

Na een uurtje zie ik nog steeds de zelfde concentratie waar ik zelf ook mee aan de waterkant zit.
Normaal is er op dit water weinig te zien als er vis op een stek zit. Nu wordt er regelmatig een blad aangetikt. Er schuimen ook vissen rond. Daar zit vrijwel zeker zeelt tussen.

Vanaf de eerste seconde beweegt mijn pennetje. Mijn blik is helemaal gekokerd op dat pennetje. Ik word een beetje nerveus van al deze belangstelling. Wat heb ik eigenlijk allemaal op die stek zitten. Een beetje actie is leuk maar dit is zwaar overdreven.

Voor het eerst kijk ik een poosje naar de pen van Arjan. Ook zo overdreven veel sjorren, rukken en plukken. Het lijkt er op dat ik de stek helemaal vol met brasems gestapeld heb.Arjen bevestigt het plaatje. Na twee seconden spanning rolt er een donkerbruine brasem aan de oppervlakte. Tsja, het is een vis. We maken er weinig woorden aan vuil.

Ik mis een flitsende aanbeet. Nee, geen boeggolf. Even naar de haak kijken. Goeie zet. Er zit een klein schubje op de punt. Nog vlijmscherp!Arjan weer! Nu iets anders. Gouden flanken en woest geweld. Een gouden zeelt. Het plompenveldje wordt een stuk kleiner.

Het lijkt of de brasemgolf wat over de top raakt. De zon komt wat vaker tevoorschijn. Een grote bruine glazenmaker komt haar eitjes afzetten in de luwte onder onze kant. Precies onder de hengel van Arjen prikt het grote beest haar eitjes in een rottende stengel. Volgend jaar komen de eitjes uit. Als grote rooflarven brengen deze beesten nog twee jaar onder water door vóór ze aan de laatste levensfase van vliegende schoonheid beginnen. Ik heb de camera niet bij de hand dus ik spring niet meteen op de hengel van mijn vismaat. Ik let zelfs goed op en haak ook een grote bruine brasem.

Daarna is het echt helemaal gedaan met de belangstelling. Geen vis meer te bekennen op de stek. Is dat zo? Arjan denkt precies hetzelfde. Stilte voor de storm misschien?

Ik zit nog wat te malen over de haak buiten het aas. Ter plekke kan ik dat verhelpen natuurlijk.
Van het grondvoer, gelijk van samenstelling als de brokken, kan ik misschien wel een deegje kneden. Het valt niet mee. De olieachtige inhoud begint op te lossen. Er komt maar moeilijk enige samenhang in het balletje dat ik probeer te kneden. Ik krijg steeds vettere klauwen. Stink nu een uur tegen de wind in.

Langzaam maar zeker begint het één kluitje te worden. Ik vouw een plukje om de haak. Laat het langs de plompen zakken en kijk wat er gebeurt. Een snoeiharde aanbeet! Helemaal mis. Kleinere stukjes worden hier soms gevolgd door kleine windes. Super aanbeten van kleine visjes die niet te raken zijn. Om gek van te worden.
Het pennetje gaat staan en begint meteen te stuiteren.

Er lijkt geen bodemvoer meer te liggen. Het wordt weer stiller. Dan ineens een aanbeet uit het boekje. Niet te missen. Een zware vis ploegt rond in de planten. Heel even zie ik een brede staart met een zweem oranje. Mijn hand is in een dril altijd bij mijn molen. Ik voel iets vreemds. Normaal is strak nylon rond het spoeltje. Nu voel ik een paar lussen. Tot mijn afgrijzen zie ik dat de lijn onder de spoelknop gedraaid zit. Ik probeer krampachtig om de vis in de planten te houden. Arjan staat al klaar met het net.

Wanhopig meld ik de problemen. Met nerveus gefrommel probeer ik de slipmoer zo snel mogelijk los te krijgen om de lijn vrij te krijgen. De moer is los, ik trek zo snel mogelijk de lijn van het dunne asje. De vis komt los van de planten. Gooit zijn volle gewicht in de strijd en breekt de lijn. De knal gaat door merg en been. Met trillende handen draai ik de slipmoer weer terug. Ik schroef de molen van de hengel. Ik tril van woede. Overweeg serieus om het rampzalige draaiwerk af te laten zinken.

Ik ben zo vreselijk kwaad. Natuurlijk moet ik ook zelf opletten dat het niet gebeurt. Toch vind in dat het gewoon niet mág gebeuren. TICA CAMRY GT 3000. Meer zeg ik er niet over.

....Een gouden zeelt….