Karperpassie 208
door Co Sielhorst
7 juli 2007.
Ik ga proberen om zoveel mogelijk te genieten. Een voornemen dat nogal wat voeten in aarde heeft. Ik kan bijvoorbeeld gewoon gaan doen waar ik zin in heb. Binnen de grenzen van mijn conditie blijven er nog heel veel leuke dingen over. Dat is best even wennen. Afgezien van een paar kleine klusjes, staat werken even niet op de eerste plaats.
De steun en de adviezen die ik van mijn omgeving krijg zeggen allemaal hetzelfde. Hou de moed erin en ga vooral doen wat je leuk vindt. Dat advies ga ik graag ter harte nemen. Ik krijg al wekenlang iedere dag post, e-mail, telefoontjes en zelfs op de meest onverwachte momenten bezoek van mensen die me een hart onder de riem komen steken. Geweldig!
Als ik van al deze positieve energie maar een klein deel mee kan sjouwen naar de knokpartij van mijn leven dan ziet het er goed uit. Van die geestelijke steun bouw ik een muur om me heen waar geen narigheid meer doorheen komt. Ik ben heel dankbaar voor zoveel medeleven. Maar dat wil niet zeggen dat ik thuis ga zitten kniezen.
...onafgebroken hoog….
In het weekend weet ik even niet waar ik mee aan de slag wil. Van mijn laatste avontuur ben ik een beetje geschrokken. Grote karpers te lijf gaan lijkt me nu even niet verstandig. Misschien moet ik even iets anders gaan doen. Mijn gedachten gaan in de richting van de match hengel. Winde of grote brasem achterna misschien.
Zaterdag ga ik wat inspiratie zoeken. De polder ziet er spectaculair uit. De scheiding tussen wetering en weiland is weg. Overal grote meren waar een dikke modderstroom doorheen borrelt. Hier en daar stap ik uit om het geweld van dichtbij te bekijken. Vrij snel zie ik hoe karpers met dit probleem omgaan. Met enige regelmaat bolt het water vlak voor mijn voeten op. Grote vissen gaan snel verderop weer een schuilplaats zoeken. Ze parkeren zichzelf zo strak mogelijk in de kant. Laten op deze manier al het geweld rustig over hun brede rug glijden.
Al ons polderwater komt op de Linge terecht. Met enorme pompen worden de gemalen ondersteund. De hele omgeving staat te trillen onder het dieselgeweld. Hier worden moeilijke keuzes gemaakt. De polders moeten droog worden. Het riviertje barst uit haar voegen. Ik weet niet wat ik zie. Van dijk tot dijk water op sommige plaatsen. Bouwen in de uiterwaarden van dit lieflijke riviertje wordt nu zwaar afgestraft.
De mogelijkheden om een rustig dagje te vissen krimpen steeds verder. Even naar de Waal. Ik ben er nu dichtbij.
Ongelofelijk, wat één nacht stevige regen teweeg kan brengen. Geen krib meer te zien. Ook nergens een hengel te bekennen. Grote sjouwpartij gaat nu niet. De meeste plassen vallen dus ook af. Cultuurwater zie ik even niet zitten. Ik ga vandaag de inspiratie niet vinden.
In de loop van de week gaat het licht weer aan. Via Internet volg ik de waterstanden op de grote rivieren. Na het weekeinde is het water onafgebroken hoog geweest. Dat betekent dat er misschien weer wat te beleven valt. Hoopvol zoek ik de beste dag van de week uit. Vanaf de brug zie ik het al. De kribben staan nog steeds een flink stuk onder water. Schepen die stroomopwaarts varen zijn stapvoets bij te houden. De geulen in de uiterwaarden zien er heel anders uit dan in een normale zomer. Vorig jaar zat ik vóór die struiken. Nu steken de toppen nog nét boven water.
Ik heb een pittige feeder bij me. Kan makkelijk honderd gram gooien. Compacte stok waar ik wat makkelijker een karper mee kan drillen. Nee, ik kan het toch niet laten. Ik vis met de grote brok. Voeren doe ik bewust nog even niet. Ik heb geen zin in kolbleitjes die mijn brok meteen te lijf gaan. Het water stroomt behoorlijk dus dit is een verstandige keuze. Ondanks de donkere dreiging blijft het droog.
Na een uur topstaren heb ik het wel gezien. Dit moet anders. Ik ga toch een voerstek maken om wat beweging uit te lokken.Bij de versmalling van de geul liggen twee eilanden. Daar wordt het water wat afgeknepen. Het stroomt er dus ook harder. Ik hang er een ringlood aan, het lood dat ook op zee gebruikt wordt. Katapult vergeten. Ik ga zo dicht mogelijk bij het linkereiland staan. Ik gooi gewoon uit de hand. Lukt! Er gaat een kilo brokken te water. Ik verhuis ook. Ga wat dichter bij de stek zitten. Plof mijn aas te water en wacht rustig af.
Sneller dan verwacht beweging op de top. Trillen, schokken, ping, ping, ik weet niet wat ik hier mee aan moet. Krabben? Daar gaat het eigenlijk iets te hard voor. Het gaat over. Ik draai op, kijken wat er met mijn aas gebeurd is. Verrassend, gewoon weg. Moet karper geweest zijn. Een krab, zijn naam zegt het al, kan hooguit wat wegkrabben maar niet binnen een paar seconden die keiharde brok slopen. Zit ik toch weer stiekem te karperen.
Met een nieuwe brok onder de haak staat de verwachtingmeter héél hoog. Een uur later begin ik te denken dat het mijn enige en laatste kans is geweest. De zon begint te prikken. Meteen komen de bloemige oevers tot leven. Tientallen koolwitjes. Een enkele atalanta fladdert over de brandnetels.
Dan stuntelt er stijfjes een van de mooiste juffers die ik ken in de luwte voor mijn voeten. Camera, hengel ben ik al vergeten. Een weidebeekjuffer, exotisch gekleurd als een ijsvogel. Een mannetje dus. Dit moet even, die laat ik niet zonder plaatje voorbij gaan. Ook even melden. Er zijn diverse sites waar deze meldingen zeer gewaardeerd worden. Libellen zijn niet alleen vreselijk mooi. Ze hebben ook duidelijk een signaalfunctie. Volg de libellen. Verbetering van de waterkwaliteit is op geen enkele andere manier beter te volgen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
