Karperpassie 200
door Co Sielhorst
12 mei 2007.
Het is zover. Ik sta de visspullen in te laden. Twaalf schepnetjes. Van die slootnetjes. Voor stekelbaarsjes en zo. Ik heb ook een supernet in elkaar gesleuteld. Groot, fijnmazig en vooral geen hoeken. Een groot ovaal waar makkelijk een kleuter in past. Er gaat vast iets boven water komen. Daarom heb ik ook een paar emmers achterin gegooid. Voor het bewonderen en fotograferen van bijzondere beestjes ben ik ook een mooi helder plastic bakje wezen halen in de dierenwinkel.
De bijeenkomst in het clublokaal verloopt nog wat onwennig. Ik heb al eens eerder iets met kinderen gedaan. Toen probeerden die ettertjes de projector aan het snoer van het tafeltje te laten kletteren. Een harde knokkel op een van die brutale stekelkoppies maakte snel een eind aan de sabotagepogingen. Ik geloof alleen niet dat de sfeer er op vooruit ging.
Nu is de stemming nog opperbest. Dat ze er met de auto op uit gaan is een duidelijk pluspunt. De enige donkere wolk die het avontuur overschaduwd is de kans op onweer. Er hoeft maar iets van die dreiging aan te komen of ik pak de hele meute weer in. Dat is helder. Ook de ouders zijn het er mee eens. De club wordt verdeeld over drie auto’s. Ik ben nog een totale vreemde voor die kinders. Ze kruipen dus allemaal bij elkaar bij de jeugdleider en een van de ouders in de auto.
Bij het water aangekomen probeer ik de hele club zo snel mogelijk de weg over te krijgen. Via een bruggetje sjouwen we een stuk een natuurgebied in. Ik ben niet vergeten om even toestemming te vragen aan de terreinbeheerder. Het plan is om met de hele meute een sloot af te vissen naar een doodlopend einde. Voor ik het weet is de hele club met schepnetjes in de weer. Het grote net is mateloos populair. Voor sommige kinders is veel te zwaar.
..Blauwe glazenmaker..
Binnen de kortste keren wordt er van alles uit het kroos gevist. Het zij allemaal echte buitenkanjers. Kikkervisjes, torren en zelfs een verschrikte grote regenworm worden opgepakt en na uitvoerig bekijken en vooral allemaal even vasthouden in de emmers verzameld.
Ondanks de dreigende luchten blijft het droog. Het kleine legertje druktemakers werkt langzaam maar zeker naar het doodlopende eind van het slootje. De kroosdeken wordt steeds dikker. Er komen andere soorten boven water. Een grote zwarte tor doet het prima. Nog een kop groter dan de geelgerande watertor krijgt zelfs een naam. Na wat gekrijs gaat er een exemplaar van hand tot hand. Een dapper jong probeert nog wat extra glans op zijn rugschild te poetsen. Há, een bekende uit mijn naslagwerken. Een libellenlarf. Die moet haast wel van de blauwe glazenmaker zijn.
De visploeg nadert het einde van het slootje. We hebben nog geen vis gevangen. Ik moet ingrijpen om mijn reputatie waar te maken. We bespreken even een teamtactiek. Het grote dreigende net sluit langzaam maar zeker vissen op. Prikacties vóór het grote net moeten haast wel vis opleveren. Vis! Hoor ik dat goed? Ja hoor. Er spartelen kleine voorntjes tussen het kroos. Snel in de emmer. Ik leg nog even uit dat schubbenverlies niet noodlottig is maar als het niet nodig is gaan we proberen om dat te voorkomen. Een kikker maakt het feest compleet.
De eer is gered. Het plan is geslaagd. We zitten ook nog mooi op schema. Het is inmiddels een modderig zootje geworden in de emmer. Schoon water in het bakje en soorten bekijken. Kikkervisjes waarbij al de aanleg van de achterpootjes te zien is. Hier komen heel veel groene poelkikkers voor. De grote reuzentorren zijn lastig. Het moet de grote spinnende watertor zijn. Een kleinere soort zal dan wel de kleine spinnende watertor zijn. De libellenlarven zijn blauwe glazenmakers. De regenworm gaat nog steeds van hand tot hand.
De hoofdprijs blijken ruisvoorntjes te zijn. Dan komt het grote dilemma. Een van de meisjes is helemaal verrukt van de glanzende lijfjes en de rode vinnetjes. Van de jongens willen er wel een paar een grote zwarte tor in hun zak steken. Ik leg uit dat zelfs in een aquarium deze beestjes geen schijn van kans hebben om de zomer te overleven. Bovendien, wat moeten we ze te eten geven. Ik zie dat het bij sommigen een beetje pijn doet om afscheid te nemen van de vangst. Niet zo vreemd natuurlijk. Ik ken volwassenen die hier ook grote moeite mee hebben.
..Grote zwarte tor..
Op de terugweg komt de grote visparaplu geweldig van pas. Met een hele meute kinderen eronder beweegt de groene koepel zich laag bij de grond door het natuurgebied als een enorme Betuwse waterschildpad. Mijn jas is loodzwaar als we bij de auto aankomen. De schroom is helemaal verdwenen. Mijn hele auto zit nu vol. Honderduit praatjes onderweg. Ineens moet het jongetje naast me aan zijn vriendje denken. De vader van mijn vriendje is overleden vertelt hij somber. Hij wuift het drama even makkelijk weer weg. Hij was al héél oud. Misschien moet ik nog even geestelijke bijstand verlenen dus ik vraag hem hoe oud die vader dan wel niet was. Zevenenzestig weet hij met grote precisie te melden. Mijn vader is ook al heel oud klinkt het even later bedenkelijk. Hoe oud dan informeer ik weer. Zesenvijftig.
Moet ik dat pokkejong nou de auto uitflikkeren of me in mijn lot schikken dat ik ongeveer net zo veel op de klok heb staan. Natuurlijk is het niet de bedoeling om mij een beetje te gaan zitten zieken. Toch is dit een gesprekje dat ik me nog wel even zal herinneren.
We komen bij het clubhuis aan. Het gesprek gaat inmiddels over moederdag. Een van de moeders heeft een héél spaarzaam kind. Achtenveertig euro’s. De bedoeling is om evenzoveel rozen te kopen. Waarom dan klinkt het in koor. Met lichte stemverheffing spreek ik mijn publiek even toe. Omdat zijn moeder achtenveertig jaar jong is zeg ik met de nadruk op jong.Ik geloof niet dat mijn boodschap helemaal door dringt.
De oudste, een flink jong, niet bang was voor een spatje, zegt nu iets dat alleen een kind van deze tijd kan zeggen. Mam, ik ben helemaal nat. Ik wil onder de warme douche en daarna op de bank computeren.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
