Karperpassie 199
door Co Sielhorst
5 mei 2007.
Ik voel behoefte aan ruimte, rust, water, wind en golven. Met dit weer zal het met die golven wel lukken. Er blaast al weken een oostenwind over de uiterwaarden. Misschien kan ik hier wel wat mee.
Zaterdag op de grote bakken plas. Ik laat de auto rustig het pad afrollen. De dijk staat vrolijk geel te wuiven. Een kruisbloemige, zover ben ik wel met mijn plantenkennis. Het kan bitterkruid zijn. Landelijk gezien doen argusvlinders het niet zo goed. Ik kan me daar niets bij voorstellen. Er vliegen er nu al genoeg langs deze dijken. Ze zijn een paar weken eerder dan andere jaren. Misschien heeft deze orgie van geel er iets mee te maken.
Bitterkruid….
Laat ik er maar vanuit gaan dat er op de windkant iets te beleven is. De handel op mijn nek en lopen maar. Een halve kilometer ongeveer. Ik sjouw nooit overdreven veel spullen mee. Er is gisteren zelfs nog wat onnodige ballast uit de tas gegaan. Zoeklicht? Onzin. Onthaak tang? Nergens voor nodig. Een bak met korven voor de feeder slaat ook helemaal nergens op. Piepers kunnen er ook wel uit. Zo ben ik gisteravond zomaar een paar kilo lichter geworden.
De kale grond is diep gegroefd. Tussen de vergeelde pollen lopen diepe scheuren. Hier is een flinke slok water nodig. Het water in de plas staat ook wat lager. De oevers zijn hier niet te bereiken voor een flinke vis. In de hoek waar ik naartoe loop staat wat meer water onder de kant. De wind blaast er stevig naartoe. Ik ga er dus helemaal vanuit dat daar iets te beleven is. Naarmate ik vorder valt me op hoe helder het water is. Ik weet helemaal niet hoe het er voor staat op dit water. Hebben de brasems al gepaaid? Ik denk zelfs dat hier en daar ook de karpers al gepaaid hebben. Ik ben het contact met het water even kwijt.
Gaande weg begin ik steeds meer te twijfelen. Het verbaast me dan ook niet dat er in de beoogde vishoek helemaal niets te beleven is. Ik laat mijn bepakking zakken. Even door de hoek heen kijken. Vanaf een hoge oever, wat verder van het water, kan ik dit deel van de plas goed overzien. Oeverzwaluwen blijven wat nerveus op afstand. Ik trek me snel weer terug zodat ze hun holletjes in de steile oever weer op kunnen zoeken.
Daar gaat mijn plan. Zou het misschien anders in elkaar zitten? Ik kan me herinneren dat ik op ander water ook mikte op de windkant. Later ontdekte ik dat de karpers in de zonovergoten luwte, op heel ondiep water rondhingen.
Ik ga kijken. Zeul de handel weer terug naar de auto. Zonder bepakking ga ik kijken of er wat te leren valt vandaag.
De kikkers hebben het hier al een stuk beter naar hun zin. Bij iedere stap plonzen ze met tien tegelijk het water in. Ze schieten zich af met hun krachtige achterpoten. Sommigen halen moeiteloos twee meter. De sprong gaat zonder uitzondering altijd richting het water. Dat weten ze feilloos. Wat ze niet altijd goed in schatten is een obstakel dat in de weg staat. Het is komisch om te zien hoe ze soms recht tegen een rietstengel aanketsen en terugstuiteren. Daar lijken ze weinig last van te hebben. Ik loop nu meer op kikkers te letten dan op vissen. Het zijn allemaal knalgroene poelkikkers. Daar gaat er weer, een kijken of ik een plaatje kan maken. Die maakt het wel erg makkelijk. Zijn supersprong is geweldig hoog. Een echte kampioen. Enig probleem is de landing. Het beest zit nu klem tussen de takken van een wilgenstruik. Daar is een boomkikker een stuk handiger in. Het levert in ieder geval wel een leuk plaatje op.
Boomkikker…
Ik zoek verder. Een stuk verderop kan ik weer een flink stuk water overzien. Kikkervisjes, meer kan ik niet ontdekken. Teleurgesteld druip ik af. Er is meer water in de buurt. Een paar minuten verderop. Een soort kanaaltje. Ik herinner me uitbundige plompenvelden. Van een afstand zie ik al dat daar niets van over is. Uitgebaggerd zo te zien. Zal best een nuttige ingreep geweest zijn maar de sfeer is weg. Dat komt ongetwijfeld weer terug, dan kom ik ook weer terug, maar dat zal wel een paar jaar duren.
Op naar een volgend water. Het begint al te knagen. Een grote kale zandplas ligt aardig op de route. Veel auto’s op het parkeerterrein. Allemaal wandelaars, meest voorzien van één of meerdere honden. Er is een plek waar niemand kan komen storen. Groot hek erachter. Moet ik even overheen. Helemaal uit het zicht door een hoge rietkraag en een dicht wilgenbosje. De wind jaagt er voluit in. Recht op mijn kant. Kaal weiland tot zover het oog reikt aan de andere kant van het water. Golven kloppen schuim langs de kant. Dikke vlokken worden het riet ingejaagd. Golven van meer dan een halve meter hoog. Niet bepaald omstandigheden om met een pennetje te vissen. Nee, dit is het ook niet.
Ik probeer te bedenken wat ik dan nog kan doen op een warme dag als de zon de helft van haar baan al afgelegd heeft. Nog even de stadsgrachten misschien. Terug naar mijn woonplaats dus. Daar maak ik even een rondje stadsgrachten. De trotse treurwilgen die een groot deel van de grachten opsieren met hun lange groene gordijnen zijn aangepakt om instorting onder hun eigen gewicht te voorkomen. De waterval van blad die normaal tot op de oppervlakte hangt is er even niet. Wegkruipen onder deze groene paraplu lukt ook niet vandaag.
Heb ik nou een rotdag gehad? Nee, de eerste plas waar ik wilde vissen is een water met een klein bestand aan grote vissen. Dat ik die handvol vissen niet direct weet te vinden op een plas van twintig hectare is niet zo vreemd. Ik zal er vaker naartoe moeten om er gevoel voor te ontwikkelen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
